Εφημερίδα Τα Νέα
16 Μαρτίου 1999
Τις προηγούμενες μέρες επισημάνθηκε από αρκετούς ότι τα τελευταία γεγονότα εκτός των άλλων, δηλαδή των τραυματικών και αρνητικών πλευρών τους, σηματοδοτούν και κάτι θετικό: Την επιστροφή της πολιτικής.
Η επισήμανση αυτή χρειάζεται μια περαιτέρω διευκρίνηση. Δεν επιστρέφει κάποιος, παρά μόνο αν προηγουμένως απουσιάζει! Απουσίαζε τελευταία η πολιτική από τη χώρα; Αν απαντήσουμε καταφατικά, αυτό σημαίνει ότι θεωρούμε όλα τα “μικρά” ή μη ορατά (καλύτερα, την κυβερνητική θεσμική παραγωγή που δεν παράγει εικόνες…) ως μη πολιτικά, ως μη πολιτική.
Σε αυτή τη θέση φαίνεται να συμφωνούν και όσοι καταλογίζουν στην Κυβέρνηση μια οικονομική και οικονομιστική μονομανία, σε βάρος των αμιγώς πολιτικών στόχων.
Ομως, είναι η μείωση του πληθωρισμού, η μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων, η πτώση των επιτοκίων κ.λπ., μη πολιτικοί στόχοι, μη πολιτική;
Αν δεν κάνουμε λάθος, η πολιτική δεν ταυτίζεται με τη στιγμή της στοχοθέτησης ή της ιδεολογικής ζύμωσης αλλά και με την καθημερινή δράση υλοποίησης των τεθέντων στόχων.
Διαφορετικά η πολιτική θα ήταν μια σκιά χωρίς σώμα! Ορθότερο, λοιπόν, θα ήταν αν λέγαμε ότι αυτό που όντως αναζωπυρώθηκε στη χώρα είναι η συζήτηση για τα Μεγάλα Πολιτικά Θέματα ή Επιλογές.
Με αυτή ακριβώς την έννοια θεωρούμε ότι το επικείμενο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ διεξάγεται μέσα σ’ ένα ευνοϊκό (διάβαζε πολιτικό) κλίμα. Αρκεί βεβαίως, το κλίμα αυτό να μη μας οδηγήσει σε αστυνομικές προσεγγίσεις ή στον επιχειρησιακό σχολιασμό της “υπόθεση Οτσαλάν”, αλλά ακριβώς πολιτικά, να αναχθούμε στα μείζονα ζητήματα της εποχής μας, της χώρας μας και του κινήματός μας.
Ένα πολιτικό Συνέδριο δεν μπορεί παρά να ασχοληθεί με τα βασικά χαρακτηριστικά της εποχής μας και πώς αυτά εκφράζουν την κοινωνική ή πολιτική σύνθεση της χώρας, την ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ.
Σ’ αυτό το άρθρο δεν είναι δυνατόν ν’ αναλύσουμε, ούτε καν σχηματικά και περιληπτικά, τα παραπάνω ζητήματα. Ορισμένες νύξεις ή τίτλοι αρκούν για την ώρα. Άλλωστε, προσωπικά, πιστεύω ότι δεν μας λείπουν μόνο οι ορθότερες απαντήσεις αλλά πολύ περισσότερο οι καταλληλότερες ερωτήσεις.
Λίγο πριν λοιπόν την πρώτη Άνοιξη του 21ου αιώνα διαπιστώνουμε: Ριζική αλλαγή όλων των μέχρι χθες γεωπολιτικών δεδομένων (περιφερειακές συνενώσεις, εθνικές διασπάσεις…), ριζική αλλαγή του παραγωγικού προτύπου, λόγω Νέων Τεχνολογιών και Πληροφορικής, ριζικές αλλαγές στη βαρύτητα και τις ιστορικές δυνατότητες των ιστορικών κοινωνικών υποκειμένων, ριζική αλλαγή της σχέσης εθνικού -διεθνικού κ.λπ.
