Εφημερίδα Έθνος
18 Απριλίου 2014
Η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές ήρθε ως φυσική συνέπεια του εξορθολογισμού των δημοσίων οικονομικών. Το γεγονός αναμφίβολα είναι σημαντικό γιατί ενέχει τις προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση. Η δημοσιονομική εξυγίανση είναι κεκτημένο, ωστόσο το μεγάλο ζητούμενο παραμένει η ανάπτυξη.
Την αυτονόητη αυτή ανάγκη ανακάλυψαν ετεροχρονισμένα και οι εκπρόσωποι της τρόικας, μιλώντας για «οδικό χάρτη για την ανάπτυξη». Ξαφνικά συνειδητοποίησαν το προφανές: πως η μονοκαλλιέργεια της δημοσιονομικής εξυγίανσης σε μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της δικής μας επιφέρει δυσμενείς συνέπειες, με χαρακτηριστικότερη την πρωτοφανή ύφεση που βιώνουμε.
Πάντως τώρα που η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα, η εγχώρια πολιτική τάξη οφείλει να θέσει ως πρώτη εθνική προτεραιότητα ένα σχέδιο για την παραγωγική, διοικητική και θεσμική ανασυγκρότησή της. Δεν νοείται να στηρίζεται άλλο στον αυτόματο πιλότο. Οδηγηθήκαμε στο χείλος του γκρεμού γιατί η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού υπηρετούσε με συνέπεια ένα κατεξοχήν αντιπαραγωγικό μοντέλο, το οποίο στηριζόταν στον δημόσιο τομέα και σε μια οικονομία σοβιετικού τύπου.
Με μοχλό το κράτος δημιουργήθηκε ένα πελατειακό παρασιτικό σύστημα, μέσω του οποίου πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες διασφάλιζαν την εξουσία και την επιρροή τους. Η παραγωγικότητα, η ανταγωνιστικότητα, οι επενδύσεις βρίσκονταν εκτός πολιτικής ατζέντας. Οι πολιτικές αναδιανομής στηρίχθηκαν στον υπέρογκο ξένο δανεισμό, δημιουργώντας τεράστια ελλείμματα.
Ωστόσο, ακόμη και σήμερα η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού παραμένει παγιδευμένη στις συνταγές του παρελθόντος που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, διανθισμένες με μπόλικο εθνικολαϊκισμό. Η ανάπτυξη που συνεχώς επαγγέλλεται αντιμετωπίζεται με τους γνωστούς φορμαλισμούς.
Η κυβέρνηση συνεργασίας, βιώνοντας το άγχος της πολιτικής επιβίωσης και στηριζόμενη σε ένα κατά το πλείστον ανεπαρκές προσωπικό, στερείται ολοκληρωμένης αναπτυξιακής στρατηγικής. Οι θέσεις των δύο εταίρων, αποσπασματικές και γενικόλογες, δεν συνιστούν ρεαλιστικό και συνεκτικό αναπτυξιακό σχέδιο με καθορισμένους και μετρήσιμους στόχους. Την ίδια στιγμή δεν αξιοποιούν εμπεριστατωμένες μελέτες για την ανάπτυξη, όπως για παράδειγμα αυτές της εταιρείας McKinsey και του ΙΟΒΕ.
Η χώρα, διαβαίνοντας εδώ και τέσσερα χρόνια την οικονομική έρημο, καλείται σήμερα να βάλει και να κερδίσει το στοίχημα της ανάπτυξης. Να στηριχθεί σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα αξιοποιεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα στους τομείς του τουρισμού, της ναυτιλίας, των νέων αγροτικών προϊόντων, της ενεργείας. Η αναπτυξιακή στροφή είναι ζωτική ανάγκη.