Εφημερίδα Έθνος
27 Φεβρουαρίου 2015
Ο παρελθών και ο παρών χρόνος συνυπάρχουν στον μέλλοντα χρόνο έγραφε ο Τ. Σ. Έλιοτ. Η διαλεκτική συνύπαρξή τους, οδηγεί στη δημιουργική σύνθεση και στη μετεξέλιξη. Άλλωστε, η παράδοση δεν μπορεί να είναι ακίνητη και απολιθωμένη. Οφείλει να αποτελεί εφαλτήριο ανατροπής του παλιού.
Το ίδιο ισχύει και στην πολιτική. Για να αποδεικνύεται χρήσιμη, δεν νοείται να είναι στατική. Οφείλει να λαμβάνει υπόψη τις συνθήκες και τις ανάγκες κάθε περιόδου, αναπροσαρμόζοντας στόχους. Με τα βάρη και τις εμμονές του παρελθόντος δεν υπηρετείται το παρόν και το μέλλον. Συνεπώς, η μεταστροφή του πρωθυπουργού προς την Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν άκρως αναγκαία για τη χώρα και τον ίδιο.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πολιτευόμενος μέχρι πρότινος εκτός ευρωπαϊκής και οικονομικής πραγματικότητας, υποστήριζε ανεδαφικές απόψεις. Αντιμετώπιζε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το κλαμπ των μερκελιστών. Αμφισβητούσε τις συμφωνίες με τους εταίρους και τις υποχρεώσεις της Ελλάδας. Παλαιότερα, μάλιστα, ισχυρίστηκε πως το ευρώ δεν είναι φετίχ. Με τις αμφισημίες του είχε δημιουργήσει την εικόνα ενός απρόβλεπτου και επιρρεπούς στον εθνικολαϊκισμό αρχηγού.
Μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, προέβη σε ουσιαστική ανατοποθέτηση της στρατηγικής του. Αντιλαμβάνεται ότι ο ζωτικός χώρος της Ελλάδας είναι η Ευρώπη. Προσαρμόζεται στους ισχύοντες κανόνες. Διαπραγματεύεται –έστω άτεχνα και άτσαλα-, χωρίς ωστόσο να αμφισβητεί τον πυρήνα των προηγούμενων δεσμεύσεων. Αναζητά συμμαχίες με Ευρωπαίους κεντροαριστερούς. Η νέα εικόνα του είναι θετική, ενισχύοντας περαιτέρω την ηγετικότητά του. Δημιουργεί πλέον νέο πολιτικό κεφάλαιο για τον ίδιο εντός και εκτός Ελλάδας.
Οι αντίπαλοί του μπορεί να τον εγκαλούν –και δικαίως- για κυβίστηση, ωστόσο η εναρμόνισή του με τους ευρωπαϊκούς κανόνες είναι πράξη υπεύθυνη. Άλλωστε, ο πρωθυπουργός δεν θα κριθεί τελικά από την ανακολουθία του με τις προεκλογικές δεσμεύσεις, αλλά από την επιλογή του να επισφραγίσει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, οδηγώντας την παράλληλα στην ανάπτυξη.
Η αναγκαιότητα συνέχειας της Ελλάδας στην Ευρωζώνη επέβαλε την ασυνέχεια της πολιτικής του Αλέξη Τσίπρα. Ωστόσο, η στροφή του καθιστά απαραίτητη την απεξάρτησή του από τις ιδεοληψίες και τον λαϊκισμό του κόμματός του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικό προϊόν εσωτερικού χώρου, δυσκολεύεται να παρακολουθήσει την ηγεσία. Ο Πρωθυπουργός, υιοθετώντας σύγχρονη αφήγηση για τη χώρα, έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει νέα ταυτότητα σε επαφή με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.