Εφημερίδα Η Αξία
20 Απριλίου 2013
Αν και κοντεύει να συμπληρώσει τρία χρόνια από την ίδρυσή της, η ΔΗΜΑΡ εξακολουθεί να έχει τα χαρακτηριστικά ενός νεότευκτου πολιτικού σχήματος που στερείται καθαρής και διακριτής στρατηγικής. Μολονότι αυτοανακηρύχθηκε «κυβερνώσα Αριστερά», δεν φαίνεται να αισθάνεται καλά με την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών. Η συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση περισσότερο μοιάζει με αναγκαίο κακό, παρά με πολιτική επιλογή.
Η συμπεριφορά της είναι ενοχική, φοβική και εσωστρεφής. Ως κυβερνητικός εταίρος δείχνει να ασφυκτιά και να έχει πρόβλημα προσαρμογής στο νέο της ρόλο. Ο ιδιότυπος τρόπος που έχει επιλέξει να τοποθετείται απέναντι σε καίρια και στρατηγικά ζητήματα τα οποία καλείται να διαχειριστεί η κυβέρνηση είναι αποκαλυπτικός. Αποδεικνύει ότι δεν έχει ακόμα απεξαρτηθεί από τις εμμονές και τους φορμαλισμούς του παρελθόντος.
Τα στοιχεία αυτά καθορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τη ΔΗΜΑΡ, συνιστώντας τροχοπέδη στην προσπάθειά της να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες και απαιτήσεις. Όσο κι αν θέλει, δεν μπορεί να υπερβεί τις ιδεοληψίες και τις αγκυλώσεις της παραδοσιακής Αριστεράς. Εγκλωβίζεται σε προσεγγίσεις και απόψεις που δεν συνάδουν με τις δυνάμεις του αποκαλούμενου ανανεωτικού χώρου.
Τόσο στη Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, η Ανανεωτική Αριστερά εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο αμφισβητώντας το ιδεολογικό οπλοστάσιο, τον δογματισμό, καθώς και τις ξεπερασμένες μονομέρειες της παραδοσιακής Αριστεράς. Με τις νέες τολμηρές και ρηξικέλευθες ιδέες της ενσάρκωσε τη μεταρρύθμιση, εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο την ανάγκη ανανέωσης και ανατοποθέτησης της Αριστεράς.
Με το νέο πολιτικό υπόδειγμα που υιοθέτησε, αποκήρυξε τον κρατισμό, αποενοχοποίησε την οικονομία της αγοράς, αντιμετώπισε τον ιδιωτικό τομέα ως μοχλό ανάπτυξης, προέταξε την πολιτική συμμαχιών με την σοσιαλδημοκρατία, υπηρέτησε με συνέπεια και αποτελεσματικότητα την ανάγκη μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.
Η ΔΗΜΑΡ, αν και από την πρώτη στιγμή αυτοτοποθετήθηκε στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, μιλώντας για μεταρρυθμίσεις στο κράτος, στη διοίκηση, στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα, εντούτοις οι θέσεις που υποστηρίζει σήμερα ως κυβερνητικός εταίρος βρίσκονται σε ευθεία απόκλιση από τις διακηρύξεις και τις δεσμεύσεις της.
Φαίνεται πλέον καθαρά ότι ο απογαλακτισμός που επιχείρησε να κάνει από την δογματική και παρωχημένη Αριστερά έμεινε μετέωρος. Αντί να λειτουργεί ως προωθητική δύναμη στο κυβερνητικό σχήμα που συμμετέχει, στην πραγματικότητα καθίσταται ανασταλτικός παράγοντας.
Οι ενστάσεις και αντιρρήσεις που προβάλλει για καίρια ζητήματα, όπως είναι αυτά των διαρθρωτικών αλλαγών, των μεταρρυθμίσεων, των αποκρατικοποιήσεων, της δημοσιονομικής εξυγίανσης, της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, δεν συνάδουν με τη στρατηγική της Ανανεωτικής Αριστεράς. Συνιστούν αναδίπλωση και επιστροφή στις γνωστές αριστερές ιδεοληψίες.
