Εφημερίδα Η Αξία
8 Σεμπτεβρίου 2012
Οι δημόσιες επικρίσεις που διατύπωσε ο κος Ευάγγελος Βενιζέλος για τη λειτουργία της τρικομματικής κυβέρνησης είναι και αποκαλυπτικές και ενδιαφέρουσες. Κι αυτό γιατί δείχνουν την έλλειψη σταθερής και καθαρής στρατηγικής, την απουσία συγκεκριμένου σχεδίου για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και προπαντός, την αδυναμία του να εκπέμψει ένα καθαρό και διακριτό πολιτικό μήνυμα. Γι’ αυτό και οι πολιτικές του στοχεύσεις είναι αντιφατικές και αλληλοσυγκρουόμενες, προκαλώντας σύγχυση όχι μόνο στην ευρύτερη κοινή γνώμη, αλλά και στα στελέχη του κόμματός του.
Ως εκ τούτου, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά στην ανάγκη να αποσαφηνίσει την πολιτική και τις θέσεις του και να κάνει τις απαραίτητες οριοθετήσεις, αντιμετωπίζοντας τα καίρια ζητήματα που πρέπει να διαχειριστεί σε μια λογική μάκρο και όχι μίκρο. Εξάλλου το κόμμα που ανέλαβε να ηγηθεί δεν είναι απλά ακρωτηριασμένο, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, αλλά πολιτικά ευνουχισμένο. Ταυτισμένο με τη χρεοκοπία της χώρας, οδηγήθηκε σε μια πρωτοφανή εκλογική συρρίκνωση.
Η διάρρηξη των σχέσεών του με μεγάλες κοινωνικές ομάδες και η απώλεια της εμπιστοσύνης ακόμη και από τους ίδιους τους οπαδούς του, κάθε άλλο παρά πρόσκαιρη είναι. Οι δυνάμεις που το εγκατέλειψαν δεν έχουν απλώς αποστασιοποιηθεί. Θεωρώντας το υπεύθυνο για την πρωτοφανή κρίση της χώρας και της οικονομίας, του γύρισαν την πλάτη.
Μπορεί τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να υποστηρίζουν ή και να πιστεύουν ότι έσωσαν την Ελλάδα, όμως η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, οι οποίοι βιώνουν με τον πιο τραγικό τρόπο τα αποτελέσματα των ανερμάτιστων πολιτικών της διακυβέρνησης Παπανδρέου, έχει εντελώς διαφορετική άποψη.
Όσο το ΠΑΣΟΚ δεν αντιλαμβάνεται ποια είναι τα προβλήματα που το έχουν πλήξει ανεπανόρθωτα, τόσο θα ανακυκλώνει τα ανυπέρβλητα αδιέξοδά του. Η άρνηση της νέας ηγεσίας να προβεί σε ουσιαστική και τολμηρή αποτίμηση των πεπραγμένων της πρόσφατης κυβερνητικής θητείας, και η αδυναμία της να απεξαρτηθεί από τα βαρίδια του παρελθόντος δεν της επιτρέπουν να κάνει το αυτονόητο: να ακολουθήσει μια στρατηγική ανατοποθέτησης, προχωρώντας σε μια πραγματική τομή στην ιστορική συνέχεια του κόμματος.
Επιλέγοντας ο κ. Βενιζέλος να πατάει σε δύο βάρκες αυτοπαγιδεύεται σε μια αδιέξοδη και αντιφατική πολιτική. Μολονότι αρνήθηκε την συμμετοχή του κόμματός του στην κυβέρνηση Σαμαρά, σήμερα την εγκαλεί για μονοκομματική λειτουργία και πρακτική. Υποστηρίζει ότι το κυβερνητικό σχήμα είναι ετεροβαρές, όταν είναι γνωστό ότι δεν δέχτηκε τα στελέχη του κόμματός του να συμμετάσχουν σε αυτό, επικαλούμενος την ανάγκη απεξάρτησης τους από τον κυβερνητισμό.
