Εφημερίδα Έθνος
29 Ιουνίου 2016
Βιώνοντας πρωτοφανή περιθωριοποίηση, οι εναπομείνασες δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου αναζητούν τρόπους για να αποφύγουν την περαιτέρω συρρίκνωσή τους. Αντιλαμβάνονται ότι όπως διαμορφώθηκε η πολιτική σκηνή κινδυνεύουν να υποστούν ανεπανόρθωτη ήττα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ ήταν φυσικό να θέσουν στο στόχαστρό τους τις άλλοτε μεγάλες εκλογικές δεξαμενές του ΠΑΣΟΚ. Οι ψηφοφόροι του που το εγκατέλειψαν δεν φαίνονται διατεθειμένοι να επιστρέψουν. Η πλειονότητά τους επένδυσε στον Αλέξη Τσίπρα. Η σημερινή υποχώρησή του δεν αναιρεί -προς το παρόν τουλάχιστον- την επιρροή και την απήχησή του στους πρώην πράσινους εκλογείς. Κάποιοι άλλοι, όμως, έμειναν μετέωροι, αναζητώντας νέα πολιτική έκφραση. Σήμερα, αρκετοί απ’ αυτούς στρέφουν το βλέμμα τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η αποδεδειγμένη διαχειριστική αδυναμία του πρωθυπουργού, σε συνδυασμό με τις ιδεοληψίες του και τη μεταρρυθμιστική αποστροφή της κυβέρνησης, εύλογα τους ωθεί εκεί.
Η αλλαγή των κομματικών συσχετισμών δείχνει τις μεταβολές που συντελούνται, παγιώνοντας ωστόσο την επικράτηση των δύο μονομάχων. Τσίπρας και Μητσοτάκης συνιστούν ισχυρό δίπολο, στερώντας από την Κεντροαριστερά τη δυνατότητα στοιχειώδους ανάκαμψης. Στο πρόβλημα αυτό συμβάλλει και η απουσία στιβαρής και ικανής ηγετικής προσωπικότητας. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι έχουν εξαιρετικά μειωμένη αποδοχή στην κοινή γνώμη. Οι πολίτες που μετακινήθηκαν σε άλλα κόμματα ή είναι ανένταχτοι δεν έλκονται ούτε από τον λόγο ούτε από την εικόνα των δύο σχηματισμών και των επικεφαλής των. Η συμπόρευσή τους προσκρούει στους προσωπικούς και αρχηγικούς ανταγωνισμούς. Οι θέσεις τους σε καίρια ζητήματα αποκλίνουν σημαντικά. Οι πολιτικοί προσανατολισμοί τους αποδεικνύονται διαμετρικά αντίθετοι. Η οξεία αντιπαράθεσή τους για την προωθούμενη απλή αναλογική δείχνει ότι ο συγχρονισμός τους είναι ανέφικτος.
Το ΠΑΣΟΚ αναδιπλώνεται συνεχώς. “Φλερτάρει” με τον λαϊκισμό. Επανακάμπτει στον κρατισμό της πρώτης περιόδου του. Διολισθαίνει σε συντεχνιακές και πελατειακές λογικές. Στερείται ηγετικής ομάδας. Αποψιλώθηκε από άξια στελέχη. Εμφανίζεται ως συμπληρωματική δύναμη του Αλ. Τσίπρα, απομειώνοντας την αυθυπαρξία του. Το Ποτάμι από την άλλη, βρίσκεται αντιμέτωπο με τις δικές του αντινομίες και δυστοκίες. Εξακολουθεί να ταλαντεύεται σαν εκκρεμές χωρίς ακριβή στόχευση. Το έλλειμμα πολιτικότητας, αν και υποχωρεί, δεν έχει εκλείψει. Δυσκολεύεται να θεμελιώσει συνεκτικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου. Ο προσωποπαγής χαρακτήρας του απωθεί δυνάμεις που θα προσέβλεπαν σ’ αυτό.
Επομένως, τα ενδογενή προβλήματα, που αντιμετωπίζει η συρρικνωμένη Κεντροαριστερά, το αφυδατωμένο Κέντρο, καθιστούν ατελέσφορο το εγχείρημα της ανασύνθεσης. Πάντως, ζωτικός χώρος για τη συγκρότηση ενός καθαρού μεταρρυθμιστικού και εκσυγχρονιστικού τρίτου πόλου υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ με τις αντιφάσεις και τις αμφισημίες τους δεν μπορούν να καλύψουν το κενό εκπροσώπησης που δημιουργήθηκε. Το ίδιο και τα υφιστάμενα κομματικά σχήματα που αυτοπροσδριορίζονται ως κεντροαριστερά ή προοδευτικά. Έτσι οι διάσπαρτες μεταρρυθμιστικές και εκσυγχρονιστικές δυνάμεις μάταια θα αναζητούν νέα έκφραση.