Η Αριστερά μπορεί να υπάρξει χωρίς τους επίδοξους εραστές της

Περιοδικό Λιμάνι
τεύχος Μαρτίου 2002

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Γιάννη Παπαδημητρίου καθρεφτίζεται η αναλαμπή της Αριστεράς και η νοσταλγία του συγγραφέα για μια χρονική περίοδο μεστή και ουσιώδη. Για μια περίοδο, όπου η Αριστερά καταξίωσε το ρόλο της και τη βαθύτερη ιδιοσυστασία της, αλλά και αναδείκνυε την προοπτική της.

Γιατί η Αριστερά εκείνων των χρόνων μετέφερε –θα ‘λεγα- την ιστορία και μαζί τους εσώτερους πόθους γενεών για κοινωνική αλλαγή και δημοκρατία.

Εμποτισμένη στους αγώνες αναγκαζόταν να απαρνηθεί τις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και τα άχαρα δόγματα για να συμπλεύσει με το παρόν και την πραγματικότητα.

Η Αριστερά ατένιζε το μέλλον και αυτό δεν αποτελεί καμία συνθηματολογία.

Δεν είχε απιστήσει σε ό,τι είχε συνεισφέρει ως τότε θυσιάζοντάς το στο βωμό ακυρωμένων θεωριών.

Ανασκοπούσε διαρκώς το εφικτό και το πραγματικό, γι’ αυτό και η δράση της είχε δυναμική και ο λόγος της σοβαρότητα, εμβέλεια και βάθος.

Αυτή η Αριστερά δεν ήταν κενό γράμμα ούτε ένα απλό νόημα.
Αυτή η Αριστερά δεν ήταν μόνο το αγωνιστικό παρόν, αλλά η δύναμη που κυοφορούσε το αύριο.

Στο βιβλίο του Γιάννη Παπαδημητρίου η αναλαμπή και η γοητεία της Αριστεράς προέρχονται από τη συνέπεια στις βασικές αρχές και αξίες που τη διακρίνουν.

Δεν προέρχονται από τις εμμονές και προσκολλήσεις στο παρελθόν, ούτε από τις οπορτουνιστικές προσαρμογές της για τις οποίες έχει πληρώσει σκληρό και ακριβό τίμημα.

Άλλωστε, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν διδαχθεί και αναστοχασθεί πάνω σ’ αυτές τις προσαρμογές της.

Εάν αναλογισθούμε τη σημερινή Αριστερά, τη σύγχυση και την ασάφεια που συχνά χαρακτηρίζουν τη στάση και την πρακτική της, θα διακρίνουμε πολύ λίγες ομοιότητες.

Η σημερινή Αριστερά σε τίποτε δεν θυμίζει την παλιά και αξιακή Αριστερά.

Γι’ αυτό στη συνείδησή μας δεν υπάρχει Αριστερά, η οποία συγχέει τους ρόλους, ξεχνά τους στοιχειώδεις διαχωρισμούς, λησμονεί τη δεξιά προϊστορία και την αναπόφευκτη ανακύκλωση της συντηρητικής ιδεολογίας.

Στη συνείδησή μας η Αριστερά ήταν και παραμένει η οργή της νιότης μας, η κοινωνική και πολιτική ευαισθησία, η εξερεύνηση ενός νέου και σύγχρονου κόσμου.

Παραφράζοντας τη ρήση του Νίτσε «κάνουμε τέχνη για να μην πεθάνουμε από την αλήθεια», εμείς σήμερα μπορούμε να πούμε ότι συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην Αριστερά, για να μην χάσουμε την ψυχή μας, για να μην βουλιάξουμε μέσα στον αμοραλισμό και τον κυνισμό που χαρακτηρίζουν την καθημερινή πολιτική πραγματικότητα.

Η Δεξιά σήμερα, ακολουθώντας έναν ιδιότυπο λενινισμό, δεν διστάζει να επιζητεί ακόμη και συνεργασία με το διάβολο, την Αριστερά, τις άλλοτε δυνάμεις του κακού. Και όλα αυτά, γιατί μόνη και μοναδική επιδίωξή της είναι η κατάκτηση της πολυπόθητης εξουσίας.

Η Δεξιά φαίνεται να ξεχνά ότι η διάκρισή της από την Αριστερά, δεν είναι τεχνητή, φαίνεται να ξεχνά ότι η Αριστερά εκπροσωπεί έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού, φαίνεται να ξεχνά ότι η Αριστερά πρέπει και μπορεί να υπάρξει χωρίς τους επίδοξους εραστές της.

Διαβάζοντας το βιβλίο του Γιάννη Παπαδημητρίου, βλέπουμε το αξιακό  φορτίο που διέκρινε την αριστερά και τους αγωνιστές της. Η προσωπική διαδρομή, η αγωνιστική παρουσία κα ο τρόπος ζωής του, εκπέμπουν σε εμάς τους νεότερους ένα πολύ  σημαντικό μήνυμα: Η αντίσταση είναι η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης.

(To άρθρο γράφτηκε με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Παπαδημητρίου “Η Αναλαμπή της Αριστεράς”)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *