Μίκης Θεοδωράκης-Μίμης Ανδρουλάκης. Αναμφίβολα ένας εκρηκτικός συνδυασμός. Μια εκρηκτική ύλη. Δύο ανήσυχα και σπινθηροβόλα πνεύματα. Πολυσχιδείς προσωπικότητες, σε μια εποχή που κυριαρχεί η μετριότητα. Παραμένοντας ανυπότακτοι, ενσαρκώνουν τον ατίθασο Κρητικό.
Οι διαδρομές τους, παράλληλες και ταυτόχρονα τέμνονται. Η πολιτική, η τέχνη, ο πολιτισμός, τα γράμματα είναι οι γόνιμοι χώροι της δημιουργίας τους. Αφετηρία τους, η φύτρα της Αριστεράς των αξιών και των αρχών. Όταν διαπίστωσαν τον εκτροχιασμό της, διαχώρισαν τη θέση τους. Δεν φοβήθηκαν τη σύγκρουση, υπερασπιζόμενοι τις ιδέες τους.
Αντάρτες της σκέψης και της δράσης. Παρακολουθώντας τους άλλοτε από μακριά άλλοτε από κοντά, μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον. Για την τόλμη, τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα, την πολυτάλαντη υπόστασή τους. Για τη δημιουργική κουζουλάδα τους.
Το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Σαλός Θεού. Ο Μυστικός Μίκης» είναι η επιτομή της ιστορίας και των δύο. Ο μεγεθυντικός φακός για τις θεατές και αθέατες πλευρές ενός μεγάλου Έλληνα, που όπως γράφει ο συγγραφέας «αν κάτσει ήσυχος, θα τρελαθεί ή θα πεθάνει».
Η πολυτάραχη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη το επιβεβαιώνει. Η διαρκής αναζήτηση ανατροφοδοτεί την ύπαρξή του. Η αμφιβολία αποδεικνύει την αξιοπρέπεια της σκέψης του. Ο χειμαρρώδης λόγος του, ανατρεπτικός και αντισυμβατικός. Οι εκρήξεις του αφυπνίζουν. Μας υπενθυμίζουν τα κατεστραμμένα είδωλα της ιστορίας. Το κυριότερο, μας δείχνουν ότι με τη ζέση της ψυχή σου μπορείς να αντιπαλέψεις τον κυνισμό και τον αμοραλισμό.
Οι πολίτες του κόσμου γνωρίζουν ότι το έργο του υπήρξε πηγή έμπνευσης σε άνυδρους και σκοτεινούς καιρούς. Ο Μίκης, ένα «τάνκερ στη λίμνη του Μαραθώνα», όπως ο ίδιος έχει πει, έγινε σύμβολο αγώνων για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, ενώνοντας τη φωνή του με μεγάλα ριζοσπαστικά και επαναστατικά κινήματα. Σύμβολο του ασίγαστου πάθους.
Δεν ήταν ποτέ ανώδυνος και ουδέτερος, αλλά ανυπότακτος και αντικομφορμιστής. Οι αντιφάσεις του πολλές. Εξηγήσιμες, ωστόσο, για έναν δημιουργό που δεν μπαίνει σε καλούπια. Ακόμη και στα ενενήντα δύο του παραμένει ανατρεπτικός, μαχητικός, και απρόβλεπτος.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης με το βιβλίο του για τον Μίκη Θεοδωράκη κρατάει ζωντανή τη μνήμη, κερδίζοντας τη μάχη με τη λήθη. Κυρίως, όμως, φυλάει και ανεβάζει ψηλά «στην ανατολική κόγχη του σπιτιού το εικονοστάσι με τους δικούς μας Χριστούς, τους δικούς μας Αγίους», όπως έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος.
Μια τέτοια ζώσα αγιότητα είναι ο Μίκης, που μας κρατάει δροσερούς σε εποχή αφόρητης ξηρασίας. Εμποτίζει ως τα βαθύτερα υποστρώματα τη συνείδησή μας. Χρόνια τώρα εμβολιάζει επίμονα την ιδιοσυγκρασία μας στο υψηλό και το ευγενικό, στο αληθινό και το ωραίο, στο πραγματικό και το μεγάλο. Μας υποδεικνύει ότι η ανάβαση στα βουνά της αλήθειας δεν είναι μάταιη.