Εφημερίδα Η Αξία
22 Οκτωβρίου 2011
Η αναντιστοιχία της πολιτικής τάξης με την πραγματικότητα έχει προσλάβει σήμερα πρωτοφανείς διαστάσεις. Το πολιτικό προσωπικό φαίνεται να μην μπορεί να επηρεάσει και να πείσει τις κοινωνικές δυνάμεις για την αναγκαιότητα και σκοπιμότητα των αλλαγών που χρειάζεται η χώρα. Στην πραγματικότητα βρίσκεται στο κενό, και αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων.
Δεν είναι τυχαία άλλωστε, η αδυναμία του να υπηρετήσει την αυτονόητη ανάγκη της δημοσιονομικής προσαρμογής. Ούτε η αμφισημία και η ανοχή του σε όλες τις συντεχνίες, οι οποίες περιχαρακωμένες σε μάχες οπισθοφυλακής, υπερασπίζονται τα προνόμιά τους, αδιαφορώντας για το ότι η χώρα οδηγείται στο χάος.
Και δεν είναι τυχαίες, διότι το πολιτικό προσωπικό είναι σήμερα μέρος του προβλήματος. Είναι οργανικά συνδεδεμένο με τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις που μας οδήγησαν στην πρωτοφανή οικονομική κατάρρευση.
Σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο τα κόμματα που κινούνταν στο άξονα κεντροαριστεράς-κεντροδεξιάς, αντί να επιβάλουν την πολιτική τους ατζέντα, εμπνέοντας την κοινωνία, απεμπόλησαν τον καθοδηγητικό και παιδευτικό τους ρόλο και μετατράπηκαν σε θερμοκήπιο αντιφατικών και αντικρουόμενων επαγγελματικών και συντεχνιακών επιδιώξεων.
Με έντονα τα χαρακτηριστικά του ανορθολογισμού και του λαϊκισμού -στην ουσία της πολιτικής υπανάπτυξης- κινήθηκαν στον αστερισμό ενός υποδείγματος που το χαρακτήριζε η διαμεσολαβητική και πελατειακή σχέση με τους πολίτες, η συνδιαλλαγή με τις συντεχνίες και ο κατακερματισμός του κοινωνικού ιστού σε επιμέρους ομάδες, η υποταγή σε κάθε παράλογο αίτημα, η υπέρμετρη διόγκωση του δημόσιου τομέα για την εξυπηρέτηση των κομματικών πελατών, η άλωση της διοίκησης από το κομματικό κράτος, η ψευδεπίγραφη και δήθεν προοδευτική διάχυση των εξουσιών, με συνέπεια τη μετακύληση ευθυνών. Όλα αυτά μέσα σε ένα πλέγμα εθνοκεντρισμού, ψευδαισθήσεων και πολιτικών φαντασιώσεων.
Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η ανθεκτικότητα που τόσα χρόνια επέδειξαν, αφού λειτούργησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν ως πολυσυλλεκτικοί μηχανισμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης και αφομοίωσης.
Σήμερα όμως που το πραγματικό διακύβευμα είναι η Ελλάδα και το μέλλον της, η υπάρχουσα πολιτική τάξη για να αντεπεξέλθει στο ρόλο της, στην ουσία καλείται να αναιρέσει τον ίδιο της τον εαυτό, υιοθετώντας ένα νέο, σύγχρονο υπόδειγμα.
Μέχρι στιγμής βέβαια δεν φαίνεται να μπορεί να προχωρήσει στην αναγκαία τομή και υπέρβαση. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να απεξαρτηθεί από τις δυνάμεις που δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, εγκλωβίζοντας τη χώρα στο παρελθόν και αναπαράγοντας τα αδιέξοδά της. Παρακολουθεί ανήμπορη και άβουλη την κρίση να προσλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Πραγματικά, συνιστά παραδοξολογία να βλέπουμε τα πολιτικά κόμματα στο δημόσιο λόγο τους να πλειοδοτούν σε μεταρρυθμιστικές διακηρύξεις, να εκτοξεύουν προοδευτικές κορώνες, ενώ στην πράξη να παραμένουν στατικά στον παλιό εαυτό τους. Στερούμενα σύγχρονου πολιτικού υποδείγματος και θέλοντας να καλύψουν τις αδυναμίες και ανεπάρκειές τους, χρησιμοποιούν την επικοινωνία ως πασπαρτού, υποκαθιστώντας το «είναι» από το «φαίνεσθαι».
Ξεχνούν όμως ότι η επικοινωνία χωρίς πρώτη ύλη δεν υφίσταται. Αν δεν υπάρχει σχέδιο, στόχος, μέθοδος, αφήγηση για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, καθίσταται ένα «πουκάμισο αδειανό».
Χωρίς την πρώτη ύλη ο δημόσιος λόγος των κομμάτων δεν μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες, ούτε να ανατρέψει τις άκαιρες και αναχρονιστικές συντεχνιακές εμμονές. Χωρίς την πρώτη ύλη δεν συγκροτείται ένα συνεκτικό σχέδιο ρεαλισμού και πραγματισμού.
Και στην προκειμένη περίπτωση δεν αποτελούν σχέδιο οι επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις των δύο μεγάλων κομμάτων: «θα σώσουμε τη χώρα», ή «χρειάζεται άλλη συνταγή, άλλη δοσολογία». Το λιγότερο πρόκειται για κούφια λόγια, χωρίς αντίκρισμα.
Στη δύσκολη αυτή οικονομική συγκυρία, οι φορμαλισμοί δεν αρκούν. Οι διαπιστώσεις δεν χρησιμεύουν. Τα ωραία και μεγάλα λόγια δεν φτάνουν, Χρειάζεται Πολιτική με Π κεφαλαίο, η οποία σήμερα είναι απούσα, έχει ηττηθεί. Διότι Πολιτική δεν σημαίνει διατήρηση των κεκτημένων και υπεράσπιση των αναχρονιστικών δομών στο κράτος και στην οικονομία.
Πολιτική είναι η συνεχής αλλαγή, η προσαρμογή, η αυτοαναίρεση, η ανατροπή βασισμένη σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο.
Η πολιτική οφείλει να είναι εμπροσθοβαρής, να έχει στραμμένο το βλέμμα της στο μέλλον. Να συνδέει το μεσοπρόθεσμο με το μακροπρόθεσμο, να είναι συγκεκριμένη, δηλώνοντας το διά ταύτα.
Η πολιτική οφείλει να αφήνει πίσω της τις ιδεοληπτικές εμμονές και ιδεολογικούς φορμαλισμούς, να θεμελιώνει στρατηγική, να ξεδιπλώνει το εθνικό αφήγημα.