Εφημερίδα Έθνος
3 Μαρτίου 2017
Κάθε εποχή έχει τα δικά της πολιτικά προϊόντα. Στην Ελλάδα της κρίσης βρήκαν γόνιμο έδαφος και αναπτύχθηκαν ο λαϊκισμός, ο εθνικισμός, ο ανορθολογισμός και η συνωμοσιολογία. Κοινό χαρακτηριστικό τους, η υποδαύλιση των πλέον σκοτεινών και άγριων ενστίκτων των πολιτών. Οι φορείς τους δεν προέρχονται από την ίδια φύτρα. Οι καταβολές τους είναι διαφορετικές. Διαπερνούν όλο το πολιτικό φάσμα. Αν και ενδύονται το αντισυστημικό κουστούμι, στην πραγματικότητα συνιστούν οργανικό κομμάτι του βαθέος συστήματος. Ενσαρκώνουν την πολιτική, κοινωνική και ιδεολογική υστέρησή του. Διακρίνονται για τις αγκυλώσεις και τους αναχρονισμούς. Εξ ου και αποπνέουν παρελθόν.
Με την πολτοποίηση που υπέστη η πολιτική, εξαιτίας ενός χρεοκοπημένου κομματικού συστήματος, το ρεύμα του εθνολαϊκισμού και του ανορθολογισμού γιγαντώθηκε. Επτά χρόνια τώρα απέκτησε ένα –καθόλου αμελητέο- ακροατήριο. Επενδύοντας στον διχαστικό και συγκρουσιακό λόγο, καλλιέργησε την αντιπαλότητα, τη μισαλλοδοξία ακόμη και ψυχώσεις. Σ’ αυτή την πρώτη ύλη στηρίχθηκε το υβρίδιο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Παρά τις αλλαγές τους μετά την ανάληψη της εξουσίας, δεν απεξαρτοποιήθηκαν από τις ακραίες απόψεις και συμπεριφορές τους. Οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες, αλλά και η κυβέρνηση, βρίθουν από αυθεντικούς εκφραστές μιας εθνολαϊκιστικής ρητορείας και πρακτικής. Αρκετοί μάλιστα, αδυνατώντας να προσαρμοστούν στην αμείλικτη πραγματικότητα, εξακολουθούν να ζουν τον μύθο τους. Είτε πυροβολώντας τους Ευρωπαίους εταίρους και τους δανειστές. Είτε πλειοδοτώντας σε πατριδοκάπηλες κορώνες, εκμεταλλευόμενοι τη στρατηγική έντασης που ακολουθεί η Τουρκία.
Η διαρκής σύγκρουση τρέφει τους συγκυβερνώντες. Αλλιώς, μοιάζουν έξω από τα νερά τους. Σαν να είναι στο DNA τους. Το πάθημα του Βαρουφάκη δεν τους έγινε μάθημα. Έτσι και τώρα ο Πάνος Καμμένος με το ευαίσθητο χαρτοφυλάκιο της Άμυνας αντιγράφει την ανερμάτιστη τακτική του πρώην υπουργού Οικονομικών. Όμως, οι αχρείαστοι και επιπόλαιοι λεονταρισμοί του με τους γείτονες δεν εξυπηρετούν τη χώρα. Τουναντίον την εκθέτουν σε επικίνδυνα παιχνίδια, εγκλωβίζοντάς τη στη λογική των Τούρκων. Αντί να επιδεικνύει την απαιτούμενη σοβαρότητα, υπευθυνότητα και στιβαρότητα, καταφεύγει σε ανούσιες ταρζανιές και τσαμπουκάδες. Οι δηλώσεις του για τα Ίμια «αν πατήσουν να δούμε αν φύγουν από εκεί» είναι αποκαλυπτικές. Το χειρότερο: Συνοδεύτηκαν με εγκλήσεις προς τους πολιτικούς του αντιπάλους για μειοδοσία, διεκδικώντας αποκλειστικότητα στα ανόθευτα πατριωτικά αισθήματα!
Ο πρωθυπουργός, αν και κρατά κάποια απόσταση ασφαλείας από τον υπουργό του, φέρει καίρια την ευθύνη. Δεν νοείται τα μηνύματα που εκπέμπει η κυβέρνησή του να παραπέμπουν σε εθνικιστικές φαντασιώσεις και λαϊκίστικους παροξυσμούς. Πάντως, ο λόγος και οι πρακτικές του Π. Καμμένου, εκτός των άλλων, αποδεικνύουν πως η κυβέρνηση λειτουργεί σαν συνομοσπονδία με ξεχωριστά τιμάρια. Όπως φαίνεται, ο μόνος συνεκτικός ιστός της είναι ο εθνολαϊκισμός.