Εφημερίδα Έθνος
18 Νοεμβρίου 2016
Η πολιτική είναι εκκρεμές. Υπόκειται σε μεταβολές που υπαγορεύονται από τα «ξεροκέφαλα γεγονότα», όπως έλεγε ο Φρανσουά Μιτεράν. Οι αντικειμενικές συνθήκες βρίσκονται σε σύγκρουση με τις υποκειμενικές δυνατότητες. Η βούληση δεν είναι ικανή και επαρκή συνθήκη να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων. Ενέχει όμως την ευκαιρία του αναπροσανατολισμού. Ταυτόχρονα χρειάζεται σχέδιο, μέθοδος και κατάλληλες δυνάμεις που μπορούν να επιτύχουν τον στόχο που τίθεται.
Η Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας, η «χώρα του περίπου», όπως την αποκαλεί στο νέο του βιβλίο ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, είχε και αναλαμπές. Η ένταξη στην ΕΟΚ και η συμμετοχή στην ΟΝΕ ήταν πολύ σημαντικά επιτεύγματα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κώστας Σημίτης, ακολουθώντας μια μακρο-πολιτική, απέδειξαν ότι τα μεγάλα εγχειρήματα υλοποιούνται όταν εκτός από βούληση υπάρχει και στοχοπροσήλωση. Και προπαντός καθαρή και ανόθευτη στρατηγική. Έτσι κατόρθωσαν να ενισχύσουν την κυβερνησιμότητα και την ηγετικότητά τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας, έπειτα από συνεχείς προσωπικές επιτυχίες, βλέπει σήμερα τις αντοχές του να δοκιμάζονται. Το πολιτικό κεφάλαιο που δημιούργησε απομειώνεται. Η υποχώρηση της δημοτικότητάς του το επιβεβαιώνει. Η κυβέρνηση που σχημάτισε μετά τη μνημονιακή του μεταστροφή εμφανίζει πρωτοφανή καθίζηση, αν και μόλις συμπλήρωσε έναν χρόνο. Η φθορά του οφείλεται πρωτίστως στις πολιτικές που ακολουθεί. Στη διαχειριστική και πολιτική ανεπάρκεια του ετερόκλητου κυβερνητικού σχήματος. Καθώς και στο ύφος της εξουσίας.
Το δυσμενές κλίμα που διαμορφώθηκε για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του δύσκολα μεταστρέφεται. Ο ανασχηματισμός έδειξε τα στενά περιθώρια κινήσεων του Αλέξη Τσίπρα. Η πολυπόθητη διεύρυνση δεν προέκυψε. Ο εναγκαλισμός με τους ΑΝΕΛ γίνεται ασφυκτικός. Σε βαθμό που τον ευνουχίζει. Οι εσωκομματικές ισορροπίες που κράτησε δυσχεραίνουν την προσαρμογή του στην πραγματικότητα. Οι ιδεοληπτικές εμμονές κονταροχτυπιούνται με την προσπάθειά του να προσχωρήσει στον ρεαλισμό. Σκουρλέτης και Πιτσιόρλας, Ζουράρις και Χουλιαράκης συνθέτουν ένα σχιζοειδές σχήμα. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να αποκολληθεί από λογικές συγκερασμού και μέσου όρου. Επιχειρεί να εξισορροπήσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις με δίβουλες επιλογές. Δυσκολευόμενος να συγχρονιστεί με τα νέα δεδομένα, αντιμετωπίζει επιδερμικά τις πολιτικές που αποδέχτηκε να εφαρμόσει. Επιδίδεται σε απαίδευτους τακτικισμούς. Μοναδικός σκοπός του, όπως αποδεικνύεται, είναι η διατήρηση της εξουσίας με όποιο τίμημα και κόστος.
Έτσι αδυνατεί να αποκτήσει σταθερή στρατηγική πλεύσης. Και τούτο διότι στερείται ρεαλιστικού και δομημένου σχεδίου για την έξοδο από την κρίση. Η έλλειψη εθνικού στόχου είναι εμφανής. Κατ’ επέκταση δεν έχει τη δυνατότητα να επιλέξει μια αποτελεσματική μέθοδο. Ούτε να επιστρατεύσει κατάλληλες δυνάμεις. Ο πυρήνας των προγενέστερων θέσεών του επηρεάζει ακόμη και σήμερα τον προσανατολισμό του. Η ανεπίκαιρη και αχρείαστη αριστεροσύνη του αντιστρατεύεται τον πραγματισμό που οφείλει να διαθέτει. Η αδύναμη πολιτική υποδομή και η δυστοκία του να αφομοιώσει νέες προσεγγίσεις υποσκάπτουν την ηγετικότητα και την κυβερνησιμότητά του.