Εφημερίδα Έθνος
04 Ιουλίου 2014
Αυτές τις μέρες ζούμε το παρελθόν σε τρέχοντα χρόνο. Φαίνεται πλέον καθαρά ότι το σύνολο του πολιτικού συστήματος, εκτός μικρών εξαιρέσεων, ελάχιστα διδάχτηκε από την τεκτονική κρίση που έπληξε την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Ο λαϊκισμός και οι πελατειακές επιλογές καθορίζουν τις εξελίξεις. Οι στρατηγικές κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων είναι το ίδιο επιπόλαιες και κοντόφθαλμες. Αποβλέπουν στη διασφάλιση της εύνοιας των δήθεν ισχυρών συντεχνιακών ομάδων, οι οποίες αντιτάσσονται στην παραγωγική, θεσμική και διοικητική ανασυγκρότηση της χώρας. Το πολιτικό όφελος παραμένει η πυξίδα των απαξιωμένων κομματικών μηχανισμών σε βάρος του εκσυγχρονισμού της χώρας.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση πολιτεύονται για μία ακόμη φορά εκτός οικονομικής πραγματικότητας, θέτοντας σε κίνδυνο τις όποιες προσπάθειες σταθεροποίησης.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συναγωνίζονται στην πλειοδοσία υποσχέσεων. Το πρωτογενές πλεόνασμα γίνεται αντικείμενο για την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών επιδιώξεων. Υπόσχονται κοινωνικό μέρισμα στους ένστολους και άλλες επαγγελματικές κατηγορίες με στόχο τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων. Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαρατάσσεται με την πιο προκλητική συντεχνία του Δημοσίου, τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Αντί αμφότεροι να στηρίξουν τολμηρές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία σημαίνουν με άγνοια κινδύνου «πίσω ολοταχώς». Εμφανίζονται να παραβλέπουν τα οξυμμένα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας, του ιδιωτικού τομέα, της αγοράς, των ανέργων, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της κρίσης στο μη κρατικοδίαιτο τμήμα της κοινωνίας που καλείται και πάλι να πληρώσει τα σπασμένα.
Παρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις, δύο χρόνια τώρα, τα προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης οξύνθηκαν. Οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις υπηρεσιών οδηγήθηκαν σε ναυάγιο, η περιβόητη κινητικότητα κατέληξε φάρσα. Όσες δειλές αλλαγές έγιναν κατεδαφίζονται από τους λαϊκιστές υπουργούς της προσφάτως ανασχηματισμένης κυβέρνησης. Στην ουσία, οι μεταρρυθμίσεις που επαγγέλθηκαν οι συγκυβερνώντας κατάντησαν το πιο σύντομο ανέκδοτο. Η δραστική μείωση δαπανών στο Δημόσιο υποκαταστάθηκε από τις οδυνηρές οριζόντιες περικοπές και τη φοροεπιδρομή. Με αυτά τα δεδομένα είναι περίπου προδιαγεγραμμένο το success story να καταλήξει πολιτική φαντασίωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, θέλοντας να αλιεύσει πολιτικούς πελάτες, επενδύει στην κοινωνική δυσαρέσκεια, στερούμενος οποιασδήποτε στρατηγικής αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.
Το υπάρχον κομματικό σύστημα, αποτελούμενο από παλιά υλικά, διαψεύδει κάθε ελπίδα να καταστεί φορέας μιας εμπροσθοβαρούς κίνησης που θα θέτει στο επίκεντρο τη μεταρρυθμιστική ατζέντα. Αντιθέτως, προτάσσοντας το ίδιον πολιτικό όφελος αναπαράγει τα αδιέξοδα και στρέφει τη χώρα στο παρελθόν.