Μιχάλης Κυριακίδης
Metarithmisi.gr, 3-7-2017
Δεν πήγα στο ΣΕΦ, ωστόσο παρακολούθησα με ενδιαφέρον το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, όπως όλοι φαντάζομαι του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου.
Η Φ. Γεννηματά εμφανίστηκε κατά την εναρκτήρια ομιλία της ότι κάνει ένα μεγάλο άνοιγμα, ορίζοντας πρώτα εκλογή αρχηγού από την βάση τον Οκτώβριο και ιδρυτικό συνέδριο νέου κόμματος τον Δεκέμβριο. Μάλιστα, ήδη σήμερα παρουσιάστηκε και το νέο λογότυπο του κόμματος που θα ιδρυθεί τον… Δεκέμβριο. Εντυπωσιακή, επίσης η πρότασή της να τεθεί επικεφαλής της επιτροπής που θα εγγυηθεί την διαφάνεια των διαδικασιών ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος που χαίρει εκτίμησης. Όλα αυτά ακούστηκαν εντυπωσιακά με την βόήθεια και των ΜΜΕ. Έξάλλου, το επιτελείο της ξέρει από παλιά καλά το επικοινωνιακό παιχνίδι.
Ωστόσο, βασικά ερωτήματα έμειναν αναπαντητα.
Πρώτο αναπάντητο ερώτημα είναι τι είδους φορέας θα είναι αυτός που θα ιδρυθεί, εάν δηλαδή θα είναι μια ομοσπονδία κομμάτων ή ένα νέο κόμμα. Το θέμα έθεσαν τόσο ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜΑΡ, όσο και οι κκ Νίκος Ανδρουλάκης και Οδυσσέας Κωνσταντόπουλος, οι οποίοι ζήτησαν να προηγηθεί το ιδρυτικό συνέδριο της εκλογής ηγεσίας από τη βάση και όχι το αντίθετο. Το θέμα δεν είναι απλά τεχνικό- διαδικαστικό, αλλά αφορά στην ουσία, διότι η επιλογή αυτή θα καθορίσει και τα δύο.
Δεν είναι τυχαίο πως η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, απέφυγε να απαντήσει στο ερώτημα αυτό, καθώς βαθειά της επιθυμία είναι να ελέγχει τις διαδικασίες, καθώς έχει την υπεροχή στους συσχετισμούς σε σχέση με τις υπόλοιπες δυνάμεις που συμμετέχουν στην Συμπαράταξη. Ούτε είναι τυχαίο εξάλλου το κάλεσμα της Προέδρου του: «Επιστρέψτε στο σπίτι σας». Ποιο σπίτι άραγε;
Πέρασε, μάλλον «στα ψιλά» η επισήμανση του Κώστα Σημίτη ότι «η παρατεινόμενη επί μήνες τώρα συζήτηση πότε θα πραγματοποιηθεί η οργάνωση ενός ευρύτερου σχήματος, δείχνει στους πολίτες ότι οι υπεύθυνοι δεν έχουν αντιληφθεί την επιταγή των καιρών…»
Επί της ουσίας της πολιτικής, στο συνέδριο εμφανίστηκαν δύο τάσεις. Αυτοί που επέμειναν «στροφή αριστερά»(πού στα αριστερά άραγε;) και αυτοί που μίλησαν για το προοδευτικό κέντρο και τον πολιτικό φιλελευθερισμό με κύριο εκφραστή τον Ε. Βενιζέλο.
Θεμιτό θα έλεγε κάποιος.
Ωστόσο, δεν πρέπει να περνά απαρατήρητο, ότι η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη περνάει την βαθειά της κρίση και αναζητά νέους δρόμους. Εκεί που έστρεψε το βλέμα στην «Αριστερά» και στα παλαιά συνθήματα, βρήκε αδιέξοδο. Δείτε το παράδειγμα του Σούλτς στη Γερμανία. Μπήκε δυναμικά στην προεκλογική σκηνή και μόλις έστρεψε το βλέμμα προς το der Linke, ξεφούσκωσε. Κάποιοι θα φέρουν το παράδειγμα του Γκόρπιν στην Βρετανία… Όμως αγνοούν τις ιδιαίτερες συνθήκες στη χώρα αυτή που βρίσκεται στην τροχιά του Brexit, υπέρ του οποίου τάχθηκε μόλις κάτι παραπάνω από το 50%. Αγνοούν, επίσης και την κάκκιστη προεκλογική εκστρατεία των Συντηρητικών και τους ολέθριους χειρισμούς της Τ. Μέι. Παρόλα αυτά, ο Γκόρμπιν δεν κέρδισε τις εκλογές…
Αντίθετα, μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το παράδειγμα του Μακρόν στη Γαλλία, καθώς, το Εμπρός (En Marche) αποτελεί τη «νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική έκφραση», όπως σημειώνει ο καθηγητής Π. Ιωακειμίδης. Είναι η Σοσιαλδημοκρατία που δεν διστάζει να «μπολιαστεί» με τις ιδέες του προοδευτικού φιλελεύθερου κέντρου και παράλληλα να απαλλαγεί από «αριστερές ιδεοληψίες». Ωστόσο, απομένει να δούμε αν θα τα καταφέρει.
Αναπάντητο έμεινε στο συνέδριο και το θέμα της στρατηγικής συμμαχιών, ιδιαίτερα σημαντικό στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης και του τέλους των αυτοδυναμιών. Ιδιαίτερα, στο πολιτικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται και με τον νέο εκλογικό νόμο. Αρκεί να λέμε «συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ;» Και μετά τι;
Διότι, όπως σημείωσα και σε προηγούμενο άρθρο μου, οι πολίτες που κινούνται στον χώρο αυτό και τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και του προοδευτικού χώρου πρέπει να γνωρίζουν ποιοι και με ποιες συμμαχίες θα κυβερνήσουν την χώρα, τώρα που η πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ κατέρευσε.
Και ένα φάουλ
Είναι ακατανόητη η στάση της «Ώρας Αποφάσεων» για δύο λόγους.
1ο. Διότι δεν παραβρέθηκε, έστω για να χαιρετίσει στο συνέδριο, με το πρόσχημα ότι δεν πήρε πρόσκληση ως Κίνηση, αλλά ως άτομα. Θα μπορούσε να πραβρεθεί και να αναπτύξει τις θέσεις της και τις προτάσεις της για έναν νέο μεταρρυθμιστικό φορέα. Είμαι βέβαιος ότι θα έβρισκε πολλούς που θα συμφωνούσαν/
2ο. Η απαραδεκτη «διαγραφή» του Γιάννη Ραγκούση, επειδή αποφάσισε να πάει και να μιλήσει… Δεν συνάδει αυτή η στάση με αυτούς που επαγγέλονται το νέο…