Ηλίας Μαγκλίνης
Η Καθημερινή, 01/09/2018
Το μόνο που είχε να πει για την ανθρώπινη τραγωδία στο Μάτι η κ. Δούρου ήταν ότι «έτυχε η στραβή στη δική της βάρδια». Τελικά, της έτυχε ακόμα μία στραβή: ποστάρισε στα κοινωνικά μέσα προχθές μια φωτογραφία με κόλλυβα, με αφορμή την ψευδή είδηση του θανάτου του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, σχολιάζοντας ότι ευτυχώς ο σπουδαίος σκηνοθέτης είναι ακόμα κοντά μας, αλλά ότι δεν ισχύει το ίδιο για τη σοβαρή ενημέρωση στον τόπο μας.
Πού έγκειται η στραβή τώρα; Το ότι έκανε το (έτσι κι αλλιώς κακόγουστο) ποστάρισμα την ημέρα που πέθανε ακόμα ένας εγκαυματίας από το Μάτι, ο υπ’ αριθμ. 98. Μικρό το κακό όμως για την κυρία περιφερειάρχη, όπως μικρό το κακό ήταν και οι υπόλοιποι 97 νεκροί και η μεγάλη καταστροφή στην Αττική (όπως, προηγουμένως, η επίσης με νεκρούς πλημμύρα στη Μάνδρα).
Όταν εμφανίζεσαι δημοσίως και μιλάς για «στραβή», καθίσταται προφανές ότι όλη αυτή η καταστροφή, όλοι αυτοί οι θάνατοι, δεν σου λένε απολύτως τίποτα. Και αν κάποιος ευθύνεται, αυτός είναι τα «κακά μέσα».
Η περίπτωση της κραυγαλέας αναισθησίας της κ. Δούρου δεν είναι μεμονωμένη εντός του συριζαϊκού σύμπαντος – αν και το πρώτο βραβείο αναισθησίας θα πρέπει να απονεμηθεί στον ηγέτη των ΑΝΕΛ, όταν την επομένη(!) της τραγωδίας έκανε το γνωστό σόου με το δάχτυλο υψωμένο προς τους συγγενείς των θυμάτων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εμφανίζεται, από τον Ιανουάριο του 2015, σαν να πρόκειται για μάσκα, για προσωπείο, για άδειο κέλυφος – σαν να απουσιάζει ο εαυτός και αυτό που απομένει είναι η δημόσια εικόνα.
Με εξαίρεση τον πολυσυζητημένο επιχείλιο έρπητα το ταραχώδες καλοκαίρι του 2015, ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται σαν να μην τον αγγίζει τίποτα. Ως ένα σημείο, αυτό δεν είναι μειονέκτημα για ένα δημόσιο πρόσωπο και μάλιστα ηγέτη μιας χώρας. Εδώ όμως έχουμε ένα ον που είναι σαν να προήλθε από κάποιο άλλο, παράλληλο σύμπαν, στο οποίο δεν ισχύουν οι τρεις διαστάσεις που ξέρουμε. Είναι λες και ένας άνθρωπος έχει συρρικνωθεί σε έναν επίπεδο ρόλο δίχως περιεχόμενο, μονοδιάστατος και κενός στο εσωτερικό, και εκεί έγκειται η επιτυχία του εντέλει, η επικοινωνιακή: έχει κάτι εφησυχαστικό για τον πολύ κόσμο αυτή η εικόνα, σε συνδυασμό με το νεαρόν της ηλικίας και τη συσσωρευμένη συλλογική απέχθεια προς τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Τώρα πια όμως, ως πρωθυπουργός, φέρει στη ράχη του πολλούς αθώους νεκρούς. Και αυτό μπορεί να συμβεί σε κάθε πρωθυπουργό. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, από τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του έως και την περιφερειάρχη, ομόσταβλη στο ίδιο κόμμα, συνεχίστηκε το ίδιο τροπάρι σαν να μην τρέχει τίποτα. «Μια στραβή στη βάρδια» έτυχε και σε αυτόν, με μεγαλύτερη επίπτωση το ότι ήρθε μόλις ένα μήνα πριν από την προπαγανδισμένη έξοδο από τα μνημόνια.
Η αγοραία αντίληψη που επιτρέπει σε ένα δημόσιο πρόσωπο να ποστάρει στο Διαδίκτυο εικόνα με κόλλυβα σαράντα ημέρες μετά τους θανάτους στο Μάτι δεν είναι κάτι ξένο στο ευρύτερο σχήμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αντίθετα: είναι ο τρόπος με τον οποίο κατανοούν τους εαυτούς τους και τα πράγματα. Είναι νοοτροπία. Είναι πολιτισμικό αποτύπωμα.