Ιστοσελίδα moneypro.gr
11 Σεμπτεβρίου 2012
Τα μέτρα των 11,5 δις που είναι υποχρεωμένη να πάρει η τρικομματική κυβέρνηση δεν δοκιμάζουν μόνο τη συνοχή και την ανθεκτικότητά της, αλλά την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητα των τριών εταίρων που την υποστηρίζουν. Επειδή γνωρίζουν ότι η απόρριψη και η καταψήφιση των περικοπών θα οδηγήσει τη χώρα σε ανεξέλεγκτες πολιτικές περιπέτειες, δεν πρόκειται να θέσουν σε κίνδυνο τη συνεκτικότητά της, ούτε να αποσύρουν την υποστήριξή τους προς αυτή. Παρά τις ενστάσεις που διατυπώνονται, είναι σχεδόν βέβαιο ότι στο τέλος θα βρεθούν τα σημεία σύγκλισης μεταξύ τους.
Ωστόσο, τα προβλήματα που έχουν προκύψει με τη συνύπαρξη των τριών κυβερνητικών εταίρων έρχονται να δείξουν ότι το μείζον ζήτημα είναι η αναξιοπιστία και η αφερεγγυότητα που ενίοτε τους χαρακτηρίζει. Οι διαφοροποιήσεις που εμφανίζουν σε επιμέρους θέματα δεν εδράζονται σε ουσιαστικές πολιτικές, αλλά πρωτίστως υπαγορεύονται από την ανάγκη να αποποιηθούν το πολιτικό κόστος. Επαναλαμβάνοντας τον παλιό κακό τους εαυτό, έχουν αναγάγει την επιδίωξη αυτή σε πρώτο και βασικό στόχο.
Αντιλαμβάνονται ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και ότι οι σκληρές και επώδυνες αποφάσεις στην πραγματικότητα είναι μονόδρομος. Παρόλα αυτά επιδίδονται σε μια εναγώνια προσπάθεια εντυπώσεων και ανομολόγητων σκοπιμοτήτων.
Η επίκληση κόκκινων γραμμών στις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές μας θα ήταν εύλογη και βάσιμη, αν την ίδια στιγμή κατέθεταν συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις, αν επιδείκνυαν τόλμη και αποφασιστικότητα απέναντι στα καίρια ζητήματα των αποκρατικοποιήσεων, των διαρθρωτικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων. Όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στάση που κρατάνε στο μείζον ζήτημα των κλειστών επαγγελμάτων. Το συγκεκριμένο θέμα φαίνεται να παραμένει ταμπού για την πολιτική τάξη της χώρας. Κι αυτό γιατί δεν θέλει να διαταράξει τις σχέσεις της με ισχυρές συντεχνίες που αποτελούν εν δυνάμει κομματική τους πελατεία.
Πόσο αξιόπιστος μπορεί να είναι κάποιος όταν από τη μία εγκαλεί το οικονομικό επιτελείο για εμμονή σε μονοσήμαντες δημοσιονομικές προσαρμογές και ταυτόχρονα από την άλλη αρνείται τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές; Πόσο φερέγγυα μπορεί να είναι μια πολιτική ηγεσία όταν σήμερα αντιστρατεύεται τις οριζόντιες περικοπές, ενώ προηγουμένως τις είχε αποδεχτεί και υλοποιήσει;
Τα ερωτήματα αυτά επιτείνουν το πρόβλημα αναξιοπιστίας που αντιμετωπίζουν οι πολιτικές ηγεσίες και προπαντός εκείνες που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας τα προηγούμενα χρόνια. Επιδεικνύοντας την απαιτούμενη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, η υπάρχουσα πολιτική τάξη οφείλει να εγκαταλείψει τις ανέξοδες υποσχέσεις, τις δημαγωγικές κορώνες και την περίσσια κοινωνική ευαισθησία.
Αναμφίβολα το πακέτο μέτρων που καλούνται να στηρίξουν είναι σκληρό και επώδυνο. Σίγουρα επιδέχεται αλλαγές και προσθήκες, χωρίς όμως να καταφεύγουμε σε πολιτικές εκπτώσεις που για άλλη μια φορά θα δείχνουν ότι η Ελλάδα ούτε θέλει ούτε μπορεί να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της.
Οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι υπάρχει ένα παιχνίδι πλειοδοσίας διαφόρων αιτημάτων, που αποσκοπεί στην διασφάλιση της πολιτικής εύνοιας συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων. Τις πολιτικές ηγεσίες δεν θα τις αξιολογήσουν με αυτό το κριτήριο, αλλά από την αποφασιστικότητα που θα επιδείξουν προκειμένου να βγει η χώρα από την κρίση.
Η τρικομματική κυβέρνηση του κ. Σαμαρά δεν θα κριθεί από το πόσο περισσότερο ή λιγότερο κοινωνικά ευαίσθητη θα είναι, αλλά από το εάν θα μπορέσει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάταξης και αναζωογόνησης της ελληνικής οικονομίας και από την ικανότητά της να κάνει πράξη τις αποκρατικοποιήσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές.
Με τα ίδια κριτήρια θα αξιολογηθεί και η συμβολή και συνδρομή των πολιτικών ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Γνωρίζουν ότι η επιλογή τους να παρέχουν πολιτική υποστήριξη στην κυβέρνηση υπαγορεύεται από στρατηγικές επιδιώξεις και στόχους και όχι από κινήσεις τακτικής.
Ως εκ τούτου, είναι άστοχες και άκαιρες οι προσπάθειές τους να δείξουν ότι έχουν μεγαλύτερα αποθέματα κοινωνικής αλληλεγγύης και ευαισθησίας. Πόσο μάλλον το ΠΑΣΟΚ το οποίο, εξαιτίας των ανερμάτιστων πολιτικών των κυβερνήσεων Παπανδρέου, έχει ταυτιστεί με τη χρεοκοπία της χώρας.
Κοντολογίς, το παιχνίδι εντυπώσεων στο οποίο επιδίδονται οι κυβερνητικοί εταίροι έχει δευτερεύουσα σημασία μπροστά στη ζωτική ανάγκη να αποφύγει ο τόπος την οικονομική και κοινωνική ερημοποίηση. Η έντεχνη διαφοροποίησή τους σε επιμέρους ζητήματα περισσότερο απομειώνει παρά ενισχύει την αξιοπιστία τους, ιδιαίτερα αυτή του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διαπραγματεύτηκε και συμφώνησε με τη λήψη πρόσθετων μέτρων στο πλαίσιο του μνημονίου ΙΙ.
Η χρησιμότητά τους στη χώρα, στην κοινωνία, στους πολίτες δεν περιορίζεται στην διατύπωση κόκκινων γραμμών, αλλά συνδέεται ευθέως με τη δυνατότητά να έχουν τη δική τους ξεχωριστή συμβολή στη διαμόρφωση και υλοποίηση ενός εθνικού σχεδίου για την αναζωογόνηση του τόπου και την ανάταξη της οικονομίας.