
Τα εξατομικευμένα προτάγματα συνιστούν πλέον, ισχυρό πολιτικό κύμα. Μια πλειάδα αυταρχικών ηγεσιών, δικτατόρων και επίδοξων ηγετίσκων, ενεργοποιούν τα πιο άγρια ένστικτα τμήματος του πληθυσμού. Το μείγμα του ατομικισμού, του φθόνου, του κυνισμού, της συναλλαγής, ενισχύεται με γερές δόσεις εθνικισμού και λαϊκισμού. Η ώσμωση του τραμπισμού, ακροδεξιάς και πουτινισμού συγκροτεί τη Μαύρη Διεθνή.
H αλήθεια στη μάχη με το ψέμα, δύσκολα χάνει. Τις περισσότερες φορές κερδίζει. Η αντοχή της στο χρόνο, μας βοηθά να ανακαλύψουμε τις θεατές και αθέατες πλευρές της. Την αλήθεια για την τραγωδία στα Τέμπη δεν μπόρεσε να την εξουδετερώσει καμιά προσπάθεια συγκάλυψης. Η διαλεύκανση είναι αυτονόητη απαίτηση. Η κυβέρνηση δέσμια της αυταρέσκειας της, κατέφυγε σε αλόγιστες μεθοδεύσεις. Αντί να ακολουθήσει το δρόμο της ευθύνης, παραδόθηκε στο φόβο.
Ο βομβιστής που τοποθετούσε μαζί με τον Σάκη Καράγιωργα εκρηκτικούς μηχανισμούς σε διάφορους στόχους, στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδα, συνέχισε να πετάει βόμβες σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου με τις τολμηρές, καινοτόμες και ρηξικέλευθες ιδέες και θέσεις τις οποίες με πάθος εξέφραζε. Όπως χαρακτηριστικά είχε πει λίγα χρόνια πριν ο Γερμανός φίλος του, ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, ο Κώστας Σημίτης αντιπροσώπευε τη Βιοπολιτική κόντρα στη Βιοεξουσία.
Τα κομματικά φρούρια είναι πλέον ακατάλληλα. Οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές ανεπίκαιρες. Οι ιδέες και οι αντιλήψεις τέμνονται. Η πολιτική παραμένει ζωτική όταν αποδεικνύεται περιπέτεια ιδεών. Η αξία της υπερβαίνει τους κομματικούς ανταγωνισμούς. Η χρησιμότητά της δεν προσμετράται με τη βλάβη στον αντίπαλο. Απεναντίας, η πολιτική χρειάζεται να είναι ένα Τεχνικό Δελτίο Έργου που συνδυάζει το Μίκρο με το Μάκρο, επιδιώκοντας καθαρούς και μετρήσιμους στόχους...
Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, καθώς οι ιστορίες και οι ήρωές του προκαλούν το ενδιαφέρον και των δύο φύλων. Στα πέτρινα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού επισκέφθηκε τη Μακρόνησο, για έναν φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα με τους έγκλειστους στον αποκαλούμενο τότε «νέο Παρθενώνα» της Ελλάδας. Το διήγημα του Γιώργου Πανταγιά στη συλλογική έκδοση που επιμελήθηκε ο Θανάσης Νιάρχος.