Εφημερίδα Έθνος
13 Μαϊου 2016
Ο Αλέξης Τσίπρας στήριξε την κυριαρχία του σε συγκεκριμένα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Το καίριο είναι ότι ευρισκόμενος μέχρι πρότινος μακριά από την κυβερνητική εξουσία, αυτοεμφανίστηκε τιμωρός του παλιού κομματικού συστήματος. Αξιοποιώντας τις συνέπειες της χρεοκοπίας, ενσάρκωσε την αντίδραση, ακόμη και την αγανάκτηση μιας μερίδας εκλογέων. Πείθοντας τμήμα της κοινής γνώμης ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι το αντίθετο, ενοχοποίησε τους αντιπάλους του, εμφανίζοντας τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της κρίσης. Προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη του, καλλιέργησε υπέρμετρες προσδοκίες στα όρια της εξαπάτησης. Η εκ των υστέρων παραδοχή περί «αυταπάτης του» συνιστά κυνική ομολογία παρά αυτοκριτική.
Εξίσου σημαντικό ήταν το ότι συγκρότησε εξαρχής ένα συνεκτικό υπόδειγμα, με το οποίο δημιούργησε και συντήρησε το πολιτικό του κεφάλαιο. Συνδύασε τον ακραίο καταγγελτικό λόγο και τον άκρατο λαϊκισμό με ισχυρές δόσεις επικοινωνιακών παιγνίων. Η φαρέτρα του διέθετε σταθερά βέλη: το φθαρμένο και διεφθαρμένο κομματικό σύστημα, τα πράσινα και γαλάζια μνημόνια, τα ξένα συμφέροντα, η διαπλοκή, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, η λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, ο νεοφιλελευθερισμός, το άπληστο τραπεζικό σύστημα, το κακό ΔΝΤ κ.ά. Το παράδοξο είναι ότι τα βέλη αυτά εκτοξεύονται και σήμερα!
Ακολουθώντας τώρα μια πρωτοφανή αφαιρετική πρακτική, στην πραγματικότητα συμπολιτεύεται αντιπολιτευόμενος. Εγκαλεί τους πάντες για πράξεις του παρελθόντος, προσπαθώντας να συγκαλύψει τα αδιέξοδα της δεκαπεντάμηνης πρωθυπουργίας και τις συνεχείς μεταλλάξεις του. Η επιλογή του σταθερού και μόνιμου οπλοστασίου του υπαγορεύεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του λαϊκισμού, της άρνησης, της οργής, της απαξίωσης. Γνωρίζει ότι στην Ελλάδα της κρίσης δημιουργήθηκε πρόσφορο έδαφος για τη συντήρηση ακραίων μορφών ανορθολογισμού. Έτσι εξηγείται και η ανθεκτικότητα που εμφανίζουν, τόσο ο Τσίπρας όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την αισθητή μείωση της απήχησής τους. Μολονότι ψηφίζουν σκληρά μέτρα, εντούτοις δεν βρέθηκαν ακόμη σε πολιτική ασφυξία και ανυποληψία, όπως θα ήταν αναμενόμενο – βέβαια το γεγονός αυτό δείχνει και το βαθμό απαξίωσης των παλιών δυνάμεων.
Αναμφίβολα, σημαντικό προσόν του πρωθυπουργού αποτελεί και το επικοινωνιακό του χάρισμα, σε συνδυασμό με τη προβολή της εικόνας του νέου, του φρέσκου και του άφθαρτου. Ωστόσο, το συγκεκριμένο αβαντάζ αρχίζει να ξεθωριάζει, καθώς στηρίζεται στο φαίνεσθαι και λιγότερο στο πολιτικό είναι. Αυτό, τουλάχιστον, αποδεικνύει η αδυναμία του να θεμελιώσει νέα ταυτότητα.
Ο Αλέξης Τσίπρας με τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα και ελλείψει αντιπάλου εδραίωσε την κυριαρχία του. Σήμερα, όμως, τα πλεονεκτήματα αυτά δεν είναι συμβατά με τις απαιτήσεις της διακυβέρνησης της χώρας και μπορεί να αποδειχθούν μειονεκτήματα. Αν επιμένει να πολιτεύεται με τις ξεπερασμένες του μανιέρες, η πολιτική του περιουσία σταδιακά θα εξαντλείται. Ακολουθώντας οπισθοβαρή στρατηγική η κυβερνησιμότητά του θα υποχωρεί και η ηγετικότητά του θα απομειώνεται. Τα έτοιμα θα εξαντλούνται όσο αδυνατεί να επεξεργαστεί και να υλοποιήσει ένα εμπροσθοβαρές σχέδιο για τη χώρα και την οικονομία.