Εφημερίδα Η Αξία
10 Αυγούστου 2013
Η πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε ο Γ. Δραγασάκης στο ΒΗΜΑ ήταν αποκαλυπτική και ενδιαφέρουσα. Οι απόψεις που διατύπωσε βρίσκονται σε απόκλιση από τις προσεγγίσεις και τις θέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πασιφανές ότι στην οροφή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχουν δυνάμεις που δεν συμμερίζονται τις επικρατούσες αντιλήψεις. Μπορεί να είναι μειοψηφικές, ωστόσο θεωρούνται σοβαρές και αξιόπιστες. Αντιλαμβανόμενες μάλιστα τα νέα δεδομένα, διαπιστώνουν την ανάγκη στροφής προς τον πολιτικό ρεαλισμό.
Φαίνεται πλέον καθαρά ότι η διακηρυχθείσα βίαιη ωρίμανση είναι τα μεγάλο στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η έκβασή του θα κρίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις προοπτικές και τις δυνατότητές του. Βέβαια, το εγχείρημα κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Προσκρούει στις ενδογενείς αδυναμίες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διευρύνει τα όρια της πολιτικής του επιρροής, να αποβάλει τις ιδεοληπτικές εμμονές, να απεξαρτηθεί από τη μονοδιάστατη αντιμνημονιακή του στρατηγική. Οι αδυναμίες αυτές καθίστανται τροχοπέδη στην κυβερνησιμότητά του, η οποία παραμένει το μεγάλο ζητούμενο.
Με τα όσα δημοσίως υποστήριξε ο Γ. Δραγασάκης προσπάθησε να οριοθετήσει το νέο πλαίσιο μέσα στο οποίο κατά τη γνώμη του πρέπει να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντιλαμβανόμενος, μάλιστα, ότι η πολιτική δεν είναι στατική υπόθεση, δείχνει να συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα απεξάρτησής του από τον κρατισμό και τον άκρατο λαϊκισμό. Μπορεί η οικονομική κρίση και η πολιτική απαξίωση των δύο έως πρότινος κομμάτων εξουσίας να δημιούργησαν γόνιμο έδαφος για να εκτιναχθεί εκλογικά, γνωρίζει ωστόσο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο λειτουργεί ως σχήμα διαμαρτυρίας και πολύ λιγότερο ως υπεύθυνη αντιπολιτευτική δύναμη.
Άλλωστε, αναπτύχθηκε και γιγαντώθηκε, λειτουργώντας ως αποκούμπι και αποτελώντας το ανάχωμα για όλες εκείνες τις δυνάμεις, διαφορετικής προέλευσης και προσδοκιών, που στην πραγματικότητα εξακολουθούν να ζουν με ξεπερασμένους μύθους. Αρνούμενες να συμφιλιωθούν με τη νέα πραγματικότητα πιστεύουν ότι για όλα τα δεινά ευθύνονται τα μνημόνια, οι μερκελιστές και οι πολιτικοί τους εκφραστές στην Ελλάδα. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η κρίση και η χρεοκοπία ήταν προϊόν των πολιτικών που επί πολλές δεκαετίες ακολουθούσαμε.
Παγιδευμένη σ’ αυτές τις προσεγγίσεις παραμένει και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προχωρήσει στις απαραίτητες αποκρυπτογραφήσεις ως προς τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Το κυριότερο απ’ όλα όμως είναι ότι όχι μόνο αποσιώπησε τον πραγματικό λόγο, που δεν είναι άλλος από το καταρρέον πλέον, υπερτροφικό και αναποτελεσματικό μοντέλο διοίκησης, αλλά στην πορεία εναγκαλίστηκε με όλες εκείνες τις δυνάμεις που το συντηρούσαν και προσέβλεπαν σ’ αυτό. Θέλοντας να τις οικειοποιηθεί, σταδιακά μετατράπηκε σε πολιτικό συνήγορό τους.
