Μιχάλης Μητσός
Τα Νέα, 19/04/2019
Μπορεί να δει κανείς τη Δικαιοσύνη όπως τη βλέπουν ο Πολάκης κι ο Καμμένος, που ζήτησαν να μην αρθεί η βουλευτική τους ασυλία, και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσαν να ικανοποιήσουν το αίτημά τους. Ετσι, υπερασπιζόμενη με αυτόν τον τρόπο αυτούς τους πολιτικούς, θα αποχαιρετήσει την εξουσία αυτή η κυβέρνηση.
Μπορεί να τη δει κι όπως την έβλεπε ο Σταύρος Τσακυράκης, στη μνήμη του οποίου μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο το βιβλίο «Δικαιοσύνη. Η ουσία της πολιτικής» με τα κυριότερα γραπτά του από την τελευταία δεκαετία της ζωής του. Ο ανεκτίμητος δάσκαλος «πίστευε στη σημασία του ρόλου του δικαστή στην κοινωνία και ενθάρρυνε τους φοιτητές του να ακολουθήσουν τη δικαστική σταδιοδρομία», γράφει στον πρόλογο η πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, και καλή του φίλη, Κατερίνα Σακελλαροπούλου. «Υποστήριζε όμως ότι από όλες τις εξουσίες η δικαστική είναι αυτή που πρέπει να ανέχεται την οξύτερη κριτική, γιατί είναι η μόνη που δεν ελέγχεται από κανέναν».
Η υπέρτατη ελευθερία ήταν για τον Τσακυράκη η ελευθερία του λόγου. Δεν δεχόταν εκπτώσεις εκεί. Γι’ αυτόν, χωρίς ελευθερία του λόγου δεν υπάρχει δημοκρατία ούτε ατομική ολοκλήρωση. Τα δικαιώματα είναι απόλυτα, τόνισε στο συγκλονιστικό τελευταίο του μάθημα, στις 23 Απριλίου του 2018, στο Αμφιθέατρο Σαριπόλων. «Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου είναι απόλυτο. Το δικαίωμα στην απαγόρευση των βασανιστηρίων είναι απόλυτο».
Είχαμε την τιμή, και την τύχη, να φιλοξενήσουμε αρκετά κείμενά του σε αυτή την εφημερίδα (όπως και να τον στενοχωρήσουμε κάποτε με ένα απρεπές σχόλιο). «Το Μνημόνιο μάς εξασφάλισε ένα τεράστιο δάνειο 110 δισ. ευρώ για τα επόμενα τρία χρόνια και φαίνεται να ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να ελπίζουμε και να πετύχουμε», τόλμησε να γράψει στις 21/9/2010, τότε που κατήγγελλε το μνημόνιο όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο Σαμαράς. «Σε κάθε χώρα υπάρχουν εκπομπές σκουπίδια. Παντού υπάρχουν άνθρωποι που λένε τρελά πράγματα. Μόνο στην Ελλάδα, όμως, τα σκουπίδια εμφανίζονται ως ενημέρωση και ο παραλογισμός ως βασική κοινωνική ιδεολογία», σημείωσε σε ένα άλλο αιρετικό του άρθρο στις 12/5/2012.
Τρεις φράσεις συμπυκνώνουν τη ζωή του, γράφει η Σακελλαροπούλου. Τη μία την είπε όταν ο Αριστόβουλος Μάνεσης τον ρώτησε γιατί δεν περιέλαβε σε ένα βιογραφικό του αναφορά στην αντιδικτατορική του δράση: «Δεν το θεώρησα συναφές». Την άλλη, όταν κατέθεσε εναντίον του μήνυση η πρόεδρος του Αρείου Πάγου: «Τη θεωρώ αναπόφευκτη συνέπεια των αγώνων που έχω δώσει στη ζωή μου». Και την τρίτη, όταν αιτιολόγησε την παρουσία του στη δίκη των οκτώ τούρκων αξιωματικών παρόλο που η υγεία του είχε ήδη επιβαρυνθεί αρκετά: «Δεν γινόταν να μην έρθω».
Η απουσία του τόσο από την πολιτική ζωή όσο και από την εν γένει καθημερινότητα αυτού του τόπου (και τη ζωή μας) είναι συντριπτική.