Εφημερίδα Έθνος
27 Δεκεμβρίου 2013
Οι ανεξάρτητοι βουλευτές αποτελούν πλέον αξιοσημείωτη ομάδα του ελληνικού Κοινοβουλίου. Προερχόμενοι κυρίως από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, είτε διαγράφησαν είτε αποχώρησαν οικειοθελώς. Κοινό τους χαρακτηριστικό η αντίθεση με την ακολουθούμενη πολιτική. Ωστόσο, οι περισσότεροι είχαν προηγουμένως στηρίξει τις προγραμματικές δηλώσεις, ψήφισαν τις μνημονιακές συμβάσεις, είχαν συνταχθεί με τις επιλογές των κομματικών τους ηγεσιών.
Οι διαφωνίες τους δεν στηρίζονται σε κάποιο πολιτικό πλαίσιο, αλλά συνιστούν ένα μωσαϊκό διαμετρικά αντίθετων και συνήθως ανερμάτιστων απόψεων. Ανεξαρτητοποιήθηκαν διότι δεν ήθελαν να σηκώσουν το βάρος των μέτρων ή γιατί ξαφνικά αισθάνθηκαν άβολα στα ίδια τα κόμματά τους. Προσπαθώντας μάλιστα να δικαιολογήσουν την επιλογή τους, υποδύθηκαν τους πολιτικούς αντιρρησίες, διανθίζοντας τις ενστάσεις τους με μπόλικη δόση κοινωνικής ευαισθησίας, που δεν κοστίζει και τίποτα.
Παράλληλα, διέγραψαν με μια μονοκοντυλιά το πολιτικό τους παρελθόν. Μολονότι στην πλειονότητά τους υπήρξαν μνημονιακοί, και μάλιστα φανατικοί, σήμερα διεκδικούν την ταυτότητα του αντιμνημονιακού. Ο μεταμορφισμός τους ήταν ακαριαίος, θέτοντας ζήτημα αναξιοπιστίας και φερεγγυότητάς τους. Δεν συνοδεύτηκε από σοβαρή ανατοποθέτηση ούτε από μια στοιχειώδη αποτίμηση και αυτοκριτική, όπως επιβάλλει η ηθική της πολιτικής.
Το βέβαιο είναι ότι όλοι τους προτάσσουν τις προσωπικές ιδιωφέλειες, επιδιώξεις και σκοπιμότητες, αθετώντας τις προηγούμενες δεσμεύσεις τους. Αντιλαμβανόμενοι ότι ο προσωπικός τους ορίζοντας στενεύει, επιλέγουν τον δρόμο της απεξάρτησης από τα κόμματα που τους ανέδειξαν και την καταδίκη των πολιτικών που μέχρι πρότινος υπηρετούσαν. Υποκαθιστώντας την πολιτική ατζέντα με την προσωπική, εκμεταλλεύονται τα οξυμένα προβλήματα της χώρας για να θεμελιώσουν την αυθυπαρξία τους, ανταλλάσσοντάς τη με οφίτσια και αξιώματα.
Μεταπηδώντας εν μία νυκτί από το μνημονιακό στο αντιμνημονιακό μέτωπο, δεν αποδεικνύουν μόνο ότι ο διαχωρισμός είναι ψευδεπίγραφος και κίβδηλος, αλλά και ότι χρησιμοποιείται για τη θεμελίωση κομματικών και προσωπικών στρατηγικών. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι το αντιμνημονιακό μέτωπο βρίθει από τις παθογένειες του λαϊκισμού και των ιδεοληψιών, ενώ προσφέρει ευκαιρίες σε αρχηγίσκους και σωτήρες.
Οι ανεξάρτητοι βουλευτές φαίνεται να παραβλέπουν πως με την ανεξαρτητοποίησή τους δεν ανακτούν τη χαμένη τους αθωότητα ούτε την απολεσθείσα αξιοπιστία τους. Ως αυθεντικοί φορείς μιας παρωχημένης πολιτικής τάξης το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να καθυστερούν την αποδέσμευση της χώρας από τις πολιτικές που την οδήγησαν στη δίνη της πρωτοφανούς κρίσης.