Εφημερίδα Τα Νέα
20 Ιουνίου 2019
Η κρίση δεν χτύπησε αλύπητα μόνο την οικονομία. Έπληξε δραστικά και το πολιτικό σύστημα. Ανέτρεψε τις συντεταγμένες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ και η καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ ήταν οι θεατές πλευρές των μεγάλων μεταβολών.
Στο γόνιμο έδαφος της χρεοκοπίας ο λαϊκισμός διαχύθηκε οριζοντίως. Προσωπικά κόμματα και κομματίδια ξεπήδησαν. Διάφοροι ηγετίσκοι επιχείρησαν να ικανοποιήσουν τις μωροφιλοδοξίες τους, αξιοποιώντας το κενό αντιπροσώπευσης. Τα υπολείμματα του ανορθολογισμού εξακολουθούν να υπάρχουν, γεννώντας πολιτικά τέρατα. Η επικράτηση του Βελόπουλου και η εμφάνιση του Βαρουφάκη το επιβεβαιώνουν.
Παρ’ όλα αυτά οι ευρωεκλογές έδειξαν ότι ο κύκλος των εφήμερων σχημάτων αρχίζει να κλείνει. Βέβαια, η απεξάρτηση από τον λαϊκισμό και τα παράγωγά του δεν είναι εύκολη. Δεν επέρχεται από τη μια μέρα στην άλλη. Ο υδροφόρος ορίζοντας της πολιτικής μολύνθηκε και θα αργήσει να καθαρίσει. Και τούτο, διότι πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει να προσβλήθηκε και το ΚΙΝΑΛ.
Ο εξοβελισμός του Ευάγγελου Βενιζέλου το αποδεικνύει. Οι δύο ψυχές του άλλοτε πολυδύναμου ΠΑΣΟΚ, η αυθεντική λαϊκή και η εκσυγχρονιστική, εξοστρακίστηκαν. Τη θέση τους κατέλαβε ένα μείγμα λαϊκίστικων, αναχρονιστικών, απωθητικών δυνάμεων. Το νεότευκτο διάδοχο σχήμα απέχει παρασάγγας από τις πολιτικές που ενσάρκωνε και εκπροσωπούσε το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ εξυπηρετεί τις ανομολόγητες επιδιώξεις της ηγετικής του ομάδας. Αναμφίβολα, ο πρώην πρόεδρός του συνιστούσε εμπόδιο για την προώθηση των σχεδίων της. Βρισκόταν στον αντίποδα, εκφράζοντας σύγχρονες, προοδευτικές, μεταρρυθμιστικές πολιτικές. Το κυριότερο, συνιστούσε δύναμη αποτροπής για την ώσμωση του ΚΙΝΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η επιλογή αυτή φαίνεται να είναι στρατηγικός στόχος των επικεφαλής των. Παρακολουθώντας με προσοχή τις ανακατατάξεις στον διαμελισμένο κεντροαριστερό χώρο, διαπιστώνουμε ότι τα δύο κόμματα συμπεριφέρονται πλέον ως συγκοινωνούντα δοχεία.
Άλλωστε, η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ, προκειμένου να δικαιολογήσει τις μεθοδεύσεις σε βάρος του Β. Βενιζέλου δεν κρύβει τις πραγματικές προθέσεις της. Αντιλαμβανόμενη προφανώς ότι η ίδια δεν έχει τις προϋποθέσεις να ηγηθεί του εγχειρήματος για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς, προχωρά σε κοντόφθαλμες, αμιγώς προσωπικές, επιλογές. Προτιμά ένα μικρό και ελεγχόμενο μόρφωμα. Συμπεριφέρεται με ανασφάλεια, όπως συνηθίζουν οι μετριότητες. Η αποκαλούμενη «αριστερή στροφή» που επιχειρεί παραπέμπει σε λογικές σέχτας.
Το πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ γίνεται εντονότερο, με την άρνησή του να αποσαφηνίσει τη στάση του στο δίλημμα «κυβερνητική ευθύνη ή ακυβερνησία». Αλλά και διότι δεν αποκλείει το ενδεχόμενο διπλών εκλογών. Φαίνεται να ερωτοτροπεί με την απλή αναλογική, προσδοκώντας μικροκομματικά οφέλη, καθώς και σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα της κυρίας Γεννηματά είναι εύλογο να ασφυκτιά. Ο προσωποπαγής χαρακτήρας του, αλλά και ο πρωτοφανής αρχηγισμός που επιβλήθηκε ευνουχίζουν ένα υπαρκτό πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα. Ως εκ τούτου, το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να καταστεί μια φτωχή συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.