Εφημερίδα Ημερησία
16 Δεκεμβρίου 2000
Σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο, τα πολιτικά συστήματα του Κοινοβουλευτικού καπιταλισμού είναι κυρίως διπολικά. Αυτό σημαίνει ότι έχουν διαμορφωθεί πια δύο μεγάλα κοινωνικά και ιδεολογικά και ρεύματα τα οποία διαπερνούν ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής δράσης εκφράζοντας το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, αφήνοντας ένα ελάχιστο περιθώριο, είτε σε ακροαριστερές απόψεις, είτε σε ακροδεξιά, οπισθοδρομικά και φονταμενταλιστικά κινήματα. Από τη μια ο προοδευτικός ή κεντροαριστερός πόλος και από την άλλη ο συντηρητικός ή κεντροδεξιός.
Βεβαίως διπολισμός δεν σημαίνει απαραίτητα και δικομματισμός. Στο εσωτερικό των δύο αυτών πόλων, συνυπάρχουν διαφορετικά πολιτικά και κομματικά σχήματα.
Στην Ιταλία για παράδειγμα συγκροτούνται δύο πολιτικοί πόλοι στο εσωτερικό των οποίων συνυπάρχουν διαφορετικοί πολιτικοί σχηματισμοί. Το ίδιο συμβαίνει και στη Γερμανία όπου σήμερα κυβερνούν οι Σοσιαλδημοκράτες σε συνεργασία με τους Πράσινους. Στη Γαλλία ο διπολισμός έχει οδηγήσει τον Ζοσπέν στην Πρωθυπουργία, με τη στήριξη των πρώην Κομμουνιστών, των Πρασίνων και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Επομένως η δημιουργία τρίτου πόλου δεν είναι δυνατή στις μέρες μας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υφίστανται «τρίτες» πολιτικές απόψεις, ή «τρίτα» πολιτικά ρεύματα, που να μην καλύπτονται από τους δύο υφιστάμενους πόλους.
Η δημιουργία βεβαίως ενός νέου κόμματος είναι πάντοτε δυνατή στο βαθμό που θα μπορέσει να εκφράσει ή θα πείσει ότι εκφράζει εγκυρότερα ή καλύτερα τον κοινωνικό ή πολιτικό συνασπισμό του ενός ή του άλλου πόλου, ή έστω κάποιο δυνατό συνδυασμό τους. Όμως σε καμιά περίπτωση δεν υφίσταται περίπτωση τρίτου πόλου ή τρίτου χώρου.
Στη χώρα μας οι δύο μεγάλοι πολιτικοί πόλοι εκφράζονται διαφορετικά:
Ο μεν κεντροδεξιός πόλος εκφράζεται σχεδόν μονοκομματικά ο δε κεντροαριστερός πολυκομματικά και πολυτασικά.
Στο νέο πολιτικό σκηνικό, που δείχνει να διαμορφώνεται με την οριστικοποίηση της απόφασης του Δημήτρη Αβραμόπουλου να προχωρήσει στην ίδρυση κόμματος, ο διπολισμός φαίνεται να προσλαμβάνει νέες διαστάσεις και περιεχόμενο, αλλά και να αποκτά ομοιομορφία.
Μένει να δούμε πώς θα μοιραστεί η πίτα στο συντηρητικό ή κεντροδεξιό χώρο στις επόμενες εκλογές.
Σημαίνουν όλα αυτά ότι οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις δεν αφορούν ή δεν αγγίζουν το ΠΑΣΟΚ;
Κατηγορηματικά όχι. Θα ήταν αφελές, να πιστεύει κάποιος ότι οι εξελίξεις αυτές δεν αφορούν το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη γενικότερη πολιτική ζωή της χώρας. Κι αυτό γιατί ο Δημήτρης Αβραμόπουλος επιδιώκει να εκφράσει το καινούριο στα πολιτικά μας πράγματα. Στο βαθμό μάλιστα που επιδιώκει να εμφανισθεί ως μοναδικός εκφραστής του νέου τότε μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος για την προώθηση του εγχειρήματός του.
Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε, το κλίμα της κόπωσης, της απαξίωσης και της φθοράς που έχει προκληθεί από τα δύο κατεστημένα και παλιά πολιτικά κόμματα.
Ειδικότερα για το κόμμα του κ. Αβραμόπουλου, όταν σχηματοποιηθεί οριστικά, αποκτήσει θέσεις και πρόσωπα, άρα περιεχόμενο θα φανεί –πιστεύουμε- ολοφάνερα ότι το νέο δεν προκύπτει από …παρθενογέννηση. Ότι δεν είναι δυνατόν να φτιαχθούν πολιτικά σχήματα έξω από τις κοινωνικές διεργασίες, από κάποιους φωτισμένους. Ότι η ιστορία και η παράδοση δεν είναι μόνο βαρίδια, αλλά και η απαραίτητη εγγύηση για τη διασφάλιση των αλλαγών.
Παρ’ όλα αυτά το κόμμα Αβραμόπουλου μπορεί να κουνήσει τα λιμνάζοντα ύδατα του εφησυχασμού και της αυταρέσκειας.
Το νέο, η ρήξη με το παλιό και το κατεστημένο παραμένει ένα στοίχημα ανοιχτό κι ακόμα περισσότερο μια ιστορική αναγκαιότητα για τη χώρα.
Η επένδυση Αβραμόπουλου σ’ αυτό το όραμα –παρ’ όλη τη δομική αδυναμία έκφρασής του από τον ίδιο- δείχνει, έστω κι έτσι, την αξία του στόχου.
Εμείς από την πλευρά μας, οφείλουμε να παραμείνουμε σταθερά αριστεροί στη στόχευση και αποτελεσματικοί στη δράση. Η πολιτική μας δεν μπορεί να είναι έκφραση συγκερασμού ισορροπιών και μέσου όρου, αλλά μια πολιτική τομών και αλλαγών σε όλα τα επίπεδα. Ετσι μόνο θα μπορέσουμε να αναδειχθούμε σε δύναμη αλλαγής, ανανέωσης και ανατροπής. Ή θα γίνουμε γραφικοί και νοσταλγοί του παρελθόντος ή θα αλλάξουμε πλήρως τον εαυτό μας, κερδίζοντας το στοίχημα του μέλλοντος.
Εμείς που ερχόμαστε από παλιά – πρέπει να κάνουμε το βάρος της παράδοσης και των αξιών μας απόφαση για ριζική αλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Ό,τι δεν αλλάζει, πεθαίνει…