Οι ενστάσεις που διατύπωσε πρόσφατα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για καίριες πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής θα ήταν βάσιμες και αξιόπιστες, αν προηγουμένως είχε τραβήξει η ίδια τις απαραίτητες διαχωριστικές γραμμές απέναντι στις πολιτικές της παπανδρεϊκής διακυβέρνησης.
Δεν νοείται να αντιστρατεύεται την υλοποίηση οριζόντιων περικοπών τη στιγμή που καλύπτει και δικαιολογεί τα τραγικά λάθη της περιόδου 2009 – 2011. Όπως επίσης, είναι παράδοξο να υποστηρίζει ότι δεν θα πετύχουμε τους στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής όταν πρώτη είχε συμφωνήσει με αυτούς. Οι συνεχείς αντιφάσεις και παλινδρομήσεις δεν προκαλούν μόνο σύγχυση, αλλά θέτουν και θεμελιώδη ερωτήματα για τις στρατηγικές στοχεύσεις του κόμματος που ηγείται.
Το πρόβλημα προσαρμογής του ΠΑΣΟΚ στα νέα δεδομένα είναι περισσότερο από εμφανές. Αναμφίβολα χρειάζεται χρόνος. Πρωτίστως όμως απαιτούνται καθαρές θέσεις. Ωστόσο, κυρίως προέχει η συμφιλίωσή του με τη νέα πολιτική πραγματικότητα μέσα στην οποία είναι υποχρεωμένο να κινηθεί. Όλα αυτά σε μια περίοδο που η τρικομματική κυβέρνηση καλείται να πάρει επώδυνες αλλά αναγκαίες αποφάσεις.
Η πολιτική υποστήριξη που παρέχει στην κυβέρνηση μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στην αναμόρφωσή του. Βασική όμως προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι να εγκαταλείψει τις δισυπόστατες πολιτικές, εναρμονίζοντας τη στρατηγική του με τις ανάγκες και απαιτήσεις της χώρας και της οικονομίας. Η ταύτισή του με μια καθαρή μεταρρυθμιστική πολιτική ατζέντα θα το βοηθήσει να ξεπεράσει την κρίση προσανατολισμού που αντιμετωπίζει. Ταυτόχρονα, θα του επιτρέψει να αποκτήσει ένα νέο πολιτικό ακροατήριο έξω και πέρα από τις παραδοσιακές δυνάμεις που αποτελούσαν επί πολλά χρόνια την πολιτική του πελατεία.
Η προοπτική και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τη συμβολή του στην έξοδο από τη σημερινή κρίση. Ως κυβερνητικός εταίρος, το άλλοτε κραταιό κόμμα καλείται να δείξει σοβαρότητα και υπευθυνότητα, εγκαταλείποντας τους φτηνούς λαϊκισμούς και τις ανέξοδες υποσχέσεις. Ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι ο κακός του εαυτός. Από αυτόν πρέπει να απεξαρτηθεί, δείχνοντας ότι στη νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα επιχειρεί τη δική του θεμελίωση. Το εγχείρημα αυτό είναι σίγουρα δύσκολο, αλλά είναι μονόδρομος.
Συμπερασματικά, η κρίση πολιτικού προσανατολισμού που αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ είναι απότοκος της αδυναμίας του να προσαρμοστεί στο νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Η αναζήτηση μιας άλλης ιδεολογικής και πολιτικής θεμελίωσης είναι απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου αυτό να ανταποκριθεί με ουσιαστικό τρόπο στις νέες ανάγκες και απαιτήσεις. Ακολουθώντας μια εμπροσθοβαρή στρατηγική μπορεί να γίνει ο πολιτικός εκφραστής κοινωνικών δυνάμεων, που μέχρι σήμερα δεν αποτελούσαν την παραδοσιακή κομματική του πελατεία. Αυτό είναι το στοίχημα που καλείται να βάλει και να κερδίσει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.