Ξένια Κουναλάκη
Καθημερινή , 30-3-2017
Παρακολουθώ από προχθές τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συνέντευξη του Κώστα Σημίτη. Κατ’ αρχάς, αυτό σημαίνει ότι ήταν μια καλή συνέντευξη. Οι δημοσιογράφοι έκαναν σωστά τη δουλειά τους και ο Σημίτης ήταν απελευθερωμένος, όπως έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια στα γραπτά του. Μίλησε με την εμπειρία ενός επιτυχημένου πρώην πρωθυπουργού, με την παρρησία ενός πολιτικού διεθνούς βεληνεκούς, με το ειδικό βάρος και την αποστασιοποίηση ενός statesman, του τελευταίου που διαθέτει πλέον η Ελλάδα (αν εξαιρέσει κανείς τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να παρεμβαίνει εντελώς αμερόληπτα στην πολιτική ζωή, με δεδομένο ότι ο γιος του διεκδικεί την πρωθυπουργία).
Κάθε τηλεθεατής που είδε λοιπόν τη συνέντευξη του Σημίτη στον ΣΚΑΪ είχε να πει κι από κάτι. Οτι δεν έκανε επαρκή αυτοκριτική, ότι δεν στηλίτευσε τη διαφθορά επί των ημερών του, ότι αποσιώπησε τις περιπτώσεις Μαντέλη, Τσουκάτου, Τσοχατζόπουλου, ότι ζήτησε εκλογές πριν από την ολοκλήρωση της τετραετίας, ότι διαφώνησε με το αίτημα των πιστωτών για εγγυήσεις εφαρμογής του προγράμματος από την αντιπολίτευση κ.λπ. Δεν έχει σημασία. Αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος των πολιτικών του διαμετρήματος του Σημίτη. Αυτός είναι ο ρόλος του πρώην πρωθυπουργού, του Ελληνα Χέλμουτ Σμιτ: να θέτει την ατζέντα, να τονίζει τα σημαντικά ζητήματα και να τα διαχωρίζει από τα επουσιώδη, να απομακρύνει για λίγο πολίτες, πολιτικούς και δημοσιογράφους από την καθημερινότητα της μικροπολιτικής. Να λέει π.χ. ότι ο κίνδυνος ατυχήματος είναι υπαρκτός, το Grexit δεν είναι αδιανόητο. Είπε εξάλλου ότι η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν γίνεται με εξεταστικές επιτροπές. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια είδαμε τον πλήρη ευτελισμό των εξεταστικών αυτών, που δεν οδήγησαν πουθενά αλλού παρά μόνο σε τηλεοπτικά σόου των πιο φωτογενών βουλευτών που συμμετείχαν σε αυτές. Ο Σημίτης γνωρίζει καλά και την ελληνική πολιτική σκηνή και τη γερμανική. Με τη συνέντευξή του μοιάζει να προειδοποιεί την κυβέρνηση ότι οιαδήποτε καθυστέρηση στην αξιολόγηση είναι καταστροφική για τη χώρα και πως πλανάται πλάνην οικτράν αν όντως η στρατηγική της είναι η κωλυσιεργία μέχρι τον Σεπτέμβριο προκειμένου να εκλεγεί ο Μάρτιν Σουλτς και να τη σώσει. Παράλληλα, φαίνεται να στέλνει κι ένα μήνυμα στην αντιπολίτευση: δικαίως διεκδικεί πρόωρες εκλογές, αλλά αν έπειτα από αυτές αναλωθεί σε νέο κυνήγι μαγισσών με εξεταστικές εις βάρος του Γιάνη Βαρουφάκη, πάλι η χώρα θα μείνει καθηλωμένη στη σκανδαλολογία και στον κομματικό αλληλοσπαραγμό. Τέλος, έκδηλη είναι η πικρία του για την αδυναμία συνεννόησης της Κεντροαριστεράς, καθώς οι συζητήσεις στις οποίες αρχικά συμμετείχε είχαν μηδενικό αποτέλεσμα.
Ο Κώστας Σημίτης δεν έχει ίδιον συμφέρον. Ούτε φοβάται πλέον το πολιτικό κόστος. Είναι ελεύθερος. Καλά θα κάνει η ελληνική κοινή γνώμη, τα κόμματα και οι δημοσιογράφοι να τον ακούν. Κι ας του ασκούν κριτική. Κι ας διαφωνούν σε πολλά. Αρκεί να τον ακούν.