Γιάννης Μεϊμάρογλου
Τα Νέα, 23/2/2019
Απαντώντας σε ερώτηση για το πως κρίνει την προσπάθεια πολλών να μιμηθούν τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο Νίκος Παπανδρέου απάντησε: «πολλοί έχουν προσπαθήσει να μιμηθούν τον Ανδρέα, ο Μητσικώστας νομίζω πως το έκανε με τη μεγαλύτερη επιτυχία». Ο Διονύσης Σαββόπουλος το είπε με τον δικό του τρόπο: «Κυβερνούν εγγαστρίμυθοι του Ανδρέα Παπανδρέου, άνθρωποι που τον μιμούνται».
Οι άνθρωποι αυτοί που μας κυβερνούν και που αποφάσισαν να μιμηθούν τον Ανδρέα, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που συγκυβέρνησαν αρμονικά επί μια τετραετία με τον Πάνο Καμμένο και συνεχίζουν να συγκυβερνούν με τα υπουργοποιημένα πρώην στελέχη του. Αποφάσισαν να ανταγωνιστούν τον Μητσικώστα από τη στιγμή που συνειδητοποίησαν ότι οι επικείμενες εκλογές χρειάζονται ένα νέο, πιο προοδευτικό παραμύθι κι ότι τα προοδευτικά παραμύθια χρειάζονται και προοδευτικούς δράκους…
Η ειρωνεία – και τραγωδία ταυτόχρονα – είναι ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» όχι μόνο δεν παίρνει την ρεβάνς από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα για την εκλογική της μεταπολιτευτική απογύμνωση, όπως βιάστηκαν να υπερηφανευτούν ορισμένοι αλλά αντίθετα, αναγκάζεται να πασοκοποιηθεί η ίδια, πλήρως και επισήμως, προκειμένου να επιβιώσει εκλογικά. Από τους διεθνείς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς περί «Ολανδρέου» φτάσαμε στον «Τσιπρανδρέου» και τα εκστασιασμένα – και βολεμένα – από τον νέο «Ανδρέα» πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι βέβαια η πιστοποίηση του αυθεντικού διαδόχου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ που σφράγισε με την παρουσία του την μετά την Χούντα πολιτική περίοδο. Η ιστορία θα κρίνει την διαδρομή και την συνεισφορά του, τις θετικές και τις αρνητικές συνέπειες της διακυβέρνησής του. Η αναφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν γίνεται για να «ντύσει» και ιστορικά την διεκδίκηση του χώρου της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, που με τόση μανία λιθοβολούσε επί δεκαετίες, και για να αποκτήσει ένα νέο ιδεολογικό στίγμα στη θέση εκείνου του «αριστερού» που χάθηκε στις αγκαλιές με τον Καμμένο. Επιδιώκει ταυτόχρονα να προσελκύσει στελέχη του σοσιαλιστικού χώρου προσφέροντάς τους τα προνόμια της εξουσίας σε ένα ιμιτασιόν ιδεολογικό περιτύλιγμα.
Το «Κίνημα Αλλαγής» διανύει μια κρίσιμη, για το πολιτικό του μέλλον, περίοδο. Η κυβερνητική προσπάθεια εκτοπισμού του από τον φυσικό του σοσιαλδημοκρατικό χώρο και προσεταιρισμού στελεχών του, σε συνδυασμό με την αποχώρηση μέρους των δυνάμεων που συμμετείχαν στη συγκρότησή του, ασκούν πιέσεις στη χάραξη της στρατηγικής του. Η πορεία προς την ενοποίησή του θα έχει πραγματική αξία μόνον αν συνδυαστεί με την επιβεβαίωση της ιδρυτικής του απόφασης. Να συσπειρώσει πολιτικά τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, των μεταρρυθμιστικών και των φιλελεύθερων δυνάμεων του μεσαίου χώρου ανοιχτό σε όλους, χωρίς επετηρίδες.
Ο τυχόν εγκλωβισμός του Κινήματος Αλλαγής σε ανούσιες αντιπαραθέσεις για το παρελθόν και διαμάχες ιδεολογικής καθαρότητας θα σημάνει την ουσιαστική αυτοακύρωσή του. Οι πολίτες αναζητούν μια αξιόπιστη δύναμη αποφασισμένη και ικανή να διαχειριστεί την επόμενη μέρα. Η χώρα χρειάζεται μια ισχυρή μεταρρυθμιστική προοδευτική παράταξη, ευρύχωρη και για εκείνους που ενώ αποτελούν συστατικά της στελέχη, τηρούν σήμερα στάση αναμονής. Μια παράταξη παράγοντα πολιτικής σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης.