Νίκος Βατόπουλος
Η Καθημερινή, 04/08/2018
Αυτό που συνέβη στο Μάτι δεν θα ξεχαστεί ποτέ, ή τουλάχιστον δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ. Καθώς σταδιακά αντιλαμβανόμαστε όλοι το μέγεθος της τραγωδίας, παραμένουμε μουδιασμένοι συλλογιζόμενοι τον ανείπωτο πόνο. Είναι η πρώτη φορά στα νεότερα χρόνια, ίσως η μοναδική φορά μετά τη δεκαετία του ’40, που η ελληνική κοινωνία έρχεται σε επαφή με κάτι τόσο βίαιο, τόσο κοντινά αποτρόπαιο.
Το Μάτι είχε την επιπλέον ιδιότητα (για χιλιάδες Αθηναίους επί σειρά γενεών) να είναι ένας τόπος οικείος, ένας τόπος συνδεδεμένος με τη γαλήνη και την ξεγνοιασιά, με την οικογενειακή ζωή, με τη χαρά της φύσης. Υπήρξε μια βίαιη απόσχιση από αυτήν την αντίληψη, υπήρξε κλονισμός αυτού του κοινού βιώματος και η αντίθεση είχε τέτοια ένταση που επέδρασε στο γενικό κοινό ως μία κοινή καταστροφή, ως ένα σκοτεινό πένθος που έπρεπε να βιωθεί συλλογικά και κατά μόνας.
Για να γίνουν αντιληπτές αυτές οι παράμετροι της τραγωδίας δεν χρειάζεται τίποτε πέρα από τα να αφεθείς και να νιώσεις. Κοινώς, να συναισθανθείς. Γι’ αυτό και ο ηθικά ανάλγητος και επί της ουσίας κυνικός, αλαζονικός και απάνθρωπος τρόπος που η κυβέρνηση και η περιφέρεια αντιμετώπισαν την καταστροφή όρισαν ένα νέο σχίσμα, το νέο «κραχ» που όρισε η τραγωδία στο Μάτι. Η επόμενη μέρα της καταστροφής έδειξε το ηθικό ρήγμα που δεν ορίζεται πλέον πάνω σε θέματα πολιτικής αντίληψης ή ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά πάνω στο βασικό, καίριο και θεμελιώδες γνώρισμα της συναίσθησης, της υπευθυνότητας, του αυτοσεβασμού και του ψυχικού μεγαλείου. Σε όλα αυτά, η κυβέρνηση και οι αρμόδιες αρχές έλαβαν βαθμό κάτω του μηδενός.
Και είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορεί να ξεχαστεί. Η ψυχική ρηχότητα και η εντυπωσιακά περιορισμένη ικανότητα αντίληψης του εύρους της καταστροφής και της επίπτωσης που είχε σε εκατοντάδες οικογένειες προκαλεί σοκ. Σε αυτό το ψυχικό περιβάλλον απόλυτης ξηρασίας, δεν εκπλήσσει η αποποίηση των ευθυνών. Ούτε περιμένει κανείς την έκφραση μιας ειλικρινούς συγγνώμης. Αυτές οι εκδηλώσεις αφορούν ανθρώπους με άλλο ψυχικό υπόβαθρο, που δυστυχώς απουσιάζει από τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη.
Το κοινωνικό «θερμόμετρο» λέει πως ο χειρισμός της καταστροφής δημιούργησε ένα κύμα απέχθειας που δύσκολα μπορεί να διασκεδαστεί με παροχολογίες και πόλωση. Αυτή η παράμετρος δείχνει να έχει υποτιμηθεί από την κυβέρνηση και δεδομένων όλων των άλλων δεν εκπλήσσει που δεν έγινε αντιληπτό το νέο κοινωνικό ρήγμα.