Εφημερίδα Έθνος
19 Αυγούστου 2016
Η παλινδρόμηση στο παρελθόν συνιστά απόδραση από την αμείλικτη πραγματικότητα. Στην ουσία αποδεικνύει την αδυναμία ανταπόκρισης στις ανάγκες του σήμερα. Καταφεύγοντας εκεί ξαναζείς τις δοξασίες του. Ανασύρεις τις φαντασιώσεις και τις ανέξοδες επιθυμίες. Eτσι αντιδρά η «πρώτη φορά Αριστερά«, διαπιστώνοντας ότι υπολείπεται των απαιτήσεων της διακυβέρνησης. Η επιχειρούμενη από τον Αλέξη Τσίπρα προσπάθεια να στρέψει το κόμμα του σε πιο μετριοπαθή και ρεαλιστική πολιτική εκ των πραγμάτων αποβαίνει ατελέσφορη. Και τούτο διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σχήμα με σαφή και καθαρά χαρακτηριστικά. Διακρίνεται από βαθιές αντιφάσεις και αμφιθυμίες. Συνεκτική του ύλη ήταν η άρνηση και η διαμαρτυρία. Η συνοχή του εδραζόταν και εδράζεται στην κατάληψη της εξουσίας. Αποτελεί ένα παράδοξο μείγμα αριστεροσύνης, εθνολαϊκισμού, κρατισμού, αναχρονιστικών ιδεών, ακόμη και ακροαριστερών αντιλήψεων. Ως εκ τούτου, το κυβερνών κόμμα δεν μπορεί να υπηρετήσει τις πολιτικές εκείνες που έχει ανάγκη η χώρα, προκειμένου να βγει από την κρίση.
Η δυσαρμονία του με τη ζώσα πραγματικότητα είναι πρωτοφανής. Εξίσου αποκαλυπτικός είναι και ο τρόπος που πολιτεύεται την τελευταία περίοδο. Διαπιστώνοντας τα αδιέξοδα στα οποία περιήλθε, επιχειρεί άλμα στο παρελθόν. Ξεχνώντας τη μνημονιακή του αναστροφή, ξαφνικά υποδύεται την αντιμνημονιακή δύναμη. Ξιφουλκεί εναντίον των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ευρώπης, επαναφέρει τις γερμανικές αποζημιώσεις, φλερτάρει με τις συλλογικότητες των Εξαρχείων. Ο λόγος και η εικόνα του παραπέμπουν σε ασθενή με διπολική διαταραχή. Εκπέμποντας αντιφατικά μηνύματα, δεν προκαλεί μόνο σύγχυση. Το κυριότερο, αντιστρατεύεται την κυβερνησιμότητά του. Aλλωστε, οι κυβερνητικές δυστοκίες είναι απότοκο της ακολουθούμενης θολής και αντιφατικής στρατηγικής. Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας απομειώνει την ηγετικότητά του όταν εμφανίζεται δίβουλος και διφυής. Τη στιγμή που προσπαθεί να ενδυθεί το κουστούμι του κεντροαριστερού, οικοδομώντας τις σχέσεις του με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, ανακαλύπτει εκ νέου τη γοητεία του δήθεν αντισυστημικού αριστερού. Οι συνεχείς του ταλαντεύσεις επιβεβαιώνουν τη δυσκολία του να απεξαρτηθεί από τις ιδεοληψίες και εμμονές του χθες. Ταυτόχρονα υποσκάπτουν τη στιβαρότητα και αποφασιστικότητα που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον πρωθυπουργό.
Είναι πλέον φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται φύσει και θέσει στον αντίποδα μιας κυβερνώσας Αριστεράς. Η επιδιωκόμενη μεταμόρφωσή του καθίσταται αδύνατη. Σαν να προσκρούει στο DNA του. Η επανάκαμψη στον προγενέστερο εαυτό του δείχνει ότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί στο νέο πολιτικό περιβάλλον. Η «επιστροφή στις ρίζες» όμως δεν πρόκειται να ανατρέψει το δυσμενές κλίμα που προκλήθηκε από την κυβερνητική πολιτική. Μια τέτοια συνταγή δεν επιτείνει μόνο τα ενδογενή προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πλήττει και την κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα, καθιστώντας τον μετέωρο. Ανασύροντας ο πρωθυπουργός τις παλιές του διακηρύξεις το μόνο που επιτυγχάνει είναι να βάλει κατά της αξιοπιστίας και της φερεγγυότητάς του, αποδυναμώνοντας περαιτέρω το πολιτικό κεφάλαιο που είχε διασφαλίσει.