Γιάννης Μεϊμάρογλου
Έθνος 9-2-2017
Το τσουνάμι του λαϊκισμού που σαρώνει τα τελευταία χρόνια τον πλανήτη, επιβεβαίωσε την κυριαρχία του με την απροσδόκητη για πολλούς ανάδειξη του Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ. Τα πρώτα δείγματα βέβαια της αυξανόμενης επιρροής της ακροδεξιάς ρητορικής, του αντιευρωπαϊσμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού είχαν δοθεί από πολύ νωρίτερα. Η Μαρί Λεπέν ήταν η ευρωπαία σημαιοφόρος του λαϊκισμού που βρήκε άξιους συνεχιστές τον Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, τους Φάρατζ και Τζόουνς στην Μ.Βρετανία, τον Βίντερς στην Ολλανδία, τους «ελευθερους» στην Αυστρία, το γερμανικό ΑFD κλπ. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η εκλογή Τραμπ ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά επικίνδυνων λαϊκιστών ηγετών όπως ο Πούτιν και ο Ερντογάν. Φοβούνται πολλοί κι όχι και αδικαιολόγητα, ότι ο κόσμος γυρίζει ανάποδα.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αμήχανη για μεγάλο χρονικό διάστημα μπροστά στα νέα παγκόσμια φαινόμενα, φαίνεται να ερμηνεύει λαθεμένα την εκλογική της συρρίκνωση. Η συμβολή των Άγγλων εργατικών στη νίκη του BREXIT, η ανάδειξη του «αριστερού» Αμόν ως υποψηφίου στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, η επαπειλούμενη διάσπαση του Δημοκρατικού κόμματος στην Ιταλία, μετά την ήττα του «δεξιού» Ρέντζι στο δημοψήφισμα, ακόμα και η υποψηφιότητα Σουλτς στη Γερμανία δείχνουν την κατεύθυνση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων να επανέλθουν στις σοσιαλιστικές ρίζες τους. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα όμως δεν υποχώρησαν γιατί δεν ήταν αρκούντως αριστερά. Υποχώρησαν γιατί δεν αντιμετώπισαν αποφασιστικά τις συντηρητικές πολιτικές και υπαναχωρήσεις στα θέματα της προόδου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του εθνκισμού και του ρατσισμού και γιατί δεν πρωτοστάτησαν στις ριζικές μεταρρυθμίσεις σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι της χώρας μας σαν αποτέλεσμα ενός λαϊκίστικου πλαισίου δήθεν αριστερών διακηρύξεων και η προϊούσα πολιτικοϊδεολογική ταύτισή του – σε πολλά κρίσιμα θέματα – με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, οδηγούν την Ελλάδα σε ευρωσκεπτιστικά και αδιέξοδα παρακμιακά μονοπάτια.
Τη στιγμή που η ανάγκη να μπει ένα τέλος σε μια καταστροφική διακυβέρνηση γίνεται καθημερινά και πιο επιτακτική, εμφανίζονται στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο τάσεις αριστερόστροφης εξισορροπιστικής τακτικής και ίσων αποστάσεων.
Για τις προοδευτικές – μεταρρυθμιστικές πολιτικές δυνάμεις μια μόνο απόσταση έχει σημασία. Αυτή που χωρίζει τη χώρα από την έξοδο από την κρίση κι από την διασφάλιση της ευρωπαϊκής της πορείας. Η κάλυψη αυτής της απόστασης θα καθορίσει αποκλειστικά τις πολιτικές και τις συμμαχίες του προοδευτικού χώρου.