Εφημερίδα Έθνος
11 Οκτωβρίου 2013
Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τις μονομέρειες και τις δυστοκίες των πολιτικών τους. Μνημονικές και αντιμνημονιακές δυνάμεις παραμένουν παγιδευμένες σε μια αμιγώς μονοθεματική ατζέντα.
Οι μεν πρώτες, στερούμενες εθνικής στρατηγικής, εφαρμόζουν τα ετεροβαρή μνημόνια. Οι δε δεύτερες, με υπεραπλουστεύσεις και με ανεδαφικές προτάσεις, καλλιεργούν την αυταπάτη ότι μπορούμε να τα παρακάμψουμε.
Η αντιπαράθεση δεν εδράζεται στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, αλλά σε ψευδεπίγραφες διαχωριστικές γραμμές. Έτσι εξηγούνται και οι ανάρμοστες σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ διαφορετικών πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων.
Οι μνημονιακές και αντιμνημονιακές συνευρέσεις αποκαλύπτουν την αδυναμία του εγχώριου κομματικού συστήματος να αυτοτοποθετηθεί· να θεμελιώσει μια στρατηγική εξόδου από την κρίση, αναγνωρίζοντας ότι οι αιτίες των μεγάλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων είναι και ενδογενείς.
Έχοντας εντρυφήσει, χρόνια τώρα, σε απλοϊκές έως και αφελείς προσεγγίσεις, οι εκπρόσωποι της πολιτικής τάξης υιοθετούν με ευκολία αδιέξοδες και άκαιρες θέσεις και προτάσεις, αντίστοιχες με αυτές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Αποκομμένοι από την πραγματικότητα και συνεχίζοντας να ζουν στον μύθο της επίπλαστης ευημερίας, υποτιμούν την αναγκαιότητα των διαρθρωτικών αλλαγών, των μεταρρυθμίσεων, της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Ακόμη και σήμερα ακολουθούν τη γραμμή «δώσε χρόνο στο χρόνο». Με κύριο μέλημά τους να είναι αρεστοί και όχι χρήσιμοι, δεν θέλουν να πάρουν επώδυνες αποφάσεις.
Ο μνημονιακοί υιοθετούν ακρίτως μια ανεπαρκή και στρεβλή συνταγή, που δεν ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Προσπαθώντας ταυτόχρονα να πουλήσουν κοινωνική ευαισθησία, στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ζητώντας αλλαγές σε επιμέρους ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας.
Αντίστοιχη είναι και η τακτική των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Υιοθετώντας με απολυτότητα μια μονοθεματική στρατηγική, θεωρούν την αποδέσμευση από τα μνημόνια επαρκή προϋπόθεση εξόδου από την κρίση. Με ευκολία διαγράφουν τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τον τόπο και την οικονομία από αυτή την απλοϊκή τους προσέγγιση. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την ανάγκη αναπροσαρμογής της στρατηγικής του. Αδυνατεί να επισπεύσει τη βίαιη ωρίμανσή του και τη στροφή του στον ρεαλισμό.
Τελικά, η χώρα είναι εγκλωβισμένη μεταξύ της μεταρρυθμιστικής άπνοιας των μνημονιακών δυνάμεων και των πολιτικών αναβίωσης των ελλειμμάτων των αντιμνημονιακών. Κοινό στοιχείο και των δύο είναι ότι ρέπουν στον λαϊκισμό και τις πελατειακές σχέσεις. Ωστόσο η μεταμνημονιακή εποχή προϋποθέτει εθνικό σχέδιο που θα υπερβαίνει τους ψευδεπίγραφους διαχωρισμούς.