Θοδωρής Γεωργακόπουλος
Η Καθημερινή, 27/09/2019
«Οι μόνοι κανονικοί άνθρωποι είναι αυτοί που δεν έχουμε γνωρίσει ακόμη αρκετά καλά». Η έκφραση αυτή αποδίδεται στον Αυστριακό ψυχοθεραπευτή Αλφρεντ Αντλερ και επιβεβαιώνεται κάθε μέρα στη ζωή κάθε ανθρώπου που γνωρίζει άλλους ανθρώπους στον κόσμο μας.
Καθώς η πραγματικότητα επιταχύνεται, καθώς η κοινωνική μας εντροπία αυξάνεται, αυξάνονται και οι αφορμές για να αποδείξει ο καθένας μας τι πετριά έχει στο κεφάλι του.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να καλούμαστε να διαχειριστούμε κάθε μέρα τρία-τέσσερα συμβάντα, από αυτά που σε παλαιότερες εποχές θα σημάδευαν δεκαετίες. Πόσο να αντέξει ο καθείς ή η καθεμιά που έχει πρόσβαση σε πληκτρολόγιο και Ιντερνέτ. Να προσπεράσει το ένα, να χωνέψει το άλλο, ε, αργά ή γρήγορα θα σκάσει μπροστά στην οθόνη του κάτι που θα τον πυροδοτήσει, θα τον κάνει «trigger» που λένε, θα του ξυπνήσει άγχη, κόμπλεξ, ψυχολογικά ή άλλα κατάλοιπα, πληγές και ευαισθησίες, και θα ξεσπάσει με τρόπο δυσανάλογο, παράλογο, κραυγαλέο, αδικαιολόγητο μα τόσο ενδεικτικό, τόσο κρυστάλλινο και εύγλωττο:
Δεν υπάρχουν κανονικοί άνθρωποι. Είμαστε όλοι ένα κουβάρι από νευρώσεις, αδυναμίες και τραύματα. Κοιτάξτε τους άλλους τώρα, αυτόν τον αλλοπρόσαλλο συρφετό που χύνει χολή για το κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια που έφτασε στον ΟΗΕ να ζητάει (πώς τολμάει) να μην καταστραφεί ο κόσμος.
Εκεί μέσα είναι μεν τραμπικοί, σεξιστές, «incels» και άλλα τέτοια λουλούδια, μα είναι και άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας, να τους δεις στον δρόμο να τους καμαρώσεις, καλοβαλμένοι, ευγενείς, αυτοτοποθετημένοι στο μέτωπο της λογικής, με το σεις και με το σας, με τα σέα και τα μέα (ακόμη και κάποιοι «τσέος» είναι). Και ξαφνικά να ξεχύνονται και να λυσσάνε –πού κρυβόταν τόση λύσσα– για ένα παιδάκι. Είναι φυσιολογικό. Είναι αναμενόμενο. Κανείς τους δεν είναι «κανονικός». Μα κανείς μας δεν είναι.
Σε κάποιες περιπτώσεις μπορούμε σχετικά εύκολα να μαντέψουμε τι θα πυροδοτήσει την πετριά του άλλου, καθώς σε πολλές περιπτώσεις οι ενδείξεις είναι εμφανείς. Οι δικές μου, ας πούμε, νομίζω ότι είναι εμφανείς. Δεν είμαι σίγουρος (προσπαθώ να τις καταλάβω, κάθε μέρα). Σε άλλες, πολλές περιπτώσεις, όμως, είναι πιο δυσδιάκριτες. Βλέπεις συμπεριφορές εκ πρώτης όψεως ακατανόητες, μα υπόγεια, αόρατα απολύτως δικαιολογημένες από κάτι άλλο. Συνήθως δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στην τρικυμία που είναι ο άλλος άνθρωπος.
Θα σας πω τώρα μια ιστορία για έναν άνθρωπο από το Τέξας, την οποία διάβασα σε ένα βιβλίο για το Τέξας ονόματι «God Save Texas», πάνω εκεί που σκεφτόμουν το θέμα της τρικυμίας και των «κανονικών ανθρώπων», και κούμπωσε.
Το Τέξας, παρεμπιπτόντως, είναι ένα αχανές μέρος γεμάτο με ανθρώπους η ιδιοσυγκρασία των οποίων μοιάζει σε κάποια με τη δική μας, των Ελλήνων, και επιπλέον είναι γεμάτο με ανθρώπους που κατά κανόνα φοράνε τις πετριές τους με υπερηφάνεια, σε κοινή θέα, επάνω στο κεφάλι ή και περασμένες στη ζώνη τους.
Το 1984 ο Γκρεγκ Αμποτ έκανε τζόγκινγκ σε ένα μονοπάτι, όταν ένα κλαδί από μια οξιά κόπηκε, έπεσε πάνω του και τον τραυμάτισε σοβαρά. Ήταν 26 χρόνων τότε, μόλις είχε πάρει το διδακτορικό του από τη Νομική, φτωχό παιδί αλλά με δυνατότητες και προοπτική.
Το ατύχημα του προκάλεσε παράλυση από τη μέση και κάτω και τον ανάγκασε να χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις του έκτοτε. Ήταν μια δύσκολη κατάσταση. Ο Αμποτ όμως έκανε μήνυση και στον ιδιοκτήτη του οικοπέδου όπου βρισκόταν το δέντρο που έπεσε και στην εταιρεία που είχε αναλάβει να φροντίζει τα δέντρα εκεί, και κέρδισε μια τεράστια αποζημίωση ύψους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, η οποία, μεταξύ άλλων, περιλάμβανε και μια ολοένα αυξανόμενη μηνιαία πληρωμή, ένα ποσό που έχει πια φτάσει τις 14.000 δολάρια. Τον μήνα. Για πάντα.
Η αποζημίωση αυτή του επέτρεψε να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα, να αφοσιωθεί στην καριέρα του και να φτάσει σήμερα να είναι ο πανίσχυρος (υπερσυντηρητικός, ακροδεξιός) κυβερνήτης της πολιτείας του Τέξας.
Ενα από τα πιο γνωστά πράγματα που έκανε ξεκινώντας την πολιτική του καριέρα ξέρετε ποιο ήταν; Να περιορίσει το ανώτατο όριο των αποζημιώσεων που μπορούν να πάρουν τα θύματα ατυχημάτων σε λίγες εκατοντάδες χιλιάδες, εφάπαξ.
Το πέρασε την ώρα που ο ίδιος εξακολουθούσε να εισπράττει τη μηνιαία αποζημίωσή του για το δικό του ατύχημα. Την εισπράττει ακόμη…