Οι επιπτώσεις αυτών των αλλαγών στη χώρα και τι ακριβώς σηματοδοτούν; Επιπλέον, ποια είναι τα νέα καθήκοντα του πολιτικού μας φορέα, εν όψει αυτών των αλλαγών;
Θ’ ανεχθούμε η μόνη μας σχέση με τη νέα εποχή και την πληροφορική νάναι ο καυγάς για τις δισκέτες των μελών και συνέδρων του κόμματος;
Πολύς λόγος, λοιπόν, για τα νέα φαινόμενα και την ανάγκη να προσαρμοστούμε σ’ αυτά, την ανάγκη του εκσυγχρονισμού.
Ομως, κατά τη γνώμη μας, εκσυγχρονισμός δεν είναι η αναγνώριση της νέας κατάστασης, των νέων φαινομένων, ούτε η διαπίστωση ότι πρέπει να προσαρμοστούμε στο νέο…Αυτό είναι τραγικά ανεπαρκές πια!
Εκσυγχρονισμός αντίθετα είναι η συνειδητοποίηση ότι η νέα εποχή τροποποιεί ριζικά τη μορφή και το περιεχόμενο της πολιτικής, όπως τη μάθαμε στα κομματικά θρανία τα τελευταία 25 χρόνια!
Τι πρέπει ν’ αλλάξει στο ΠΑΣΟΚ! Μα φυσικά, τα πάντα!
Πολιτική λοιπόν δεν είναι πια η πλειοδοσία σε μεσσιανισμό, σε οραματικό λόγο. Η αναγωγή της αμηχανίας επί του συγκεκριμένου σε ιδεολογική φυγή προς…τα εμπρός!
Η πολιτική πλέον έχει ανάγκη, χωρίς να χάνει την οραματική της στόχευση, ένα Τεχνικό Δελτίο Έργου. Με άλλα λόγια δεν αρκεί πια να σηματοδοτούμε την κατεύθυνση, χρειάζεται να υποδεικνύουμε συγκεκριμένα το πώς, με ποιους, και με τι μέσα! Αυτή η προσέγγιση σε μερικούς μοιάζει άκρως “διαχωριστική”. Ομως ξεχνούν ότι η πλειοψηφία των πολιτών έχει χορτάσει τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”.
Άλλωστε, για όσους θυμούνται η πολιτική ήταν πάντοτε το “Τι να κάνουμε” και φυσικά όχι το τι να …πούμε!
Με βάση τα προηγούμενα, τι πρέπει και τι μπορεί να κάνει το 5ο Συνέδριο;
Ανάμεσα σ’ ένα “πρέπει” κι ένα “δυνατόν” ασκείται πάντα η πολιτική.
Τα περί επανίδρυσης, ολοκληρωτικής αλλαγής κ.λπ. τα θεωρώ θεμιτά, αλλά -δυστυχώς -ανέφικτα.
Αντίθετα, θεωρώ εφικτό να φροντίσουμε ώστε το εικοσιπενταετές οικοδόμημα του κινήματός μας ν’ αποκτήσει δεκάδες ανοιχτά…παράθυρα επικοινωνίας με τις νέες ιδέες της κοινωνίας, δεκάδες ανοιχτές πόρτες για τα νέα κοινωνικά στρώματα και μερίδες.
Πρέπει να φροντίσουμε για τη συγκρότηση, ενός διαρκούς φόρουμ. Ιδεολογικού και πολιτικού…
Όποιος πιστεύει ότι το νέο θάρθει από τις κομματικές συναγωγές, δεν γνωρίζει ούτε τα κόμματα ούτε ότι τ’ άνθη (του καλού και του κακού) φυτρώνουν στην ύπαιθρο!
Όσο για εμάς, τους κομματικούς, αν δεν μπορούμε ν’ ακούσουμε τη βοή των νέων ποταμών, ας κάνουμε κάτι απλό και χρήσιμο. Ας γίνουμε ριζοσπάστες! (Ριζοσπάστης, όποιος σπάει τις ρίζες).
Η Νοσταλγία είναι χρήσιμη για τη συγγραφή ρομάντζων, άχρηστη στην ανίχνευση και το σχεδιασμό του μέλλοντος. Οψόμεθα…