Εφημερίδα Έθνος
06 Μαϊου 2016
Η πολιτική ταυτότητα ενός υποκειμένου πρωτίστως καθορίζεται από τις πράξεις και τις ενέργειές του και δευτερευόντως από την ιδεολογική του επίκληση. Οι αλλαγές και ανακατατάξεις που συντελούνται στη χώρα μετά τη χρεοκοπία το επιβεβαιώνουν. Παλιές σταθερές και διαιρέσεις δεν υφίστανται πλέον. Το υπάρχον σκηνικό απέχει παρασάγγας από το προηγούμενο. Το σύνολο των κομματικών δυνάμεων αντιμετωπίζει κρίση φυσιογνωμίας και εκπροσώπησης. Οι μεταβολές που επήλθαν διαμορφώνουν νέα δεδομένα. Η πολτοποίηση της πολιτικής είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Οι ιδεολογικές διαφορές υποχώρησαν, ενώ αναδύονται νέες αντιθέσεις.
Η διάκριση Δεξιά-Αριστερά επισκιάζεται από τον άμορφο χυλό του εθνολαϊκισμού. Ο ιός του εξαπλώθηκε σε όλους τους πολιτικούς βιότοπους. Περισσότερο, ωστόσο, έχει προσβάλει τον ΣΥΡΙΖΑ – και αυτό δεν οφείλεται μόνο στον εναγκαλισμό με τους φύσει και θέσει εθνολαϊκιστές ΑΝΕΛ. Ο αρχέγονος καταγγελτικός λόγος, ο δογματισμός, η μισαλλοδοξία του, οι ιδεοληψίες και αμφισημίες του μπολιάστηκαν εύκολα με τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό, τη συνωμοσιολογία, την πατριδοκαπηλία, ακόμη και τη θρησκοληψία. Το εκρηκτικό αυτό μείγμα συνέθεσε την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του.
Ο Αλέξης Τσίπρας στην ουσία απέκτησε πολιτική υπόσταση και ανήλθε στην εξουσία, ενσαρκώνοντας τον απόλυτο ανορθολογισμό. Οι ανεδαφικές προτάσεις και διακηρύξεις του, η στείρα άρνηση, ο σκληρή αντιπολιτευτική του ρητορεία τον βοήθησαν να αλιεύσει δυνάμεις στα θολά νερά της χρεοκοπίας. Άλλωστε, σε περιόδους κρίσης η πολιτική και οι εκπρόσωποί της απαξιώνονται, ο ορθολογισμός εξοβελίζεται και θεριεύει ο λαϊκισμός.
Απότοκο του ανορθολογικού χαρακτήρα του κομματικού μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η αδυναμία του πρωθυπουργού να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της διακυβέρνησης. Κι αυτό δεν αποδεικνύεται μόνο από τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές που ακολουθούνται στα μείζονα ζητήματα της οικονομίας, των μνημονιακών δεσμεύσεων, της φορολογίας, των αποκρατικοποιήσεων κ.ά. Φαίνεται έντονα και από τις παρεμβάσεις σε καίριους τομείς, όπως η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, ακόμη και στον ευαίσθητο τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Οι ισχυρές δόσεις λαϊκισμού και κομματοκρατίας, κρατισμού και εθνικισμού, συντηρητισμού και αναχρονισμού, αναδεικνύουν τον πραγματικό πολιτικό εαυτό του κυβερνώντος κόμματος: ένα όχημα στο οποίο επιβιβάστηκαν δυνάμεις που προσβλέπουν στην επιστροφή στο παρελθόν.
Η σύμπλευση συνεπώς με τους ΑΝΕΛ καθόλου τυχαία δεν ήταν. Δεν στηρίζεται μόνο στην ιδιοτέλεια της εξουσίας. Υποκρύπτει και τη μεταξύ τους συγγενική σχέση. Ο Π. Καμμένος δεν επελέγη ως κυβερνητικός εταίρος, μόνο γιατί θεωρείται βολικός, αλλά διότι βρίσκεται σε αρμονία με τον ιδεολογικοπολιτικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και οι κραυγαλέες ακρότητές του γίνονται αποδεκτές. Ο ασπόνδυλος συνασπισμός εξουσίας που σχημάτισε μαζί του ο Αλ. Τσίπρας δείχνει ότι τελικά η «πρώτη φορά Αριστερά» ούτε ριζοσπαστική ούτε μεταρρυθμιστική είναι. Πόσω μάλλον ευρωπαϊκή. Αντιθέτως, συνιστά καθαρή παλινδρόμηση στον εθνολαϊκισμό, στις αυταρέσκειες, τις δοξασίες και τις σκιαμαχίες του παρελθόντος.