Άγγελος Στάγκος
Η Καθημερινή, 22/03/2018
Είναι πολλά, έως πάρα πολλά, εκείνα για τα οποία η σημερινή κυβέρνηση δεν πρέπει να υπερηφανεύεται. Ή μάλλον είναι πολλά εκείνα για τα οποία δεν δικαιούται να υπερηφανεύεται. Ούτε καν στο πλαίσιο της αυτοϊκανοποίησης, της λεγόμενης «προβολής του κυβερνητικού έργου», της αυταπάτης, της παραμυθίας της κοινής γνώμης και της ακατάσχετης προπαγάνδας στις οποίες επιδίδεται μετά μανίας και δίχως όρια. Η κυβέρνηση Συρανέλ απέτυχε παταγωδώς σε ό,τι επιχείρησε στην τριετία που βρίσκεται στην εξουσία. Από τα ασφαλιστικά ταμεία έως τη χορήγηση τηλεοπτικών αδειών, μέχρι την προστασία των πολιτών, τα ηλεκτρονικά εισιτήρια στο μετρό, το πρόγραμμα «Εξοικονομώ κατ’ Οίκον» πιο τελευταία. Λες και το κάνει επίτηδες, υλοποιώντας ένα σχέδιο δημιουργίας «κομματιών και θρυψάλων» σε όλους τους τομείς.
Αντίθετα, όσα έργα παρουσιάζει ως επιτεύγματά της, και έσπευσε να τα «εγκαινιάσει» με φανφάρες και δοξάζοντας τον εαυτό της, είχαν ξεκινήσει πριν από αυτήν και έγιναν με ευρωπαϊκά κονδύλια, όσο και να προσπαθεί να το αποκρύψει επιμελώς. Τρανά παραδείγματα, οι οδικές αρτηρίες Αθήνας – Πάτρας και Πάτρας – Ιωαννίνων που ολοκληρώθηκαν επί των ημερών της –με σημαντική όμως καθυστέρηση και μεγαλύτερο κόστος–, οι σήραγγες των Τεμπών και πρόσφατα η ηλεκτροδότηση νησιών με καλώδιο από την ηπειρωτική χώρα. Η εξήγηση είναι απλή. Στο παραδοσιακά και αυξανόμενα ανίκανο κράτος της γραφειοκρατίας, της ανευθυνότητας, της –αναγεννημένης επί Συρανέλ– αναξιοκρατίας και πελατειακής πολιτικής, του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, προστέθηκε η πλήρης ασχετοσύνη πολιτικών προσώπων (υπουργών και στελεχών), που ήλθαν στα πράγματα, δήθεν για να τα αλλάξουν, αλλά για να τα χειριστούν στην πραγματικότητα με γνώμονα «την ισοπέδωση προς τα κάτω». Τόσο λόγω ιδεοληψιών όσο και γιατί η μετριότητά τους δεν επιτρέπει κάτι καλύτερο. Περί αυτού πρόκειται.
Το χειρότερο είναι ότι αυτές οι επιδόσεις δεν προκαλούν αντιδράσεις από την πλευρά των πολιτών. Οι περισσότεροι γιατί έχουν εκπαιδευτεί στις χαμηλές επιδόσεις και στη μετριότητα από το σχολείο και την οικογένεια, πολλοί άλλοι γιατί νιώθουν βολεμένοι (η δημόσια εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες της είναι επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα, μαζί με την κρατική μηχανή βέβαια) και δεν θέλουν ούτε αλλαγή ούτε κάτι καλύτερο, τέλος, υπάρχει η κατηγορία εκείνων που δεν ξέρουν, δεν έχουν καμία εμπειρία από καλύτερες επιδόσεις, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, σχέσεις κόστους – αποτελέσματος και ανταποδοτικότητα σε όσα οι ίδιοι συνεισφέρουν. Αν συνεισφέρουν, καθώς στην Ελλάδα μας είναι αρκετοί εκείνοι που απαιτούν χωρίς να συνεισφέρουν. Αυτούς άλλωστε εκπροσωπούν κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ.
Οι πάντες παραδέχονται, τουλάχιστον στα λόγια, ότι η Ελλάδα για να βγει από τη μαύρη τρύπα, έχει ανάγκη επενδύσεων. Ξένων επενδύσεων, σύμφωνα με τους περισσότερους τεχνοκράτες, κρατικών επενδύσεων, σύμφωνα με τα σχέδια συριζαϊκής νοοτροπίας. Οι υπερβολικοί φόροι είναι μείζον πρόβλημα κατά τους πρώτους, αλλά στην πραγματικότητα το βασικότερο πρόβλημα είναι η ανικανότητα του κράτους και του σημερινού πολιτικού προσωπικού.