Εφημερίδα Έθνος
26 Φεβρουαρίου 2016
Η πολιτική σήμερα έχει υποκατασταθεί από τους τεχνικούς της εξουσίας, για να παραφράσουμε ολίγον τον Διονύση Σαββόπουλο. Το παράδοξο -τουλάχιστον με την πρώτη ματιά- είναι ότι το σύμπτωμα αυτό προσέλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις επί των ημερών μιας κυβέρνησης που αυτοσυστήνεται ως αριστερή. Ωστόσο, όλα είναι εξηγήσιμα. Προσκολλημένη στις ιδεοληψίες της και τις χίμαιρες, έπεσε σε πολιτικό κενό. Με τις εμμονές και τις αμφισημίες της, εύλογα οδηγήθηκε σε αδιέξοδα. Αδυνατώντας να κατανοήσει το περιβάλλον μέσα στο οποίο είναι υποχρεωμένη να κινηθεί, πολιτεύεται εκτός πραγματικότητας παραβλέποντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Ούτε μπορεί να επεξεργαστεί ένα στοιχειώδες σχέδιο για τα μεγάλα προβλήματα που κλήθηκε να διαχειριστεί. Ετσι οι ατυχείς, ακόμη και ανερμάτιστοι, χειρισμοί της δεν περιορίστηκαν μόνο στα ζητήματα της οικονομικής κρίσης, επαναλήφθηκαν και στο Προσφυγικό.
Η «πρώτη φορά Αριστερά», ευρισκόμενη σε πλήρη σύγχυση, στην ουσία αποποιείται την πολιτική, καταφεύγοντας σε έναν πρωτόγνωρο κυβερνητισμό. Περιχαρακώνεται στον εαυτό της πιστεύοντας ότι κατέχει τη μοναδική αλήθεια. Βάλλει κατά πάντων θεωρώντας πως την επιβουλεύονται. Επιδεικνύει πρωτοφανή αυταρέσκεια και επικίνδυνο αυτισμό. Το έλλειμμα πολιτικής είναι εμφανές. Προσπαθεί να το καλύψει είτε με επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς είτε καταφεύγοντας στους μηχανισμούς επιβολής. Ετσι βλέπουμε μια πλειάδα υπουργών, αλλά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, να μη διατυπώνουν συγκεκριμένες προτάσεις, να αποφεύγουν τις καθαρές λύσεις, να εκπέμπουν αντιφατικά μηνύματα. Στερούμενοι συγκεκριμένων και ρεαλιστικών θέσεων για τα μείζονα προβλήματα της χώρας και της οικονομίας, επιδίδονται σε σκιαμαχίες. Αποδεικνύονται απαίδευτοι τεχνικοί μιας νεόκοπης εξουσίας.
Αδυνατούν να κλείσουν τις εκκρεμότητες με τους Ευρωπαίους εταίρους και τους δανειστές. Ενώ μέμφονται το ΔΝΤ, στη συνέχεια επιζητούν τη διαμεσολάβηση του Ομπάμα. Διατυμπανίζουν αλλαγές στο Ασφαλιστικό, μεταθέτοντας τις αποφάσεις στο διηνεκές. Επαγγέλλονται φορολογική μεταρρύθμιση χωρίς να έχουν ακόμη αποφασίσει τι θα ισχύει για τον χρόνο που τρέχει. Επιχειρούν τις ιδιωτικοποιήσεις και την ίδια ώρα οι διαφωνούντες υπουργοί στήνουν νέες δομές για τους οργανισμούς που παραχωρούνται σε ιδιώτες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Δημόσιας Αρχής Λιμένων. Με εργαλείο το κράτος επιδιώκουν τη διασφάλιση της κυριαρχίας τους. Η έλλειψη πολιτικής είναι παροιμιώδης και στην προσφυγική κρίση. Προηγούμενες ιδεοληπτικές και ασυνάρτητες θέσεις αναιρούνται, χωρίς να αποσαφηνίζονται οι νέες. Αντί η χώρα να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες βρίσκεται στο περιθώριο των ευρωπαϊκών διεργασιών. Η θέση της στην Ευρώπη αμφισβητείται ξανά. Η αδράνεια συνυπάρχει με την αμηχανία και την άγνοια κινδύνου.
Φαίνεται καθαρά ότι η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, καθίσταται ασθενική. Χωρίς την πρώτη ύλη, που δεν είναι άλλη από την πολιτική, η διατήρησή της αποδεικνύεται επισφαλής. Αλλωστε, η ανθεκτικότητα της κυβερνητικής εξουσίας δεν εδράζεται στις τεχνικές και στους μηχανισμούς της. Προϋποθέτει υπεροχή ιδεών και προτάσεων και προπαντός διαχειριστική και πολιτική επάρκεια.