Την πραγματικότητα αυτή έρχεται να θίξει ο Γ. Δραγασάκης, αποκηρύσσοντας την αναβίωση της πολιτικής των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Παράλληλα εξέφρασε την αντίθεσή του στον κρατικό καπιταλισμό, τη στιγμή μάλιστα που το πρόσφατο συνέδριο του κόμματός του υιοθέτησε μεγαλοφώνως θέσεις και απόψεις που παραπέμπουν στις κρατικίστικες θεωρίες του παρελθόντος.
Όπως άλλοτε το αρχέγονο ΠΑΣΟΚ, έτσι και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει σε πολιτικές ξεπερασμένες, οι οποίες μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Ως δύναμη της παραδοσιακής αριστεράς δυσκολεύεται να απεξαρτηθεί από τον κρατισμό. Αδυνατεί να αναζητήσει νέες προσεγγίσεις που θα συνδυάζουν την οικονομική αποτελεσματικότητα με πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, τις οποίες θέλει να υποστηρίξει.
Μάλιστα, προσπαθώντας να προσεταιριστεί όλες εκείνες τις δυνάμεις που βλέπουν το κράτος ως παραδείσια νησίδα, προσδοκώντας απ’ αυτό ανάπτυξη και ευημερία, υιοθετεί χωρίς καμιά περίσκεψη τα ανεδαφικά αιτήματά τους. Υπόσχεται κρατικοποιήσεις στους δημόσιους οργανισμούς που θα ιδιωτικοποιηθούν, επαναπροσλήψεις και επιστροφή στις πολιτικές επίπλαστης ευημερίας και ανάπτυξης.
Όσο κι αν κάποια στελέχη του, όπως ο Δ. Παπαδημούλης, υποστηρίζουν ότι δεν υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια, η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει το αντίθετο. Το θετικό βέβαια είναι ότι έστω και αργά στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να ωριμάζουν και να κερδίζουν έδαφος απόψεις και θέσεις που με απόλυτη σαφήνεια διατυπώνουν την ανάγκη στροφής στον πολιτικό ρεαλισμό. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα καίρια ζητήματα, όπως εκείνο των συμμαχιών.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που χωρίς να αποκηρύσσουν την αντιμνημονιακή ρητορική δεν συμμερίζονται τη στείρα και άγονη γραμμή της ηγεσίας για μέτωπο των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Αντιλαμβάνονται ότι μια τέτοια στρατηγική είναι αίολη και αναξιόπιστη. Δεν μπορεί να αποτελεί εναλλακτική λύση η συμπόρευση με κομματικούς σχηματισμούς βαθιά συντηρητικούς και μάλιστα της εθνικόφρονης δεξιάς, όπως είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου.
Το σίγουρο είναι ότι το προσεχές φθινόπωρο θα τεθεί σε δοκιμασία η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος είναι καίριο: Θα παραμείνει δύναμη διαμαρτυρίας ή θα αναδειχθεί σε υπεύθυνη, προοδευτική και σύγχρονη αντιπολίτευση;
Θα πρέπει να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να είναι εγκλωβισμένος στις ιδεοληψίες του παρελθόντος, παρέχοντας υποστήριξη σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στην οικονομία και τη διοίκηση ή θα μετεξελιχθεί σε χώρο έκφρασης ριζοσπαστικών πολιτικών που θα προτάσσουν ως καίριο ζήτημα την ανάγκη ανασυγκρότησης της χώρας, μακριά από ιδεοληψίες και κρατικίστικες απόψεις.
Ως εκ τούτου το στοίχημα της βίαιης ωρίμανσης του ΣΥΡΙΖΑ που θέτει ο Γ. Δραγασάκης μπορεί να μην είναι ακατόρθωτο, θα αποδειχθεί όμως ιδιαίτερα δύσκολο. Οι αντιφάσεις και οι αντινομίες που διαπερνούν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δημιουργούν εύλογα ερωτήματα ως προς τη δυνατότητα επιτυχίας του.