Να κόψουμε δρόμο

Εφημερίδα Ελευθεροτυπία
8 Μαρτίου 2000

Τη δίωξη που ασκήθηκε κατά του Μίμη Ανδρουλάκη με δυο τρόπους μπορεί να την αντιμετωπίσει κανείς: Είτε διεκτραγωδώντας την, είτε διακωμωδώντας την!

Αν διαλέξει τον πρώτο τρόπο θα μιλήσει ασφαλώς για τα ανησυχητικά σημάδια ενός νέου σκοταδισμού που χτυπά την πόρτα της χώρας.

Αν αντίθετα διαλέξει την κωμική πλευρά του γεγονότος θα υπογραμμίσει πιθανώς τον …συμβολικό χαρακτήρα της δίωξης, η οποία, στην αυγή κιόλας του 2000, εισάγει το δικαστικό σώμα και γενικότερα την ελληνική δικαιοσύνη στον …σκληρό πυρήνα του θεολογικού διαλόγου. Επιτέλους!

Μήπως πρέπει να περιμένουμε και την τελική ετυμηγορία για το φύλο των αγγέλων από κάποιο επαρχιακό μονομελές;

Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, το σημαντικότερο είναι να αντιληφθούμε το “κλίμα” που επέτρεψε μια τόσο ακατανόητη από πρώτη ματιά ενέργεια.
Έχει ήδη επισημανθεί ότι το “μεταμοντέρνο” συμβάλλει στην παλινόρθωση “μεσαιωνικών” στοιχείων. Άλλωστε, ο πόλεμος των άστρων σήμερα διεξάγεται με τη μορφή των ιπποτών!

Με αυτή την έννοια και σε πείσμα του Μαρξ, η τεχνολογική / τεχνική πρόοδος μπορεί κάλλιστα να συμπορεύεται με οπισθοφύλακες. Με … χρήστες PC που πιστεύουν στο …666!
Είναι φανερό ότι σκοταδισμός και 2000 δεν αποτελούν εντελώς ασυμβίβαστα μεταξύ τους πράγματα …

Ειπωμένο αλλιώς: Ούτε η παγκοσμιοποίηση, ούτε τα Windows 2000” μπορούν να εξαλείψουν από μόνα τους τις δεισιδαιμονίες! Το αντίθετο
Η άρνηση συμμετοχής στο νέο κόσμο που ξεπροβάλλει, έναν κόσμο σκληρό και ανταγωνιστικό, ενδυναμώνει συχνά φαινόμενα αναχωρητισμού, αμυντισμού, οπισθοδρόμησης. Κι αυτό ακριβώς είναι το πιο ανησυχητικό στοιχείο που αναδεικνύει η δίωξη κατά του Μίμη Ανδρουλάκη.

Το φαινόμενο, την άρνηση δηλαδή συνέχειας στην ιστορία, την περιχαράκωση στην παράδοση, μια παράδοση μουσείο, αναχρονιστική και αντιδραστική. Εχει περιγράψει εξαιρετικά ο κ.Στέλιος Ράμφος.

Αντί άλλης προτροπής, λοιπόν, εμείς θα προτείναμε τη διεύρυνση του διαλόγου που ξεκίνησε ο Στέλιος Ράμφος και ο Μίμης Ανδρουλάκης.
Πρόκειται για διάλογο αναγκαίο. Γιατί κατά τη γνώμη μας, όσο και αν η ελληνική κοινωνία “εκσυγχρονίστηκε”, από τη μεταπολίτευση και μετά, σε θεσμούς πολιτικούς, οικονομικούς και διοικητικούς, παραμένει βαθιά συντηρητική στον σκληρό της πυρήνα!

Ο θριαμβεύων προοδευτισμός της μεταπολίτευσης υπήρξε επιφανειακός. Είναι ανάγκη να περάσουμε σε βαθύτερες ρήξεις με παραδοσιακά και αντιδραστικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την κοινωνική μας οργάνωση. Χρειάζεται “να κόψουμε δρόμο”.

Η δίωξη κατά του Μίμη Ανδρουλάκη ας μην αντιμετωπισθεί, λοιπόν, με ελαφρότητα ή με …αναθέματα. Ας γίνει αφορμή για μια ουσιαστικότερη συζήτηση. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Ανδρουλάκης με τη σκέψη, και τη δημόσια δράση του ενοχλεί.  Πολλούς  και σε διαφορετικούς χώρους…

Αρκετοί θα τον ήθελαν εκτός … γηπέδου, “στον πάγκο” της νέας εποχής!
Όμως ο Μίμης είναι ένας κλασικός σέντερ φορ και θα βρει τρόπο να … ανοίξει την κλειστή άμυνα  -φανερών και μη- αντιδραστικών …

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *