Ηλίας Καννέλης
Τα Νέα, 20/10/2017
Υπάρχει πιθανότητα το ταξίδι του έλληνα Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και, κυρίως, η συμφωνία με τον Ντόναλντ Τραμπ, ύψους 2,4 δισ. ευρώ για τα F-16, να είναι αποτέλεσμα γεωπολιτικού σχεδιασμού; Υπάρχει, δηλαδή, πιθανότητα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να έχει μεθοδικά σχεδιάσει έναν αντιευρωπαϊκό θύλακο μέσα στην Ευρώπη, που θα προωθεί τα συμφέροντα της ανερχόμενης Κίνας, του «ξανθού γένους» των Ρώσων και της Αμερικής; Στο δόγμα αυτό, άλλωστε, ο αδαής περί τις διεθνείς σχέσεις Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να προσχώρησε κατά την τελευταία άγονη διαπραγμάτευση του Κυπριακού.
Δεν είναι κάτι που αποκλείεται. Υπό προϋποθέσεις, θα ήταν δυνατόν να υπάρξει οργανωμένο σχέδιο ελληνικής υπονόμευσης του οράματος της ενωμένης Ευρώπης – στις αρχές του 2015, γι’ αυτό εργάστηκε ο Βαρουφάκης. Εδώ και τώρα, όμως, αυτό που διακρίνει την κυβέρνηση δεν είναι η συνεκτική στάση σε οτιδήποτε αλλά ο ερασιτεχνισμός τού «βλέποντας και κάνοντας». Και ο επικοινωνιακός εντυπωσιασμός.
Ο Τσίπρας δεν φαίνεται ικανός να σχεδιάσει κάτι μακρόπνοο. Διότι γι’ αυτόν η χώρα και οι κάτοικοί της δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά απλώς το όχημα της προσωπικής του αυτοπραγμάτωσης και της αυτοπραγμάτωσης όσων τον περιστοιχίζουν. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δηλαδή, δεν έχει δείξει να εργάζεται για τη χώρα, απλώς οι πρωτεργάτες της θεωρούν ότι η χώρα είναι χρήσιμη για την πάρτη τους. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν συγκρούονται πολιτικές τάσεις, ιδεολογικές γραμμές, ότι δεν υπάρχουν ψυχολογικές ταυτίσεις και αντιπαραθέσεις. Προφανώς και υπάρχουν. Αλλά όλα σταματούν όταν απειλείται η συνοχή του κυβερνητικού σχήματος. Ο οπαδός της οικολογίας έτσι γίνεται στυγνός υπερασπιστής της προπαγάνδας που αποπροσανατολίζει από τη ρύπανση του Σαρωνικού, ο οπαδός της ηθικολογίας δικαιολογεί τον Καμμένο, ο σύντροφος που έχει συντάξιμα χρόνια στις αφισοκολλήσεις και στις επαναστατικές διαδηλώσεις αναστέλλει το σύνθημα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Προέχει το περί πάρτης.
Επιμένω, λοιπόν, ότι ο Πρωθυπουργός κάνει ό,τι καταλαβαίνει. Αναζητεί μεγαλεία. Η επίσκεψη στον Τραμπ ήταν το αμερικανικό όνειρο του Τσίπρα και της οικογένειάς του, με τη στενή και την ευρεία έννοια. Δεξιώσεις, ενδυματολογική προσαρμογή στην επίδειξη, πολυτέλεια, ΜΜΕ, δηλώσεις. Για τον Αλέξη Τσίπρα η πολιτική πραγμάτωση είναι αυτό: μια διαρκής πασαρέλα – εξού και οι επισκέψεις του σε κινηματογραφικά στούντιο ομογενών, δήθεν επενδυτές σε μια χώρα όπου ακόμα κι οι ταινίες που φτιάχνουν την τουριστική μυθολογία της («Μάμα μία Νο 2») γυρίζονται στο εξωτερικό.
Προφανώς, λοιπόν, τα F-16 εξυπηρετούν απλώς το όνειρο χλιδής του Τσίπρα. Τα γεωπολιτικά όνειρα του «στρατηγού» Κοτζιά, το εθνικόν φρόνημα του «στρατηγού» Καμμένου, ακόμα κι οι μεσάζοντες των οπλικών συστημάτων έβαλαν πλάτη στην πρωθυπουργική πασαρέλα. Οι Ευρωπαίοι ενοχλούνται, αλλά ανέχονται, θεωρώντας ότι έστω και αν σέρνεται, η Ελλάδα υπογράφει, εξειδικεύει και υλοποιεί Μνημόνια – άλλωστε η χώρα μας δεν είναι πλέον γι’ αυτούς παρά ένα σπυρί στο υπογάστριο, μια μικρή απειροελάχιστη ενόχληση.
Και μένουν τα συνήθη υποζύγια, οι παραγωγικοί Ελληνες, να σηκώνουν στις πλάτες τους τις χολιγουντιανές φαντασιώσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αναζητώντας την πολιτική έκφραση που θα εμπιστευτούν για να στεγάσει τον κόπο τους.