Περιοδικό Λιμάνι
τεύχος Μαρτίου 2002
Επιχειρώντας μια νοερή περιδιάβαση στο πρόσωπο και το έργο του Γρηγόρη Μπιθικώτση, συνειδητοποιώ έκπληκτος ότι ένα θρυλικό πρόσωπο καλλιτέχνη, μπορεί να αποτελεί κομμάτι του εαυτού μας. Αφού έχει συνεισφέρει στη συγκρότηση του ατομικού εγώ και της ιδιοσυστασίας μας. Αποτελούμαστε δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο, και από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη.
Εάν ο άνθρωπος είναι μνήμη και προοπτική, ο καλλιτέχνης έχει εμποτίσει τον δέκτη του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αυτός έχει μεταστοιχειωθεί και ολοκληρωθεί. Ταυτόχρονα, η εν υπάρχουσα δυναμική της επίδρασής του, συντελεί στην «συνάντηση» και επαφή με τον πρωταρχικό λεγόμενο εαυτό και επιτρέπει να βλέπουμε τον κόσμο ως θαύμα. Γιατί, «το θαυμάζειν», ο θαυμασμός, έννοια ξεχασμένη στην σημερινή πραγματικότητα, απαιτεί την παιδική θέαση, ζητάει την ευπιστία, την πίστη. Ζώντας το «θαύμα», αθωωνόμαστε. Μπαίνουμε στο παιγνίδι …
Πόσο συντέλεσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης στο να προσεγγίσουμε τους ποιητές μας, τους τεχνίτες του λόγου ή της μουσικής και να βιώσουμε το «θαύμα»;
Πόσο η ανεπίληπτη φωνή του, άρδευσε και μεταβόλισε το βαθύτερο εγώ μας;
Ήταν μόνο το μέσο, η φωνή του Γρηγόρη, για να «αναχθούμε» σε βαθύτερα στρώματα της μνήμης και του εαυτού;
Γιατί, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, τη δεδομένη χρονική στιγμή, σφράγισε τον ψυχισμό μας;
Ποια είναι αυτή η αστείρευτη χάρη του Γρηγόρη Μπιθικώτση η οποία υποστασιοποιείται σε ομαδική ευλογία;
Πώς γίνεται, ένας «κόσμος», ο κόσμος του λαϊκού βάρδου, όπως μορφώνεται από την καταλυτική αισθητική ενόραση του Μίκη, φερ’ ειπείν, να αποβαίνει σημαντικό κομμάτι του δικού σου κόσμου;
Αναλογίζομαι σήμερα που δεν καταφαίνονται τέτοιες μορφές, όπως του Μπιθικώτση, τι θα μπορούσα να πω, για να εκφράσω τον θαυμασμό, την διαρκή έκπληξη και την αγάπη μου στο πρόσωπό του. Αρκεί να ακούσω ένα τραγούδι του, για να βρεθώ «ενώπιος – ενωπίω». Να εγερθεί εντός μου η αίσθηση της ευθύνης.
Γιατί η συνάντηση, όσο και αν φαίνεται υπερβολικό, με ό, τι έχουμε αγαπήσει, μας αφυπνίζει από τον λήθαργο της συμβατικότητας και της αλλοτρίωσης.
Λέγεται πως το καλλιτεχνικό δημιούργημα που αντέχει στο χρόνο μπορεί να συντελέσει στην αέναη ανανέωση, στη νιότη, όποιου έρχεται σ’ επαφή μ’ αυτό.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης δεν αποτελεί μόνο νοσταλγικό παρελθόν αλλά αναζωογονητικό, λάλον ύδωρ που προσφέρει την κάθαρση και τον εξαγνισμό, την άφεση και την παρηγοριά, αλλά και την προσδοκία.
Δεν μένει λοιπόν παρά να του πούμε από καρδιάς, ένα απλό και βαθύ ευχαριστώ.