Εφημερίδα Η Αξία
14 Ιανουαρίου 2012
Η κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν λύση αναγκαία μπροστά στα τραγικά αδιέξοδα που είχε οδηγηθεί η Ελλάδα. Ωστόσο, οι κομματικές ηγεσίες σύρθηκαν σ’ αυτή, προτάσσοντας την προσωπική και πολιτική τους επιβίωσης. Η επιλογή τους δεν υπαγορεύτηκε από μια στρατηγική για τη σωτηρία της χώρας.
Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που θέλησαν να την προσαρμόσουν στις επιδιώξεις και στις ανάγκες τους. Το γεγονός επιβεβαιώνεται και από τη δυστοκία, τις αντιφάσεις και τις αποκλίνουσες κατευθύνσεις που εκδηλώνονται καθημερινά από την πλευρά των κυβερνητικών εταίρων.
Είναι φανερή η συνεχής προσπάθεια όλων να απογυμνώσουν το εγχείρημα Παπαδήμου από τον ουσιαστικό του χαρακτήρα και να το περιορίσουν σε έναν διεκπεραιωτικό ρόλο. Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι θεωρίες για κυβέρνηση ειδικού σκοπού και περιορισμένης ευθύνης.
Βέβαια, η στάση των κυβερνητικών εταίρων, ιδιαίτερα των δύο μεγάλων κομμάτων, ήταν ως ένα βαθμό αναμενόμενη. Εμμένουν προσκολλημένοι στο πολιτικό υπόδειγμα της Μεταπολίτευσης, το οποίο στηρίχθηκε στη θεωρία ότι μόνο οι αυτοδύναμες και μονοκομματικές κυβερνήσεις είναι βιώσιμες.
Σήμερα όμως, που η συσσώρευση των αδιεξόδων έχει οδηγήσει τη χώρα και την οικονομία στο κενό, είναι επιβεβλημένη η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τις εκκρεμότητες με αποφασιστικό τρόπο, προκρίνοντας την πολιτική κουλτούρα των κυβερνήσεων συνεργασίας.
Τα κόμματα που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση οφείλουν να αντιληφθούν ότι όσο πατάνε σε δύο βάρκες, τόσο το εγχείρημα Παπαδήμου θα αντιμετωπίζει πρόβλημα συνοχής και αποτελεσματικότητας. Ότι η αποφυγή της χρεοκοπίας δεν είναι εφικτή, όσο εκείνα αρνούνται να προσδώσουν σ’ αυτή την κυβέρνηση πολιτική ισχύ και ουσιαστικό ρόλο. Η κυβέρνηση Παπαδήμου ή θα είναι ένα καλά μονταρισμένο σχήμα με συγκεκριμένες επιδιώξεις και μετρήσιμους στόχους ή θα γίνει έρμαιο κομματικών σκοπιμοτήτων και αντεγκλήσεων.
Ο Λουκάς Παπαδήμος κλήθηκε να σηκώσει το βάρος μιας μεγάλης εθνικής προσπάθειας. Η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα, όταν αφήνεται να ευνουχιστεί από τους κυβερνητικούς εταίρους και παραμένει πολιτικά αφυδατωμένη.
Οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα, με τις δανειακές συμβάσεις, με το μνημόνιο, με το μεσοπρόθεσμο, δεν πρόκειται να υλοποιηθούν αν αντιμετωπίζονται ως ζητήματα τεχνικού χαρακτήρα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε απαιτούν πολιτικές αποφάσεις και δεσμεύσεις, χωρίς συγκερασμούς και υποταγή στα ιδιοτελή συμφέροντα των κομματικών επιτελείων.
Ο Πρωθυπουργός καλείται σήμερα να διαχειριστεί αμιγώς πολιτικά ζητήματα που υπερβαίνουν τις τρέχουσες ανάγκες και σκοπιμότητες. Ζητήματα που συνδέονται με το παρόν και την προοπτική της χώρας και αφορούν καίριους τομείς της παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας.
Η προσαρμογή της Ελλάδας στα νέα δεδομένα είναι αναμφίβολα δύσκολη και επώδυνη προσπάθεια. Οι πολιτικές που καλείται να υιοθετήσει συνιστούν αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, για την αναδιοργάνωση ενός παρασιτικού και αναποτελεσματικού κράτους.
Επομένως, ο Πρωθυπουργός οφείλει να πολιτικοποιήσει το εγχείρημά του. Μόνο έτσι θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις ενστάσεις, τις φοβίες, τις αναστολές των κομματικών ηγεσιών και των συντεχνιών. Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσει να πείσει την κοινή γνώμη ότι η δημοσιονομική εξυγίανση δεν είναι μια στενά λογιστική υπόθεση, αλλά απαραίτητος όρος για την επιβίωση της οικονομίας και της χώρας, ότι δεν αρκεί να διασφαλίσουμε τη νέα δανειακή σύμβαση για να συνεχίσουμε την ίδια αλόγιστη και καταστροφική πολιτική.
Πολιτικοποιώντας το εγχείρημά της, η κυβέρνηση Παπαδήμου θα αποφύγει να παγιδευτεί σε μάχες χαρακωμάτων με τις συντεχνίες και τις λαϊκίστικες εμμονές του κομματικού συστήματος, δεν θα μπει και αυτή στον πειρασμό της αναβλητικότητας, μεταθέτοντας την επίλυση των προβλημάτων σε βάθος χρόνου, δεν θα χαθεί στα μικρά, βλέποντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Αντίθετα, θα μπορέσει να εκπέμψει ένα καθαρό και ηχηρό μήνυμα για το σημερινό μεγάλο διακύβευμα της χώρας.
Συνεπώς η πολιτικοποίηση του εγχειρήματος Παπαδήμου είναι ζωτική ανάγκη για την επιβίωση και την προοπτική της Ελλάδας.