Εφημερίδα Η Αξία
25 Ιανουαρίου 2014
Η Πρωτοβουλία των κεντροαριστερών έχει προκαλέσει έντονες αναταράξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, που τείνουν να προσλάβουν χαρακτήρα ανοιχτής σύγκρουσης.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ βάλλεται από σημαντική μερίδα στελεχών γιατί ανταποκρίνεται θετικά στην πρόσκληση των «58» για συμπόρευση στις επικείμενες ευρωεκλογές στο πρότυπο της ιταλικής Ελιάς, ενώ η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ επικρίνεται από βουλευτές και στελέχη του κόμματος επειδή αρνείται την οποιαδήποτε συμπαράταξη μαζί τους.
Πάντως οι αντιδράσεις που έχουν προκληθεί πιστοποιούν το πρόβλημα συγχρονισμού με την πραγματικότητα που εμφανίζουν και οι δύο κομματικοί σχηματισμοί. Μολονότι βρίσκονται στο όριο της πολιτικής επιβίωσης, εντούτοις περιχαρακώνονται στις αυταρέσκειες και στις μονομέρειές τους. Κυριευμένοι από το σύνδρομο του μικρομεγαλισμού, μοναδικό τους μέλημα είναι η αυτοσυντήρηση των μηχανισμών τους.
Ζώντας στον μικρόκοσμό τους, αδυνατούν να αντιληφθούν τις μεγάλες αλλαγές που έχουν πραγματοποιηθεί στο κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Παραμένουν δέσμιοι των παρωχημένων ιδεών και απόψεών τους. Η άρνησή τους να συμπαραταχτούν με δυνάμεις εκτός τειχών αποδεικνύει την εμμονή τους στη λογική του μικρού και κλειστού κομματικού μαγαζιού.
Η αντίθεσή τους με τους «58» στερείται στοιχειώδους θεμελίωσης. Περιορίζεται στη διατύπωση ενστάσεων ως προς το ενδεχόμενο να απολέσουν την αυθυπαρξία τους. Προτάσσοντας το στενό κομματικό τους συμφέρον, αρνούνται πεισματικά να αναζητήσουν ένα πλαίσιο πολιτικής συνύπαρξης, αδιαφορώντας ακόμη και για το πιθανό ενδεχόμενο του αφανισμού τους.
Το παράδοξο είναι ότι στη χρεοκοπημένη Ελλάδα το κομματικό σύστημα, που ήταν και η κύρια αιτία της κρίσης, χρεοκοπημένο κι αυτό, εξακολουθεί και πολιτεύεται με τις προσεγγίσεις, τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Οι εκπρόσωποι του βαθέος ΠΑΣΟΚ και κατά το πλείστον μνημονιακοί του ΓΑΠ θεωρούν ότι η πολιτική τους αθωότητα θα μολυνθεί από την «Κίνηση των 58», ενώ την ίδια στιγμή αμφισβητούν και την κυβερνητική συνεργασία του κόμματός τους με τη ΝΔ. Στην πραγματικότητα οι αντιδράσεις τους εκπορεύονται από τον φόβο μιας πιθανής αποβολής τους από την πολιτική σκηνή. Γνωρίζουν ότι η ανασύνθεση του σκηνικού θα αναδείξει νέες δυνάμεις. Αντιμετωπίζοντας το ΠΑΣΟΚ ως προσωπική τους ιδιοκτησία, το προτιμούν μικρό και μίζερο, παρά ενεργό και δυναμικό στις συντελούμενες πολιτικές διεργασίες.
Σε αντίστοιχο μήκος κύματος κινείται και ο κ. Κουβέλης. Μετατρέποντας τη ΔΗΜΑΡ σε προσωπικό του κόμμα, την απαγκίστρωσε από την κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία μετείχε. Παράλληλα, αρνούμενος την οποιαδήποτε σχέση με τον άλλοτε κυβερνητικό εταίρο, το ΠΑΣΟΚ, αναδιπλώνεται ως προς τους πολιτικούς του προσανατολισμούς, λειαίνοντας τις αντιθέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα αντιστέκεται μετά βδελυγμίας στην πρόσκληση των «58», αναδεικνύοντας στρατηγική του επιλογή τη συγκρότηση του αποκαλούμενου «τρίτου πόλου».
Μάλιστα, θέλοντας να αντισταθμίσει τις απώλειες που προκαλεί η άστοχη και άκαιρη υπαναχώρησή του, επιδιώκει τη συμπόρευσή του με πρώην φανατικούς μνημονιακούς υπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Έχοντας αυτοϋπονομεύσει το στίγμα της κυβερνώσας Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ μετατρέπεται σταδιακά σε μια ιδιότυπη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, ο σημερινός ηγετικός της πυρήνας δημόσια πλέον υποστηρίζει την ανάγκη συμπόρευσης με τον Τσίπρα.
Τα εσωκομματικά ρήγματα που έχουν προκληθεί για εντελώς διαφορετικούς λόγους σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αποδεικνύουν πόσο σαθροί είναι οι εναπομείναντες κομματικοί μηχανισμοί στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Αποξενωμένοι από όλες εκείνες τις δυνάμεις που δεν καλύπτονται από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και αναζητούν νέα πολιτική έκφραση, οι διαφωνούντες με τους «58» δεν αντιστρατεύονται μόνο το εγχείρημα της ανασύνθεσης του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, αλλά και την ίδια την πολιτική τους επιβίωση.
Όπως συμβαίνει σε όλες τις ιστορικές περιόδους, μεγάλα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα καταλύονται. Στη μνημονιακή Ελλάδα η Κεντροαριστερά βρέθηκε κατακερματισμένη. Η αποσύνθεση που έχει υποστεί έπληξε καίρια όλα τα κομματικά σχήματά της παλιά και νέα. Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι οι μάχες χαρακωμάτων για την επιβίωσή τους. Ούτε βέβαια η συγκόλλησή τους συνιστά την πολιτική συνταγή για την ανάκαμψή τους.
Η απήχηση που έχει η «Κίνηση των 58» δείχνει ότι η πλειονότητα των πολιτών που αυτοτοποθετείται στην Κεντροαριστερά αναζητά νέες πολιτικές εκφράσεις. Σε καμιά περίπτωση δεν έλκεται από τους μαρμαρωμένους κομματικούς μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ούτε αντιμετωπίζει τη θεμελίωση μιας νέας Κεντροαριστεράς ως αποτέλεσμα δικομματικής συνεύρεσης.
Το εγχείρημα της ανασύνθεσης αναμφίβολα είναι δύσκολο, απαιτεί υπερβάσεις σχημάτων και προσώπων, προσκρούει σε προσωπικούς εγωισμούς και υπέρμετρες φιλοδοξίες. Κυρίως όμως απαιτεί συγκεκριμένο και ρεαλιστικό σχέδιο για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, το οποίο θα υπερβαίνει τους ξεπερασμένους φορμαλισμούς και τις παρωχημένες πολιτικές αφηγήσεις της παλιάς Κεντροαριστεράς.
Οι νέες ιδέες θα αναδείξουν τις νέες δυνάμεις και όχι το αντίστροφο. Η έξοδος από το τέλμα δεν θα επέλθει από κομματικούς σχηματισμούς που έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο.