Εφημερίδα Έθνος
08 Αυγούστου 2014
Στον αστερισμό των κυβερνητικών συνεργασιών έχει εισέλθει αναπόδραστα η χώρα. Ωστόσο, οι δυνάμεις του νέου δικομματισμού, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθούν να ερωτοτροπούν με την αυτοδυναμία. Αρνούμενες να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα, θεωρούν τη συνεργασία αναγκαίο κακό. Συμπεριφερόμενες αυτάρεσκα, αντιμετωπίζουν τους εν δυνάμει συμμάχους ως φτωχούς συγγενείς. Στην ουσία η λογική των μονοκομματικών κυβερνήσεων διαπερνά τις ηγεσίες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων.
Η ΝΔ βλέπει την αναγκαστική συμπαράταξή της με το άλλοτε αντίπαλο δέος, το ΠΑΣΟΚ, ως παρένθεση. Δεν την αντιμετωπίζει ως ευκαιρία απεξάρτησης από τις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος. Αν και τα οξυμένα προβλήματα, αλλά και οι επιβεβλημένες αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις, εξακολουθεί να μένει δέσμια ενός πολιτικού προσωπικού που αναπολεί την αυτοδυναμία, ρέπει στον λαϊκισμό και στις πελατειακές πρακτικές, θεωρώντας το κράτος φέουδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκαταλείποντας την πάγια θέση της Αριστεράς για κυβερνήσεις συνεργασίας, διακηρύσσει την ανάγκη αυτοδυναμίας του. Εθελοτυφλεί και το γνωρίζει. Ελλείψει συμμάχων, ανακαλύπτει εκ των υστέρων τη χρησιμότητά τους. Ωστόσο, απορρίπτει τους δύο συγκυβερνώντες ως τοξικά προϊόντα. Το πιο παράδοξο είναι ότι και στις δυνάμεις που διατίθενται να συμπαραταχθούν μαζί του, όπως η ΔΗΜΑΡ και οι εκφραστές του παλαιού ΠΑΣΟΚ, θέτει ως προαπαιτούμενο την αποδοχή των πολιτικών του. Η εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ μάλιστα είναι έτοιμη να παραδοθεί στη σφιχτή αγκαλιά του. Η αδημονία της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την εξουσία τής στερεί τη δυνατότητα να επεξεργαστεί στρατηγική συμμαχιών, που θα την καταστήσει αξιόπιστη, ενισχύοντας την κυβερνησιμότητά της.
Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, παραμένοντας εξαρτημένο από τον κυβερνητισμό, αναγκαστικά εμφανίζεται διαθέσιμο στις συνεργασίες. Ωστόσο, στερούμενο στρατηγικής είναι διχασμένο. Ενα κομμάτι του προσανατολίζεται στη ΝΔ, ενώ το άλλο ρίχνει γέφυρες στον ΣΥΡΙΖΑ, προσβλέποντας στην ενδεχόμενη κυβέρνησή του. Το Ποτάμι, τέλος, αν και τα νερά του είναι ακόμη θολά, φαίνεται να αντιστέκεται στις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, αναζητώντας στρατηγική συμμαχιών.
Το βέβαιο είναι πως ακόμη και μετά την οδυνηρή περιπέτεια της χώρας, το ζήτημα της διακυβέρνησης αντιμετωπίζεται με ιδιοτελή κομματικά και προσωπικά κριτήρια. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύονται αυτοδυναμίες, ενώ οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ είναι εκ προοιμίου διαθέσιμες σε υστερόβουλες συμμαχίες. Οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί απέχουν παρασάγγας από την κουλτούρα κυβερνητικών συνεργασιών.