Εφημερίδα Έθνος
10 Ιουνίου 2016
Ο ώριμος καπιταλισμός είναι το πιο επαναστατικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα, γιατί έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες. Η συγκεκριμένη άποψη δεν διατυπώθηκε από φανατικό οπαδό του, αλλά από τον Karl Marx, θέλοντας να ερμηνεύσει την ανθεκτικότητα και την παντοδυναμία του. Η προσαρμοστικότητα γενικότερα αποτελεί καίρια προϋπόθεση, για να επιτυγχάνεται ο απαραίτητος συγχρονισμός με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις κάθε εποχής. Διαφορετικά η διάσταση με την ζώσα πραγματικότητα αποβαίνει αναπόφευκτη. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, όμως, ήταν και παραμένει ασύγχρονο.
Η χρεοκοπία ενίσχυσε το πρόβλημα. Τα κόμματα, παλιά και νεόκοπα, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δεν επιχείρησαν την αναγκαία ανατοποθέτηση, προκειμένου να βρεθούν σε αρμονία με τα δεδομένα της κρίσης. Παρέμειναν δέσμια ενός παρωχημένου πολιτικο-ιδεολογικού οπλοστασίου. Μοιάζουν στοιχειωμένα. Ο λόγος και οι πρακτικές τους παραπέμπουν στο παρελθόν. Δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Ούτε απεξαρτήθηκαν από τις παθογένειες του λαϊκισμού και των πελατειακών σχέσεων. Πολιτεύονται εκτός πραγματικότητας.
Στην ουσία είναι αποστεωμένοι μηχανισμοί, άμορφα και ασπόνδυλα σχήματα. Δεν έχουν διακριτή ταυτότητα. Η ετερογένειά τους παραπέμπει σε συνομοσπονδιακό συνονθύλευμα. Και το κυριότερο, στερούνται στρατηγικών προτάσεων για την έξοδο από την κρίση, για την εναρμόνιση της Ελλάδας με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, για την παραγωγική και οικονομική ανασυγκρότησή της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και πλασάρεται ως «το νέο», είναι ο κατεξοχήν απροσάρμοστος στις σημερινές συνθήκες. Αυτό οφείλεται στις ενδογενείς αγκυλώσεις, στρεβλώσεις και αντιφάσεις του. Η μνημονιακή του αναστροφή επέτεινε τη δυσαρμονία του. Και τούτο διότι εξακολουθεί να συνιστά ένα αμφίσημο σχήμα – αν και ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει την προσαρμογή του, έστω με άτεχνο και δειλό τρόπο. Η ασυγχρόνιστη ΝΔ δεν βρίσκεται μόνο σε διάσταση με τις προτεραιότητες της χώρας, αλλά και με τον ίδιο τον πρόεδρό της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προηγείται του κόμματός του, γιατί η μεταρρυθμιστική του επαγγελία φαίνεται να εδράζεται σε ένα σύγχρονο πολιτικό υπόδειγμα.
Το ΠΑΣΟΚ, μετά τον βίαιο εκσυγχρονισμό του, ο οποίος επιχειρήθηκε από τον Κώστα Σημίτη και έμεινε μετέωρος, σήμερα παλινδρομεί στις συνταγές του ’80. Έτσι εμφανίζει οξύ πρόβλημα προσαρμοστικότητας. Το Ποτάμι, αν και αναδείχθηκε μέσα από τα θολά νερά ενός χρεοκοπημένου συστήματος, δεν κατόρθωσε να ανταποκριθεί στην ανάγκη θεμελίωσης νέας πολιτικής έκφρασης. Ο συγχρονισμός του με καινούργιες ιδέες και ριζοσπαστικές προτάσεις αποδείχθηκε ημιτελής. Οι ΑΝΕΛ, τέλος, αποτελούν την απόλυτη ενσάρκωση του αναχρονισμού και της συντήρησης.
Η πολιτική και ιδεολογική ξηρασία διαπερνά το σύνολο των δυνάμεων, επιτείνοντας την ήδη υπάρχουσα κρίση εκπροσώπησης. Οι κομματικοί βιότοποι βρίσκονται μόνιμα σε κατάσταση στασιμότητας και ακινησίας. Η αποτελμάτωσή τους δεν είναι μόνο δείκτης υστέρησης του πολιτικού συστήματος, αλλά και της ίδιας της χώρας.