Ιστοσελίδα moneypro.gr
2 Οκτωβρίου 2012
Η δυστοκία που εμφανίστηκε στις συνομιλίες της κυβέρνησης με την τρόικα ήταν αναμενόμενη και εξηγήσιμη. Οφείλεται εν πολλοίς στην επιμονή των κυβερνητικών εταίρων οι περικοπές των 11,8 δις ευρώ να μην αγγίξουν τον δημόσιο τομέα.
Η φόρμουλα της διαθεσιμότητας δεν συνιστά σοβαρή πρόταση. Περισσότερο λειτουργεί ως προκάλυμμα, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα. Φαίνεται πλέον καθαρά πως για το πολιτικό σύστημα το πελατειακό κράτος είναι σταθερή αξία. Σ’ αυτό έχουν επενδύσει όλοι: πολιτικά κόμματα, συντεχνίες, συνδικαλιστική ελίτ.
Αποτελεί κοινό τόπο ότι το λειτουργικό και μισθολογικό κόστος του δημοσίου υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες της χώρας και βρίσκεται σε δυσαρμονία με τις ανάγκες της κοινωνίας και των πολιτών. Συνεπώς, η δημοσιονομική προσαρμογή δεν μπορεί παρά να έχει ως αυτονόητη προϋπόθεση τη δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών, τη συγχώνευση οργανισμών και την κατάργηση άχρηστων υπηρεσιών, στην ουσία, μία εκ βάθρων αλλαγή των δομών του κράτους.
Είναι παράδοξο να θέλουμε να βάλουμε τέλος στον αλόγιστο δανεισμό, να μειώσουμε τα ελλείμματα, να περιορίσουμε το δημόσιο χρέος, και να αφήνουμε άθικτη τη δημόσια διοίκηση. Η παραδοξολογία αυτή έχει ως αποτέλεσμα τις οριζόντιες περικοπές.
Ως εκ τούτου, πριν αρχίσουμε να πυροβολούμε τους ευρωπαίους εταίρους και την τρόικα, θα ήταν προτιμότερο να αντικρίσουμε με ψυχραιμία τις δικές μας αγκυλώσεις, τις δικές μας εμμονές, τις δικές μας ευθύνες. Η άρνησή μας να κάνουμε το αυτονόητο, μάς παγιδεύει σε πολιτικές απομύζησης της κοινωνίας. Η απροθυμία μας να προβούμε στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αντικειμενικά, δημιουργεί συνθήκες βουλγαροποίησης της ελληνικής οικονομίας, με τους μισθούς να συρρικνώνονται δραματικά, τις συντάξεις να πετσοκόβονται, τη στρατιά ανέργων να πληθαίνει διαρκώς.
Στην πραγματικότητα, προσπαθώντας να επιτύχουμε τη δημοσιονομική εξυγίανση, κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με την πλήρη ερημοποίηση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Προφανώς, δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί ότι όρος και προϋπόθεση για την επιτυχία του συγκεκριμένου εγχειρήματος είναι η πραγματική αναδόμηση της αντιπαραγωγικής, αναποτελεσματικής και ανεπαρκούς ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Άλλωστε το υπερτροφικό κράτος και οι συνθήκες επίπλαστης ευημερίας οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Ωστόσο, οι εκπρόσωποι της πολιτικής τάξης, εμποτισμένοι από ακραίο κρατισμό συνεχίζουν να επιδίδονται σε μάχες οπισθοφυλακής, αρνούμενοι να θίξουν την κομματική τους πελατεία, με την οποία έχουν δεσμούς αίματος. Η πολιτική τους υπαγορεύεται και εκπορεύεται από τις απαιτήσεις του πελατειακού κράτους, παραμένοντας αδιάφορη στα φλέγοντα προβλήματα της κοινωνίας και των πολιτών.
Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του κ. Τσίπρα στην αποκρατικοποίηση του ΟΠΑΠ, ο οποίος μάλιστα έφτασε στο σημείο να προειδοποιεί τους επενδυτές να προσέξουν πού βάζουν τα λεφτά τους, γιατί ως κυβέρνηση θα επαναφέρει στον έλεγχο του δημοσίου τον Οργανισμό.
Βέβαια δεν είναι ο μόνος. Λίγες μέρες πριν, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος προσέφερε πολιτική στήριξη στους αντιδρώντες εργαζομένους τής υπό ιδιωτικοποίηση κρατικής εταιρείας καπνοβιομηχανίας ΣΕΚΑΠ, όπως και σε εκείνους του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.
Το ίδιο πράττουν και πρωτοκλασάτοι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι αρνούνται να προβούν σε οποιαδήποτε περικοπή δαπανών στα υπουργεία τους, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και τώρα ζουν στην πολιτική φαντασίωση μιας γαλάζιας παλινόρθωσης.
Είναι παράταιρο και προκλητικό, σήμερα, που οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα ξεπερνούν το ενάμισι εκατομμύριο, οι εκπρόσωποι του λαού να κόπτονται μόνο για τον δημόσιο τομέα, να θέτουν κόκκινες γραμμές για την προστασία των προνομίων του και να ανέχονται τον συνδικαλιστικό υπόκοσμο που απειλεί να βυθίσει τη χώρα στο σκοτάδι, ιδιοποιούμενος την κρατική περιουσία.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά, η πολιτική τάξη στο σύνολό της αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Οι ενέργειες και οι επιδιώξεις της βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τις ανάγκες των πολιτών και της χώρας. Και αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα.
Το πακέτο των 11,8 δις ευρώ υπαγορεύεται από την επίτευξη του στόχου της δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά και από τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει ως χώρα έναντι των δανειστών μας.
Όλοι μας θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι μόνο μια ριζοσπαστική και μεταρρυθμιστική ατζέντα, που θα βάλει χέρι στα προνόμια ενός υπερτροφικού κράτους, είναι ζωτικής σημασίας για τον τόπο, για την κοινωνία, για τους πολίτες.