Περικλής Δημητρολόπουλος
Τα Νέα, 22/06/2018
Ό,τι είναι προοδευτικό σήμερα, είναι συντηρητικό αύριο. Από αυτήν την άποψη, ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει δίκιο: το Κίνημα Αλλαγής είναι συντηρητικό. Είναι αρκετά συντηρητικό για να αντέξει το μεταρρυθμιστικό Κέντρο που εκπροσωπεί ο Θεοδωράκης ή -από μια άλλη οπτική- για να αντέξει το μεταρρυθμιστικό Κέντρο τη συμβίωση με το συντηρητικό ΚΙΝΑΛ. Το διαζύγιο έγινε αναπόφευκτο. Όχι τόσο επειδή ο Θεοδωράκης δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την ιδέα της ήττας του στις εσωκομματικές εκλογές. Όσο επειδή η νίκη της Φώφης Γεννηματά ήταν μια επανατοποθέτηση απέναντι στον χρόνο: το ΚΙΝΑΛ της Γεννηματά αναζήτησε τις ρίζες του στο παλιό, «αυθεντικό» ΠΑΣΟΚ.
Είναι στην ουσία μια στρατηγική επιβίωσης. Η Γεννηματά αναζητά τη σωτηρία στον επαναπατρισμό των ψηφοφόρων που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Όλων εκείνων που δεν ξεχνούν τι σημαίνει Δεξιά, αλλά ο προοδευτισμός τους φτάνει μέχρι την αποποινικοποίηση της μοιχείας – τους είναι αδύνατον να φτάσει έως την ταυτότητα αναγνώρισης φύλου. Που δεν είναι σοσιαλιστές με τον διεθνιστικό, κοσμοπολίτικο τρόπο του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά με τον εθνοκεντρικό, «αδέσμευτο» τρόπο του πατέρα του – της «Ελλάδας που ανήκει στους Έλληνες» και του «ονόματος που είναι η ψυχή μας».
Αναζητώντας αυτό το ακροατήριο, εκείνη την κρίσιμη μάζα που μετανάστευσε στον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο επειδή τα Μνημόνια σήμαιναν οικονομικό άχθος αλλά κι επειδή ερμηνεύτηκαν ως τεκμήρια εθνικής υποδούλωσης, η Γεννηματά διαμορφώνει την ταυτότητα του νέου φορέα. Του παλιού ΠΑΣΟΚ που δεν θα το λένε ΠΑΣΟΚ.
Κάτω από το πρίσμα της εκλογικής επιβίωσης μπορεί να έχει και δίκιο: τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ φυλλορροεί, δεν πας να ανοίξεις κουβέντα για το φύλο των αγγέλων. Κι όταν έρθει η ώρα, φοράς τη στολή του μακεδονομάχου.