Εφημερίδα Έθνος
24 Ιανουαρίου 2014
Οι παθογένειες του δικομματισμού είναι διαχρονικές και διαπαραταξιακές. Το μόνο που αλλάζει είναι τα πολιτικά ζευγάρια. Η οξεία αντιπαράθεση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύει ότι οι πρωταγωνιστές του νέου δικομματισμού συμπεριφέρονται ως κακέκτυπα του παλιού.
Τα μικροκομματικά παιχνίδια τους εξοβελίζουν την πολιτική, καλλιεργώντας περαιτέρω κλίμα απαξίωσή της. Οι ιδεοληψίες, οι εμμονές, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός τους οδηγούν στην τυφλή σύγκρουση, υποκαθιστώντας τον γόνιμο και ουσιαστικό διάλογο. Ευρισκόμενα σε αναντιστοιχία με τις σημερινές ανάγκες, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδίδονται σε σκιαμαχίες που θυμίζουν άλλες, πλέον συντηρητικές και αντιδραστικές, εποχές, δηλητηριάζοντας τη δημόσια ζωή.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι στο επίκεντρο της ατζέντας τους και του διαλόγου δεν τίθενται τα καίρια προβλήματα: η απουσία αναπτυξιακού σχεδίου, η χαμηλή παραγωγικότητα, η διάλυση του κράτους, η δυσπραγία της αγοράς, η έλλειψη ρευστότητας, η επενδυτική άπνοια, η αποδιάρθρωση των υπηρεσιών κοινωνικής προστασίας, η φτωχοποίηση μεγάλης μερίδας πολιτών.
Η ΝΔ αυτοθαυμάζεται για τις δημοσιονομικές επιδόσεις της, ζώντας σε μια εικονική πραγματικότητα. Προκειμένου να κρύψει τα κυβερνητικά ελλείμματα, προσπαθεί να ενοχοποιήσει τον αντίπαλό της, εγκαλώντας τον για σχέσεις στελεχών του με την τρομοκρατία. Θέλοντας να συσπειρώσει τον σκληρό πυρήνα των συντηρητικών ψηφοφόρων, κυρίως αυτών που απέδρασαν από τις τάξεις της, χρησιμοποιεί ένα παρωχημένο ιδεολογικό οπλοστάσιο, που παραπέμπει στη θρησκόληπτη Δεξιά.
Από την άλλη η δυστοκία του ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, τον οδηγεί σε πολιτικές ανορθολογισμού. Η αυτοπαγίδευσή του στην πόλωση του στερεί τη δυνατότητα να αρθρώσει ρεαλιστικό λόγο για την έξοδο από την κρίση. Η καταγγελτική και φορτισμένη ρητορική του τον περιχαρακώνει στις φίλιες δυνάμεις του, στερώντας του τη δυνατότητα να διευρύνει τα όριά του στις κοινωνικές ομάδες που βιώνουν τις συνέπειες της σημερινής οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας. Επιρρεπής στον λαϊκισμό, δυσχεραίνει τη βίαιη ωρίμανσή του, την οποία όμως έχει ζωτική ανάγκη.
Διολισθαίνοντας στις ακρότητες και στην τυφλή σύγκρουση οι δυνάμεις του νέου δικομματισμού όχι μόνο αφήνουν τα καυτά προβλήματα της χώρας και της οικονομίας στον αυτόματο πιλότο, αλλά απομειώνουν και τις όποιες δυνατότητες έχουν να απεξαρτηθούν από τις ιδεολογικές αποσκευές που αναδίδουν ναφθαλίνη. Η επένδυση στην πόλωση είναι παρωχημένη συνταγή. Δεν απευθύνεται στους πολίτες αλλά στους κομματικούς πελάτες και αποδεικνύει πολιτική υποκουλτούρα.