Εφημερίδα Έθνος
28 Οκτωβρίου 2016
Το κάζο της κυβέρνησης με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αναδεικνύει σημαντικά ζητήματα για τον τρόπο που πολιτεύεται εν γένει. Η κοντόφθαλμη επιμονή της να χειραγωγήσει τους θεσμούς τής γύρισε μπούμερανγκ. Στην πραγματικότητα η απόφαση δεν αποδομεί μόνο τη μεθόδευσή της να ελέγξει το τηλεοπτικό τοπίο, αλλά θέτει εν αμφιβόλω τη συνολική στρατηγική της. Το περιβόητο αφήγημα για το νέο ήθος και ύφος εξουσίας δέχεται καίριο πλήγμα. Ολόκληρη η μυθοπλασία της πριν και μετά τις εκλογές καταρρέει. Ο πολιτικός καμβάς, στον οποίο οφείλει τη μέχρι τώρα κυριαρχία και υπεροχή της αποσυντίθεται. Είτε γιατί στερείται ουσιαστικού περιεχομένου είτε γιατί εξαντλείται σε επικοινωνιακά φληναφήματα.
Γεγονός είναι ότι οι κυβερνώντες επένδυσαν πολλά σε μια συγκεκριμένη τακτική που αποσκοπούσε στην ενοχοποίηση των αντιπάλων. Στοχοποίησαν όλη την «παλιά» πολιτική τάξη. Την ταύτισαν με τη χρεοκοπία. Οι ίδιοι αυτοσυστήθηκαν ως φορείς εξυγίανσης, υποσχόμενοι έξοδο από την κρίση. Στηρίχθηκαν στον ακραίο ταξικό λόγο, επιδιώκοντας την κοινωνική πόλωση και τον διχασμό. Κατέφυγαν στον λαϊκισμό, εμφανιζόμενοι ως πολιτικοί συνήγοροι των μη προνομιούχων. Θέλοντας να δείξουν ότι αντιμάχονται τους προύχοντες έστησαν το σκηνικό περί διαπλοκής με απώτερο στόχο να δημιουργήσουν τη δική τους. Όταν διαπίστωσαν πως οι αντιμνημονιακές τους «κορώνες» οδηγούν στην άβυσσο, ανέκρουσαν πρύμναν για να μην χάσουν την εξουσία. Προκειμένου να εδραιώσουν την επισφαλή παρουσία τους στο τιμόνι της διακυβέρνησης, προσέφυγαν σε πρακτικές που αποπνέουν καθεστωτισμό.
Όλες τους οι ενέργειες κατατείνουν στην απόσπαση της εύνοιας του ακροατηρίου στο οποίο προσβλέπουν. Ακολουθούν πελατειακές πολιτικές, ευνοώντας σκανδαλωδώς συγκεκριμένες ομάδες. Τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που μας κρατούν σε υστέρηση δεν υπάρχουν στην πολιτική τους ατζέντα. Αντίθετα δεσπόζουν τα δάνεια των τραπεζών και των κομμάτων, οι σκιερές υποθέσεις του παρελθόντος, το σκάνδαλο Siemens, οι λίστες Λαγκάρντ κ.ά. Μάλιστα, όσο περισσότερο υλοποιούν τις μνημονιακές τους δεσμεύσεις τόσο εντείνουν το παιχνίδι με το θυμικό. Το χειρότερο είναι ότι για να συγκαλύψουν την πρωτοφανή πολιτική και διαχειριστική ανεπάρκειά τους οξύνουν την πολιτική αντιπαράθεση, δημιουργώντας τεχνητή ένταση και νοσηρό κλίμα.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν συνιστά ετερόκλητο σχήμα, όπως συνήθως λέγεται. Στηρίζεται σε μια κοινή επιδίωξη: Στη διασφάλιση της παραμονής στην εξουσία με κάθε μέσο και με όποιο κόστος και τίμημα. Συνεκτική ουσία της αποτελεί ένας πρωτοφανής εθνολαϊκισμός. Γνωρίζοντας ότι η κρίση είναι το πλέον πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξή του, υποδαυλίζουν συνεχώς τα άγρια ένστικτα μερίδας πολιτών. Με αυτήν τη μέθοδο επιχειρούν τη συντήρηση και τη διαιώνιση της κυριαρχίας του. Ξεχνούν όμως κάτι θεμελιώδες: Κυριαρχία που εδραιώνεται σε ανύπαρκτο πολιτικό σχέδιο, σε αφελή και απαίδευτα επικοινωνιακά παιχνίδια, στην αλλοίωση και αντιστροφή της πραγματικότητας, αποδεικνύεται επίπλαστη και εν τέλει θνησιγενής. Υποκαθιστώντας τη στρατηγική από στρατηγήματα οδηγείσαι στο κενό.