Εφημερίδα Έθνος
05 Σεμπτεμβρίου 2014
Η κρίση που βιώνει τα τελευταία χρόνια το ΠΑΣΟΚ έπληξε ανεπανόρθωτα τον πυρήνα της πολιτικής και ιδεολογικής του ταυτότητας. Στερούμενο διακριτού στίγματος, δεν μπορεί να θεμελιώσει νέα στρατηγική. Οι ασάφειες, οι αντιφάσεις, οι αμφιθυμίες του επιτείνουν το πρόβλημα. Καθιστούν αδύνατη την ανατοποθέτησή του. Είναι εύλογο, λοιπόν, το άλλοτε κραταιό κόμμα να δυσκολεύεται να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάκαμψής του.
Η κρίση εκπροσώπησης είναι υπαρκτή. Δεν οφείλεται μόνο στη φθορά από την πολύχρονη εξουσία ούτε στα κατά καιρούς εκφυλιστικά φαινόμενα. Συνιστά απόρροια της ανερμάτιστης πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου. Αδυνατώντας ο πρώην Πρωθυπουργός να διαχειριστεί τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό που του κληροδότησε η νεοκαραμανλική διακυβέρνηση, οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια. Έτσι στη συνείδηση της κοινής γνώμης το ΠΑΣΟΚ ταυτίστηκε με τη χρεοκοπία. Το γεγονός επέδρασε καταλυτικά στη συρρίκνωση της εκλογικής του βάσης. Η διάρρηξη των σχέσεών του με ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις που διαχρονικά το στήριζαν, είχε ως συνέπεια την πολιτική απονομιμοποίησή του.
Μολονότι η νέα ηγεσία θα μπορούσε να προχωρήσει σε τολμηρή αποτίμηση των ευθυνών του πρόσφατου κυβερνητικού παρελθόντος, δεν το έπραξε. Μόλις προχθές επιχείρησε να κάνει το αυτονόητο: να οριοθετηθεί έναντι των νεοπαπανδρεϊκών πολιτικών που οδήγησαν στην καταβαράθρωση του κόμματος. Ως εκ τούτου, εμπεδώθηκε στους πολίτες η άποψη περί συλλογικής ευθύνης του ΠΑΣΟΚ. Ευρισκόμενο το κόμμα σε δυσαρμονία με την κοινή γνώμη και αποξενωμένο από την άλλοτε ισχυρή κοινωνική του βάση, αναπόφευκτα εμφάνισε φθίνουσα πορεία.
Παράλληλα, το σημερινό έλλειμμα πολιτικής τού στερεί τη δυνατότητα να διατυπώσει ουσιαστικές προτάσεις για τα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας και της χώρας. Ο λόγος του εστιάζεται σε επιμέρους ζητήματα, αδυνατώντας να τα εντάξει σε ένα συνολικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Εγκλωβισμένο στις συμπληγάδες του νέου δικομματισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) και υπό το συνεχές άγχος της πολιτικής επιβίωσης, πολιτεύεται εκτός οικονομικής πραγματικότητας. Δεν είναι λίγες οι φορές που διολισθαίνει σε λαϊκίστικες πρακτικές, προσδοκώντας πολιτικά οφέλη – τα οποία όμως δεν έρχονται. Ούτε τη συνδρομή του στην πολιτική σταθερότητα της χώρας, δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει.
Αν, ως κυβερνητικός εταίρος, το ΠΑΣΟΚ υιοθετούσε μια αμιγώς μεταρρυθμιστική ατζέντα, όχι μόνο θα είχε απεξαρτηθεί από το σκιερό παρελθόν, αλλά και θα αναδεικνυόταν σε προωθητική δύναμη, εγκαλώντας τους αντιπάλους του για προσήλωση σε πολιτικές του παρελθόντος.