Εφημερίδα Έθνος
11 Ιουλίου 2014
Πολύς λόγος γίνεται την τελευταία περίοδο για την Κεντροαριστερά, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν επαρκείς απαντήσεις ως προς το στίγμα και τις πολιτικές της.
Η συζήτηση στερείται ουσιαστικού περιεχομένου. Δεν επικεντρώνεται στα καίρια προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας, ούτε στο ζήτημα της εξόδου από την κρίση, διατυπώνοντας θέσεις και προτάσεις.
Οι διαμετρικά αντίθετες απόψεις δεν μπορούν να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για τη διαμόρφωση νέου πολιτικού σχεδίου, που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για τη θεμελίωση σύγχρονης και μεταρρυθμιστικής Κεντροαριστεράς. Ταυτόχρονα, η έλλειψη μιας ηγετικής φυσιογνωμίας επιτείνει το πρόβλημα. Το ναυάγιο των «58» είναι χαρακτηριστικό.
Το κενό που προκλήθηκε μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αναζητά νέα πολιτική έκφραση. Έτσι εξηγείται εν μέρει η αποδοχή που βρήκε το νεοπαγές Ποτάμι. Το πρόβλημα, όμως, παραμένει. Τα υπάρχοντα σχήματα -ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ- δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην ανάγκη αυτή. Μετά τη συρρίκνωσή τους, μόνιμα βυθισμένα σε υπαρξιακή κρίση, δεν έχουν προωθητική δύναμη. Άλλωστε, ενδογενή προβλήματά τους δεν είναι μόνο οι προσωπικές στρατηγικές ούτε τα υπερχειλίζοντα εγώ, αλλά ο εμποτισμός τους με παρωχημένες πολιτικές και πρωτίστως η ροπή τους στον λαϊκισμό.
Στην Ελλάδα της κρίσης η κύρια αντίθεση είναι με τον λαϊκισμό, δεξιό, αριστερό, η οποία αντικειμενικά καθορίζει τις νέες πολιτικές αντιστοιχίσεις. Ο κρατισμός, οι συντεχνιακές και αναδιανεμητικές πολιτικές, ο εθνοκεντρισμός -πρακτικές που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού- δεν μπορούν να αποτελέσουν συνεκτική ουσία για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς. Όπως φαίνεται, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ αδυνατούν να απαλλαγούν απ’ αυτές. Αποκαλυπτική είναι η αντίδρασή τους για τη μικρή ΔΕΗ. Αν και κυβερνητικός εταίρος, το ΠΑΣΟΚ κράτησε ουδέτερη στάση, ενώ η ΔΗΜΑΡ ταυτίστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σαν απομεινάρια του παρελθόντος έχουν διαρρήξει οριστικά τη σχέση τους με τις παραγωγικές κοινωνικές δυνάμεις. Αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις αλλαγές που συντελέστηκαν στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον. Πολιτευόμενα εκτός πραγματικότητας, ευαγγελίζονται την επιστροφή στην επίπλαστη ανάπτυξη και ευημερία.
Η νέα Κεντροαριστερά δεν θα προέλθει με λογικές συγκόλλησης και συγκερασμού παλαιών κομμάτων και θέσεων. Έχει προοπτική και μέλλον μόνο αν υπερβεί τους μαρμαρωμένους κομματικούς σχηματισμούς και κινηθεί στο πεδίο των νέων ιδεών και προτάσεων, οι οποίες θα συγκροτούν την αφήγησή της για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.