Εφημερίδα Έθνος
21 Οκτωβρίου 2016
«Όταν δεν ξέρεις πού πας θα βρεθείς κάπου αλλού», υποστήριζε ο Καναδός συγγραφέας Laurence J Peter. Η κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ το επιβεβαιώνει. Η ριζοσπαστική Αριστερά που αυτοδιαφημίστηκε ως φορέας του νέου, υποσχόμενη τομές, μοιάζει χαμένη στους λαβύρινθους της εξουσίας. Μολονότι διακήρυττε ότι θα τ’ αλλάξει όλα, εν τέλει μεταμορφώθηκε η ίδια.
Το αντιμνημόνιο έγινε Μνημόνιο. Η περιβόητη πολιτική διαπραγμάτευση εξελίχθηκε σε πλήρη αποδοχή των μέτρων της τρόικας. Η μεγαλεπήβολη διακήρυξη για τη διαγραφή του χρέους κατέληξε σε μια ατέρμονη διαδικασία για την απομείωσή του. Η επιδίωξή της να θέσει υπό τον έλεγχο του δημοσίου τις τράπεζες κατέστησε το τραπεζικό σύστημα έρμαιο των ξένων funds. Η δέσμευση για ακύρωση των εν εξελίξει ιδιωτικοποιήσεων όχι μόνο ξεχάστηκε, αλλά η επιτάχυνσή τους τέθηκε ως καίριο προαπαιτούμενο. Το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, αλλά και το αποκαλούμενο «παράλληλο» συνεθλίβησαν στις μυλόπετρες των σκληρών περιοριστικών μέτρων. Οι υπερφίαλες υποσχέσεις για την ανόρθωση της οικονομίας, υποκαταστάθηκαν από τη φοροκαταιγίδα, εντείνοντας τη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και την ερημοποίηση της αγοράς. Η υπερευαισθησία της για την «κοινωνική γενοκτονία» και την «ανθρωπιστική κρίση», όπως διατυμπάνιζε, αποτέλεσε νέο βρόχο για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και η ενίσχυση των συντάξεων, στα οποία επένδυσε κατέληξαν στην αύξηση του πρώτου και στην «αναπλαισίωση» των δεύτερων.
Τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει και η κυβερνητική πρακτική του σε καίρια ζητήματα-αιχμές της πολιτικής του, όπως η καταπολέμηση της διαπλοκής, η αναβάθμιση των θεσμών, η επίκληση άλλου ήθους διακυβέρνησης. Η επιχειρούμενη ποδηγέτηση της Δικαιοσύνης, η χειραγώγηση της ενημέρωσης, τα παιχνίδια με τους κρατικούς μηχανισμούς, καταδεικνύουν τη διαβρωτική δύναμη που ασκεί η εξουσία στους νεόκοπους και τους διαχρονικά εθισμένους. Ο κυβερνητισμός συνιστά σήμερα τη μεγαλύτερη παθογένεια του. Τον ευνουχίζει. Εξουδετέρωσε το πολιτικό και ιδεολογικό κέλυφος που διέθετε. Τον κατέστησε νόθο πολιτικό προϊόν. Τον μετέτρεψε σε πολτό, με κυρίαρχα χαρακτηριστικά τον ανορθολογισμό, τον λαϊκισμό, και την εξουσιομανία.
Στην πραγματικότητα το κυβερνών κόμμα είναι σήμερα ένα χωνευτήρι δυνάμεων με διαφορετικές καταβολές και αναφορές. Το αποδεικνύουν η ενσωμάτωση με τους ΑΝΕΛ, η συμπόρευση με τους παλαιοπασόκους, τους νεοκαραμανλικούς, καθώς και με διάφορους παντός καιρού πανεπιστημιακούς. Οι συμμαχίες του, ωστόσο, δεν εδράζονται σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Εκφράζουν τις προσωπικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις των συνοδοιπόρων, οδηγώντας σε ακατάλληλους δρόμους.
Η μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε μηχανισμό εξουσίας επιτείνει τη διάστασή του με τη ζώσα οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Απομειώνει την απήχηση και την επιρροή του. Τον αποξενώνει από τους πολίτες. Έτσι εξηγούνται και οι ρηγματώσεις στην άλλοτε ισχυρή κυριαρχία του. Ενσαρκώνοντας την Ελλάδα της υστέρησης και του τέλματος, η «πρώτη φορά Αριστερά» δεν αλλοιώνεται απλώς. Μετατρέπεται σε κατεστραμμένο είδωλο της Ιστορίας.