Μαρία Κατσουνάκη
Η Καθημερινή, 19/01/2019
Το πρόβλημα με το κοινοβουλευτικό ΠΡΟ-ΠΟ είναι ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ο τυχερός 13άρης.
Γιατί η μάχη συσχετισμού δυνάμεων και αριθμών, το εξοντωτικό αλισβερίσι των τελευταίων ημερών, μόνο υπέρ της αξιοπιστίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν λειτουργεί. Στον τελικό απολογισμό κανείς δεν βγαίνει ενδυναμωμένος, ούτε το πολιτικό σύστημα ούτε η κοινωνία. Μετακινήσεις βουλευτών, αναδιάταξη του κομματικού χάρτη, ποιος είναι με ποιον και κυρίως για πόσο χρονικό διάστημα ή, για την ακρίβεια, για πόσες ψηφοφορίες.
Οι διαλυτικές συνέπειες τόσο της κρίσης όσο και της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο κράτησε η σύμπραξη, είναι ορατές, εντός και εκτός Βουλής. Δεν πρόκειται για ένα ακόμη κομβικό σημείο, για σχολιασμό της επικαιρότητας ή προειδοποιήσεις προς πάσα κατεύθυνση.
Τα «κουλουβάχατα της Ιστορίας» επιστρέφουν δυναμικά από ένα ατακτοποίητο παρελθόν σε ένα ακατάτακτο παρόν. Η συμφωνία των Πρεσπών γεννά συλλαλητήρια και ισχυρούς κλυδωνισμούς, εθνικισμοί και αντιεθνικισμοί ανακατεύονται και ο… σώζων εαυτόν σωθήτω. Μέσα στην αναταραχή ρίχνει και ένα ζεϊμπέκικο στην πίστα ο άρτι απελθών υπουργός Εθνικής Αμυνας στον ρυθμό των στίχων της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου «απ’ τα ψηλά στα χαμηλά/ κι απ’ τα πολλά στα λίγα/ αχ πώς κατάντησα στη ζωή/ κι από το πρώτο το σκαλί/ στο τελευταίο πήγα».
Μια τόσο θεαματική στροφή στον χρόνο, μάλλον ούτε οι ίδιοι οι εμπνευστές της, η σημερινή κυβέρνηση, δεν θα μπορούσε να φαντασθεί. Πριν από έναν μήνα η ελβετική εφημερίδα Neue Zürcher Zeitung είχε δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο «Το ταξίδι προς την Ιθάκη δεν ξεκίνησε ποτέ – Επιβίωσε το παλαιό σύστημα στην Ελλάδα», στο οποίο εξηγούσε πώς «δεν επετεύχθη η μεταρρύθμιση του δυσλειτουργικού κράτους και της προβληματικής οικονομίας». Οι «ανεπιθύμητες» μεταρρυθμίσεις, όμως, εκδικούνται.
Η διαρκής επιβίωση του «παλαιού» στο πολιτικό σύστημα –ειδικά όταν ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους περί του αντιθέτου– δεν είναι χωρίς κόστος. Για την ακρίβεια, είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Οταν μια κυβέρνηση υποδύεται το νέο και αποδεικνύεται κάθε μέρα το παλαιότερο παλιό, το μήνυμα που στέλνει είναι ότι δεν υπάρχει αύριο. Μόνο το σήμερα και η νομή της εξουσίας.
Κι αυτό μπορεί να τροφοδοτεί τις παρέες και τις πίστες, αλλά δεν φτιάχνει χώρες. Μόνο παράγκες και κουρελούδες.