Εφημερίδα Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
22 Οκτωβρίου 2006
Στις μέρες μας αρκετοί είναι εκείνοι οι πολιτικοί που ενεργοποιούν την αριστοφανική μας διάθεση. Γι’ αυτό και η εμφάνιση στον πολιτικό χώρο αξιόλογων και ικανών ανθρώπων που δεν προέρχονται από τη μήτρα των κομμάτων, είναι φυσικό να προκαλεί ενδιαφέρον και να επιδοκιμάζεται.
Ο Γιάννης Μπουτάρης αποτελεί μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Η δράση του στη Θεσσαλονίκη απέδειξε ότι η πολιτική μπορεί να είναι περιπέτεια ιδεών αν συνδέεται με οράματα και θέσεις. Ουσιαστικά, ο Μπουτάρης με τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες του αποκατέστησε την πολιτική ως έννοια, επανασυνδέοντάς τη με το «εμείς».
Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά, αν και επικαλούνται συνεχώς το «εμείς», είναι παγιδευμένοι στο «εγώ».
Ο Μπουτάρης, χωρίς να είναι πολιτικός, υπερέβη το «εγώ» και μας έδειξε ότι τα θέλω του για τη Θεσσαλονίκη επεκτείνονται στο «εμείς». Συνδέονται με την ανάγκη για προσφορά και δράση.
Το σημαντικό πολιτικό μήνυμα που εξέπεμψε το εγχείρημα Μπουτάρη είναι ότι η επιτυχία είναι στο «εμείς». Στη συμμετοχή του πολίτη, στην ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών.
Η επιτυχία δεν είναι στα αποστεωμένα κομματικά περιβάλλοντα που μόνο τα άνθη του κακού φύονται. Ούτε στις προσωπικές φιλοδοξίες των στελεχών, που μόνο κομματικά ένσημα έχουν να επιδείξουν.
Στη σημερινή άνυδρη και στείρα εποχή, που επικρατεί ο στυγνός ρεαλισμός και η ιδιωφέλεια, ο Μπουτάρης μας έφερε στη μνήμη την ιστορική φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «έχω ένα όνειρο». Αυτό το όνειρο για το αύριο της πόλης και των συμπολιτών του, πυρπολεί τις ιδέες του, τον ριζοσπαστισμό του, τον αντικομφορμισμό του, το πάθος του, την τρέλα του.
Μ’ αυτό το όνειρο απευθύνθηκε στο κοινωνικό αρχιπέλαγος, σε όλους τους πολίτες, και με έναν αυθεντικό, καθαρό, συγκεκριμένο και πλούσιο πολιτικό λόγο, χωρίς φανφάρες και φορμαλισμούς, έπεισε.