Εφημερίδα Έθνος
19 Μαΐου 2017
Η μεταστροφή του Αλέξη Τσίπρα είναι αναμφισβήτητη. Συντελέστηκε τον Ιούλιο του ’15 με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου. Συνεχίζεται τώρα με την αποδοχή του νέου εφαρμοστικού νόμου. Ο πρωθυπουργός εγκατέλειψε την προγενέστερη αντιμνημονιακή του σήμανση. Οι βολές που κατά καιρούς εκτοξεύει είναι άσφαιρες. Όποια προσχήματα κι αν επικαλείται, επιχειρεί την ανατοποθέτησή του στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Αναμφίβολα, ο τρόπος του είναι άτεχνος και άγαρμπος. Υποδηλώνει τις αμφισημίες και αμφιθυμίες του. Άλλωστε, είναι εμποτισμένος από ιδεοληψίες και εμμονές. Η απεξάρτησή του απ’ αυτές αποδεικνύεται δύσκολη. Απαιτεί στρατηγική σκέψη. Ο τακτικισμός του δεν τον βοηθά να προχωρήσει σε ουσιαστική αναπροσαρμογή. Έτσι όλες του οι ενέργειες μοιάζουν να υπαγορεύονται από προσωπικούς και κομματικούς υπολογισμούς που συγκλίνουν στη διατήρηση της εξουσίας. Δεν εκπορεύονται από την ανάγκη να πραγματοποιήσει τομή στις πολιτικές του. Εξ ου και είναι δέσμιος ανερμάτιστων και αλλόκοτων δυνάμεων, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.
Το καίριο αυτό πρόβλημα επιδεινώνεται και από την αδυναμία του να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις απαιτήσεις της διακυβέρνησης. Οι χαμηλές κυβερνητικές επιδόσεις επιβαρύνουν και το πολιτικό του κεφάλαιο. Η ανάλωσή του οφείλεται αφενός στη διάψευση των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει. Αφετέρου στη δυστοκία του να δημιουργήσει νέες. Η απουσία συγκεκριμένου έργου και η έλλειψη στρατηγικής απομειώνουν τόσο την κυβερνησιμότητά του, όσο και την ηγετική του παράσταση. Η δημοσκοπική βύθιση του ίδιου και του κόμματός του, αλλά και η υποχώρηση της δημοτικότητάς του, το επιβεβαιώνουν.
Ο πρωθυπουργός προσπαθεί να καλύψει το στρατηγικό του κενό με παλιές συνταγές και παρωχημένα εργαλεία. Ωστόσο, η εκλογική του απήχηση δεν θα ανακάμψει με πελατειακές πρακτικές, ούτε με επικοινωνιακά φληναφήματα. Η πατέντα των αποκαλουμένων «αντιμέτρων» δεν αποκαθιστά τη χαμένη πολιτική αξία, ούτε οικοδομεί νέα. Η προσφυγή του σε κορώνες που αποπνέουν λαϊκισμό δεν είναι μόνο ατελέσφορη. Υπονομεύει περαιτέρω την αξιοπιστία του. Επιπλέον, η ταύτιση του με τον Πάνο Καμμένο, δεν του επιτρέπει να οριοθετηθεί με σαφήνεια έναντι των ακραίων συντηρητικών ακόμη και εθνικιστικών δυνάμεων, επιτείνοντας τη σύγχυση.
Η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον πραγματισμό καθίσταται εκ των πραγμάτων σύνθετη και απαιτητική. Η αναμέτρηση με τις αντιφάσεις του είναι αναπόφευκτη. Η έκβασή της θα κριθεί από τη δυνατότητά του, έστω και σε βάθος χρόνου, να θεμελιώσει νέα πολιτική ταυτότητα.