Εφημερίδα Έθνος
08 Νοεμβρίου 2013
Η πολιτική χωρίς συγκεκριμένη στρατηγική μοιάζει με εκκρεμές. Αυτό επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο η ΔΗΜΑΡ. Δημιουργήθηκε θέλοντας να εκπροσωπήσει τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς – άλλωστε η πλειονότητα των δυνάμεών της προέρχονταν απ’ αυτήν. Ως νεότευκτο σχήμα, απευθύνθηκε κατ’ αρχάς με επιτυχία στους πολίτες εκείνους, οι οποίοι αποστρεφόμενοι τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και τις ανερμάτιστες πολιτικές της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, αναζητούσαν νέα πολιτική έκφραση.
Στην ουσία η ΔΗΜΑΡ αιμοδοτήθηκε από το μεταρρυθμιστικό και εκσυγχρονιστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Η στρατηγική της κυβερνώσας Αριστεράς που επαγγέλθηκε απαντούσε επαρκώς στην αναγκαιότητα συμπαράταξης ευρύτερων δυνάμεων, προκειμένου να διασφαλιστεί η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας. Ανταποκρινόμενη στο αίτημα αυτό, απέκτησε μια όχι ευκαταφρόνητη εκλογική βάση.
Με την αποχώρησή της από την κυβέρνηση ωστόσο, αυτοαναίρεσε τη στρατηγική της και βρέθηκε σε κατάσταση σύγχυσης. Ταυτόχρονα, προκάλεσε ισχυρές ρηγματώσεις στην εκλογική της βάση. Το πολιτικό της ακροατήριο δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει την αναστροφή ούτε να κατανοήσει την παλινδρόμησή της. Έτσι εξηγείται και η δημοσκοπική υποχώρησή της.
Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ από κυβερνητικός εταίρος και συνδιαμορφωτής των εξελίξεων πέρασε εν μία νυκτί στην εύκολη αντιπολιτευτική ρητορική, χωρίς να θεμελιώσει στοιχειωδώς τη μεταστροφή της. Αυτό είχε ως συνέπεια τον πολιτικό μετεωρισμό της. Δεν είναι τυχαίες οι αντιφάσεις και οι παραδοξολογίες της, οι αμφισημίες, η επανάκαμψη στις ιδεοληψίες του παρελθόντος, που πλήττουν σημαντικά την αξιοπιστία και φερεγγυότητά της.
Παράλληλα, η άρνησή της να ανταποκριθεί στην πρωτοβουλία των 58 και η ανένδοτη στάση της απέναντι στο κόμμα του Βενιζέλου -όπως λέει-, σε συνδυασμό με την ακατανόητη συμπόρευσή της με πρώην στελέχη, κυρίως του βαθέος ΠΑΣΟΚ, της στερούν τη δυνατότητα να είναι παρούσα στις διεργασίες ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς. Την αποξενώνoυν από τον χώρο εκείνο που θα μπορούσε να εκπροσωπήσει, υπερασπιζόμενη μια στρατηγική πραγματισμού και ρεαλισμού για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Ουσιαστικά, η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια βαθιά κρίση στρατηγικής. Στερείται αυθύπαρκτης πολιτικής ταυτότητας, διακριτού στίγματος και εμφανίζεται ως συμπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Αποποιούμενη την ιδρυτική της πράξη αυτοενουχίζεται, αδυνατώντας να εκφράσει καθαρό μεταρρυθμιστικό λόγο. Ως πολιτικό εκκρεμές επιστρέφει σε θέσεις και απόψεις που δεν συνάδουν με μια σύγχρονη και κυβερνώσα Αριστερά.