Η κυβερνώσα Αριστερά, την οποία θέλει να υποδύεται η ΔΗΜΑΡ, αυτοκαταργείται όταν προβάλλει συνεχώς κόκκινες γραμμές, όταν αντιστρατεύεται την πολιτική των αλλαγών, των μεταρρυθμίσεων, του εκσυγχρονισμού στο κράτος και στην οικονομία. Όταν αποποιείται τις κυβερνητικές της ευθύνες, αρνούμενη να συνταχθεί με συγκεκριμένες επιλογές της τρικομματικής κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει. Όταν διακατέχεται από το σύνδρομο του πολιτικού κόστους, όταν θεωρεί βρόμικη δουλειά τις επώδυνες, αλλά αναγκαίες αποφάσεις τις οποίες πρέπει να στηρίξει ως κυβερνητικός εταίρος. Όταν ακολουθεί μια επαμφοτερίζουσα στάση για τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα απέναντι στους κοινοτικούς εταίρους και στους δανειστές της.
Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ έχοντας πλέον κυβερνητική εμπειρία γνωρίζει πολύ καλά ότι η απαγκίστρωση από τα μνημόνια δεν είναι ζήτημα διακηρύξεων, αλλά αποτέλεσμα της εφαρμογής και της υλοποίησης των πολιτικών της δημοσιονομικής εξυγίανσης και των διαρθρωτικών αλλαγών. Αν δεν επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, η απαγκίστρωση, η επαναδιαπραγμάτευση, ακόμη και η αναστολή των μνημονίων, όπως πρόσφατα υποστήριξε ο Αλέξης Τσίπρας, θα παραμείνουν στη σφαίρα της πολιτικής μυθοπλασίας.
Άλλωστε, η ιστορία έχει δείξει ότι οι μεγαλεπήβολες πολιτικές, οι χωρίς έρμα μεγαλοϊδεατισμοί γυρίζουν μπούμερανγκ. Είδαμε πού οδήγησαν τα «ηρωικά» ΌΧΙ της Κυπριακής Βουλής. Ως εκ τούτου, καλό θα ήταν όσοι αρέσκονται στην προβολή κόκκινων γραμμών, να σκέφτονται και το ενδεχόμενο αυτές να γίνουν βρόχος για τη χώρα και την κοινωνία.
Συμπεριφερόμενη ως παράξενος εταίρος, η ΔΗΜΑΡ κινδυνεύει να καταγραφεί στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών ως μια δύναμη συντήρησης και άρνησης, φόβου και αναδίπλωσης. Ως μια δύναμη που στην πραγματικότητα συντάσσεται με όλους αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα και στην οικονομία και λειτουργούν ως ανάχωμα.
Επιλέγοντας την ιδιότυπη στήριξη στην κυβέρνηση συνεργασίας που συμμετέχει, αντί να κεφαλαιοποιεί την πολιτική της προσφορά και χρησιμότητα, την απομειώνει, ενώ ταυτόχρονα η ίδια καθίσταται ευάλωτη τόσο από τις αριστερόστροφες όσο και από τις δεξιόστροφες επικρίσεις που δέχεται από τους πολιτικούς της αντιπάλους.
Κινούμενη σε μια λογική που δεν απέχει και πολύ από αυτή του εντός, εκτός και επί τα αυτά, εμφανίζεται ως εκκρεμές μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Μια τέτοια εικόνα προκαλεί ρηγματώσεις στην πολιτική της ταυτότητα, στερώντας της ένα καθαρό, διακριτό και αυθύπαρκτο στίγμα. Γι’ αυτό και στην πραγματικότητα είναι ένα διχασμένο και δισυπόστατο πολιτικό σχήμα.
Η έλλειψη στρατηγικής δεν καλύπτεται από τον μετριοπαθή και ήπιο πολιτικό λόγο του Φώτη Κουβέλη και, πολύ περισσότερο, δεν αντιμετωπίζεται με την εναγώνια προσπάθεια να δείξει ότι είναι περισσότερο κοινωνικά ευαίσθητη από τους άλλους κυβερνητικούς της εταίρους. Στερούμενη στρατηγικής για τη χώρα, είναι φυσικό να μη διαθέτει μια καθαρή και διακριτή θέση ακόμη και για το μείζον ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών, τις οποίες αν και επικαλείται, εξορκίζει.
Συνοπτικά, η ΔΗΜΑΡ παραμένοντας εξαρτημένη από τις ιδεοληψίες του χθες, αυτοακυρώνει τον νεότοκο χαρακτήρα της. Εμφανίζεται ως μια φοβική δύναμη απέναντι στις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις. Πλειοδοτώντας πολιτικές που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα σε αυτή τη χώρα, χάνει και το πλεονέκτημα που διαθέτει να είναι ο μοναδικός κυβερνητικός εταίρος που δεν κουβαλάει στην πλάτη του ευθύνες, αμαρτίες και φορτία του παρελθόντος.